Stefan Bończa-Tomaszewski
Stefan Bończa-Tomaszewski[1] (ur. 21 maja 1899 we Trembowli, zm. 3 października 1977 w Londynie) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 podpułkownik kawalerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
21 maja 1899 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
3 października 1977 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 21 maja 1899 we Trembowli[2] jako syn Teofila[3]. Uczestniczył w I wojnie światowej[2]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, w listopadzie 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. W szeregach 11 Pułku Ułanów Legionowych brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Awansowany na stopień porucznika jazdy ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[4], a następnie na stopień rotmistrza jazdy ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[5][6][7]. W latach 20. był oficerem 9 Pułku Ułanów, najpierw w Czortkowie, później w Trembowli[8][9][10][11]. Po ukończeniu kursu dla dowódców szwadronów dowodzi szwadronem. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 3. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[12]. Do września 1939 był II zastępcą dowódcy i kwatermistrzem tego pułku.
W kampanii wrześniowej razem ze swoim pułkiem uczestniczył w obronie Warszawy. Po kapitulacji w niewoli niemieckiej, m.in. w Oflagu VII A Murnau. Po uwolnieniu z niewoli (29 kwietnia 1945) służył w PSZ na Zachodzie. Od czerwca 1946 do lipca 1947 w stopniu podpułkownika sł. st. kaw. dowodził 9 Pułkiem Ułanów[2]. Po demobilizacji w 1947 pozostał na emigracji[2]. Zmarł 3 października 1977 w Londynie[2].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 12110 (za kampanię wrześniową 1939)[2]
- Krzyż Niepodległości (15 czerwca 1932)[13]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (23 października 1974)[14]
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie, przed 1923)
- Złoty Krzyż Zasługi
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[15]
Przypisy edytuj
- ↑ W ewidencji wojskowej II Rzeczypospolitej był określany jako „Stefan II Tomaszewski” celem odróżnienia od innych oficerów, w tym Stefana I Tomaszewskiego, oficera piechoty, ur. 30 sierpnia 1899.
- ↑ a b c d e f Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 33, s. 98, Grudzień 1977. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ mjr Stefan Tomaszewski [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2022-11-29].
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 683.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 606.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 349.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 149.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 617.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 559.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 298.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 636.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 382.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 140, poz. 172 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”. Nr 4, s. 22, 31 grudnia 1974.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.