Wikipedia

Stefan Horngacher

austriacki skoczek narciarski i trener

Stefan Horngacher (ur. 20 września 1969 w Wörgl) – austriacki skoczek narciarski, dwukrotny medalista olimpijski i pięciokrotny medalista mistrzostw świata. Po zakończeniu kariery został trenerem. Od 24 marca 2016 roku do 24 marca 2019 roku był trenerem reprezentacji Polski w skokach narciarskich. Od 3 kwietnia 2019 główny trener reprezentacji Niemiec w skokach narciarskich.

Stefan Horngacher
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

20 września 1969
Wörgl

Klub

SC Wörgl

Wzrost

184 cm

Debiut w PŚ

3 stycznia 1988 w Innsbrucku (115. miejsce)

Pierwsze punkty w PŚ

2 grudnia 1990 w Lake Placid (8. miejsce)

Pierwsze podium w PŚ

1 stycznia 1991 w Ga-Pa (3. miejsce)

Pierwsze zwycięstwo w PŚ

24 lutego 1991 w Tauplitz

Rekord życiowy

203,5 m na Velikance w Planicy (17 marca 2001)[1][2]

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Austria
Igrzyska olimpijskie
brąz Lillehammer 1994 duża druż.
brąz Nagano 1998 duża druż.
Mistrzostwa świata
złoto Val di Fiemme 1991 duża druż.
złoto Lahti 2001 normalna druż.
brąz Falun 1993 duża druż.
brąz Ramsau 1999 duża druż.
brąz Lahti 2001 duża druż.
Inne nagrody
Puchar Świata w lotach narciarskich
2. miejsce
1990/1991
Letnie Grand Prix
brąz 3. miejsce
2001
Puchar Europy
srebro 2. miejsce
1988/1989
Plebiscyt „Przeglądu Sportowego”
złoto Trener Roku
2017
złoto Trener Indywidualny Roku
2018
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski II Klasy Odznaki Honorowej za Zasługi Odznaka Zasługi I Klasy Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi RP
Multimedia w Wikimedia Commons

Przebieg kariery edytuj

W Pucharze Świata zadebiutował 3 stycznia 1988 podczas konkursu w Innsbrucku, gdzie zajął 115. miejsce. Trzy dni później w Bischofshofen uplasował się na 110. miejscu. Były to jego jedyne starty w sezonie 1987/1988, więc nie został sklasyfikowany w klasyfikacji generalnej. Rok później ponownie wystąpił w Innsbrucku i Bischofshofen, jednak nie wywalczył punktów (w obu przypadkach zajął miejsca w siódmej dziesiątce). W sezonie 1989/1990 po raz pierwszy pojawił się w zawodach PŚ poza Austrią. Nie zdołał jednak zdobyć punktów, a jego najlepszym miejscem była szesnasta pozycja w Innsbrucku (do sezonu 1992/1993 obowiązywała inna punktacja za miejsca w konkursach Pucharu Świata).

Przełom w jego karierze nastąpił w sezonie 1990/1991. W drugim konkursie sezonu, w Lake Placid zajął 8. miejsce, zdobywając pierwsze punkty w karierze. W klasyfikacji końcowej 39. edycji Turnieju Czterech Skoczni wywalczył piąte miejsce po tym jak zajął dziewiąte miejsce w Oberstdorfie, trzecie w Garmisch-Partenkirchen (pierwsze podium w karierze), szóste w Innsbrucku oraz piąte w Bischofshofen. W tym samym sezonie wziął udział w mistrzostwach świata w Val di Fiemme (1991). W indywidualnych startach był piąty na dużej skoczni (do medalowej pozycji zabrakło mu ok. 7 punktów), a na normalnym obiekcie zajął 22. miejsce. W konkursie drużynowym wspólnie z Heinzem Kuttinem, Ernstem Vettorim i Andreasem Felderem zdobył złoty medal. 24 lutego 1991 Horngacher odniósł swoje pierwsze pucharowe zwycięstwo, wygrywając zawody na skoczni Kulm w Tauplitz. Łącznie pięciokrotnie stawał na podium w tym sezonie (1 zwycięstwo, 3 drugie miejsca i 1 trzecie), co dało mu czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej. Zajął też drugie miejsce w klasyfikacji generalnej sezonu 1990/1991 Pucharu Świata w lotach.

Sezon 1991/1992 rozpoczął od zajęcia trzeciego miejsca w Thunder Bay (1 grudnia 1991). Punkty zdobył jeszcze następnego dnia, gdy był siódmy, później jednak osiągał coraz słabsze wyniki. W efekcie zajął 29. miejsce w klasyfikacji generalnej. Wystąpił także na mistrzostwach świata w lotach w Harrachovie (1992), gdzie zajął 25. miejsce. W sezonie 1992/1993 w większości startów znajdował się w czołowej dziesiątce, choć tylko raz stanął na podium – 7 marca 1993 zajął drugie miejsce w Lahti, ustępując tylko Ivanowi Lunardiemu. W klasyfikacji generalnej tego sezonu zajął ósme miejsce. W lutym 1993 wziął udział w mistrzostwach świata w Falun, gdzie razem z Vettorim, Kuttinem oraz Andreasem Goldbergerem wywalczył brązowy medal w konkursie drużynowym. W indywidualnych startach był dziewiąty na normalnym obiekcie, a na dużej skoczni zajął trzynaste miejsce.

Po tym sukcesie nastąpił jeden z najsłabszych okresów w karierze Horngachera. W sezonie 1993/1994 zdobywał punkty, jednak jego najlepszym wynikiem było dziesiąte miejsce. Mimo to znalazł się w austriackiej kadrze na igrzyska olimpijskie w Lillehammer w 1994, gdzie wraz z Kuttinem, Goldbergerem i Christianem Moserem zdobył brązowy medal w konkursie drużynowym. W zawodach indywidualnych zajął dwunaste miejsce na normalnej skoczni oraz dziewiętnaste na dużej. W sezonie 1994/1995 w ogóle nie startował w zawodach PŚ. W sezonach 1995/1996 i 1996/1997 sporadycznie zdobywał punkty. Wystąpił jednak na mistrzostwach świata w lotach w Tauplitz (1996), gdzie zajął 29. miejsce oraz na mistrzostwach świata w Trondheim (1997), na których indywidualnie plasował się w połowie drugiej dziesiątki. Na norweskich mistrzostwach Austriacy w składzie: Stefan Horngacher, Martin Höllwarth, Andreas Widhölzl i Andreas Goldberger nie zdobyli medalu w konkursie drużynowym. Zajęli czwarte miejsce po przegranej walce o brązowy medal z Niemcami, do których stracili 4,7 punktu.

W sezonie 1997/1998 zajął 13. miejsce w klasyfikacji generalnej PŚ. Dwukrotnie stawał na podium: raz był drugi i raz trzeci, odpowiednio 20 i 21 grudnia 1997 w Engelbergu. Podczas 46. Turnieju Czterech Skoczni nie znalazł się w czołowej dziesiątce żadnego z konkursów, jednak uzyskane wyniki dały mu ósme miejsce w klasyfikacji końcowej. 25 stycznia 1998 na mistrzostwach świata w lotach w Oberstdorfie był osiemnasty. W tym samym sezonie wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Nagano. W konkursach indywidualnych zajął miejsca 10. (skocznia normalna) i 60. (skocznia duża). W konkursie drużynowym był najsłabszym członkiem ekipy austriackiej, która zdobyła jednak brązowy medal.

W sezonie 1998/1999 odniósł swoje drugie i zarazem ostatnie zwycięstwo w PŚ (16 stycznia 1999 na Wielkiej Krokwi w Zakopanem). Oprócz tego jeszcze dwukrotnie stawał na podium, raz na drugim i raz na trzecim miejscu, co pozwoliło mu zająć ósme miejsce w klasyfikacji generalnej. Po tym jak był siedemnasty w Oberstdorfie, szósty w Ga-Pa, piąty w Innsbrucku i siódmy w Bischofshofen zajął siódme miejsce w 47. Turnieju Czterech Skoczni. W tym samym roku odbywały się także mistrzostwa świata w Ramsau, podczas których Horngacher był siódmy na normalnej skoczni, szesnasty na dużej, a razem z Widhölzlem, Höllwarthem i Reinhardem Schwarzenbergerem zdobył brązowy medal w drużynie. W sezonach 1999/2000 i 2000/2001 zajmował ósme miejsce w klasyfikacji generalnej, w obu przypadkach tylko raz zajmując miejsca na podium. Na mistrzostwach świata w lotach w Vikersund (2000) zajął 21. miejsce. W poszczególnych konkursach 49. edycji Turnieju Czterech Skoczni był kolejno szósty, dziewiąty, dwunasty i ponownie szósty, co dało mu piąte miejsce w klasyfikacji końcowej. Miesiąc później odbyły się mistrzostwa świata w Lahti. Wspólnie z Goldbergerem, Höllwarthem i Wolfgangiem Loitzlem zdobył drużynowo dwa medale: brązowy na dużej skoczni oraz złoty na normalnej. W indywidualnych konkursach był czwarty na normalnej skoczni (walkę o brązowy medal przegrał z Höllwarthem) oraz piąty na dużej.

Latem 2001 zajął trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej ósmej edycji Letniego Grand Prix, ustępując tylko Adamowi Małyszowi i Goldbergerowi. W sezonie 2001/2002 wystartował w 21 indywidualnych konkursach Pucharu Świata i tylko raz nie zdobył punktów. Pięciokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce. 24 stycznia 2002 w Hakubie po raz ostatni stanął na podium PŚ (2. miejsce). Igrzyska olimpijskie w Salt Lake City w lutym 2002 były ostatnią dużą imprezą w jego karierze. Po pierwszej serii skoków na dużej skoczni zajmował dziewiąte miejsce. Udany skok w drugiej kolejce pozwolił mu przesunąć się na piąte miejsce. Na normalnej skoczni zajął 11. miejsce. W konkursie drużynowym Austriacy w składzie Andreas Widhölzl, Stefan Horngacher, Martin Höllwarth i Wolfgang Loitzl nie zdobyli medalu, przegrywając walkę z reprezentantami Słowenii o blisko 20 punktów. W klasyfikacji generalnej sezonu 2001/2002 zajął 12. miejsce. Ostatni oficjalny skok oddał 17 marca 2002 Oslo, gdzie zajął 27. miejsce. Łącznie w przeciągu kariery piętnaście razy stawał na podium zawodów PŚ, w tym dwa razy zwyciężył, osiem razy był drugi i pięć razy trzeci.

Igrzyska olimpijskie edytuj

Indywidualnie edytuj

1994   Lillehammer – 19. miejsce (K-120), 12. miejsce (K-90)
1998   Nagano/Hakuba – 10. miejsce (K-90), 60. miejsce (K-120)
2002   Salt Lake City/Park City – 11. miejsce (K-90), 5. miejsce (K-120)

Drużynowo edytuj

1994   Lillehammer – brązowy medal[a]
1998   Nagano/Hakuba – brązowy medal[b]
2002   Salt Lake City/Park City – 4. miejsce[c]

Starty S. Horngachera na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
19. 20 lutego 1994   Lillehammer Lysgårdsbakken K-120 indywid. 107,5 m 105,0 m 181,5 pkt 93,0 pkt Jens Weißflog
3.  23 lutego 1994   Lillehammer Lysgårdsbakken K-120 druż.[a] 124,0 m 120,5 m 918,9 pkt (236,6 pkt) 51,2 pkt Niemcy
12. 25 lutego 1994   Lillehammer Lysgårdsbakken K-90 indywid. 94,5 m 94,5 m 242,5 pkt 39,5 pkt Espen Bredesen
10. 11 lutego 1998   Hakuba Olimpijska K-90 indywid. 85,0 m 84,5 m 212,5 pkt 22,0 pkt Jani Soininen
60. 15 lutego 1998   Hakuba Olimpijska K-120 indywid. 84,0 m – 41,2 pkt 231,1 pkt Kazuyoshi Funaki
3.  17 lutego 1998   Hakuba Olimpijska K-120 druż.[b] 104,5 m 108,0 m 881,5 pkt (176,5 pkt) 51,5 pkt Japonia
11. 10 lutego 2002   Park City Utah Olympic Park K-90 indywid. 91,5 m 93,5 m 240,0 pkt 29,0 pkt Simon Ammann
5. 13 lutego 2002   Park City Utah Olympic Park K-120 indywid. 125,0 m 124,0 m 247,2 pkt 34,2 pkt Simon Ammann
4. 18 lutego 2002   Park City Utah Olympic Park K-120 druż.[c] 121,0 m 115,5 m 926,8 pkt (221,7 pkt) 47,3 pkt Niemcy

Mistrzostwa świata edytuj

Indywidualnie edytuj

1991   Val di Fiemme/Predazzo – 5. miejsce (K-120), 22. miejsce (K-90)
1993   Falun – 13. miejsce (K-115), 9. miejsce (K-90)
1997   Trondheim – 19. miejsce (K-90), 14. miejsce (K-120)
1999   Ramsau – 7. miejsce (K-120), 16. miejsce (K-90)
2001   Lahti – 5. miejsce (K-116), 4. miejsce (K-90)

Drużynowo edytuj

1991   Val di Fiemme/Predazzo – złoty medal[d]
1993   Falun – brązowy medal[e]
1997   Trondheim – 4. miejsce[f]
1999   Ramsau – brązowy medal[g]
2001   Lahti – brązowy medal (K-116)[h], złoty medal (K-90)[i]

Starty S. Horngachera na mistrzostwach świata – szczegółowo edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
5. 10 lutego 1991   Predazzo Trampolino Dal Ben K-120 indywid. 111,5 m 112,0 m 203,4 pkt 14,1 pkt Franci Petek
1.  14 lutego 1991   Predazzo Trampolino Dal Ben K-120 druż.[d] 101,5 m 103,5 m 567,6 pkt (167,5 pkt) –
22. 16 lutego 1991   Predazzo Trampolino Dal Ben K-90 indywid. 77,5 m 84,0 m 186,9 pkt 36,0 pkt Heinz Kuttin
13. 21 lutego 1993   Falun Lugnet K-115 indywid. 112,0 m 97,5 m 188,8 pkt 52,6 pkt Espen Bredesen
3.  23 lutego 1993   Falun Lugnet K-115 druż.[e] 103,0 m 102,0 m 745,4 pkt (181,0 pkt) 76,1 pkt Norwegia
9. 27 lutego 1993   Falun Lugnet K-90 indywid. 86,5 m 84,5 m 212,6 pkt 25,2 pkt Masahiko Harada
19. 22 lutego 1997   Trondheim Granåsen K-90 indywid. 93,5 m 90,0 m 236,0 pkt 27,5 pkt Janne Ahonen
4. 27 lutego 1997   Trondheim Granåsen K-120 druż.[f] 111,0 m 109,5 m 840,9 pkt (196,9 pkt) 114,4 pkt Finlandia
14. 1 marca 1997   Trondheim Granåsen K-120 indywid. 119,5 m 112,0 m 218,2 pkt 33,9 pkt Masahiko Harada
7. 21 lutego 1999   Bischofshofen im. Paula Ausserleitnera K-120 indywid. 120,0 m 123,5 m 240,3 pkt 23,1 pkt Martin Schmitt
3.  23 lutego 1999   Bischofshofen im. Paula Ausserleitnera K-120 druż.[g] 111,5 m 97,5 m 905,5 pkt (168,7 pkt) 83,4 pkt Niemcy
16. 26 lutego 1999   Ramsau Mattensprunganlage K-90 indywid. 98,0 m 91,0 m 221,0 pkt 34,0 pkt Kazuyoshi Funaki
5. 19 lutego 2001   Lahti Salpausselkä K-116 indywid. 114,5 m 123,0 m 238,9 pkt 37,4 pkt Martin Schmitt
4. 23 lutego 2001   Lahti Salpausselkä K-90 indywid. 86,5 m 89,0 m 219,0 pkt 27,0 pkt Adam Małysz
3.  24 lutego 2001   Lahti Salpausselkä K-116 druż.[h] 114,0 m 117,5 m 880,2 pkt (229,6 pkt) 59,6 pkt Niemcy
1.  25 lutego 2001   Lahti Salpausselkä K-90 druż.[i] 92,0 m 94,5 m 953,5 pkt (237,0 pkt) –

Mistrzostwa świata w lotach narciarskich edytuj

Indywidualnie edytuj

1992   Harrachov – 25. miejsce
1996   Tauplitz – 29. miejsce
1998   Oberstdorf – 18. miejsce
2000   Vikersund – 21. miejsce

Starty S. Horngachera na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Konkurs Skok 1 Skok 2 Skok 3 Skok 4 Nota Strata Zwycięzca
25. 22 marca 1992   Harrachov Čerťák K-180 indywid. 135,0 m 131,0 m 120,0 m – 266,5 pkt 126,0 pkt Noriaki Kasai
29. 10-11 lutego 1996   Tauplitz Kulm K-185 indywid. 157,0 m 173,0 m 162,0 m 159,0 m 596,2 pkt 141,9 pkt Andreas Goldberger
18. 24-25 stycznia 1998   Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-185 indywid. 171,5 m 179,0 m 165,5 m 169,5 m 632,6 pkt 143,8 pkt Kazuyoshi Funaki
21. 14 lutego 2000   Vikersund Vikersundbakken K-185 indywid. 131,0 m 161,0 m 161,5 m –[3] 385,7 pkt 151,2 pkt Sven Hannawald

Puchar Świata edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce[4]
1990/1991 4.
1991/1992 29.
1992/1993 8.
1993/1994 20.
1995/1996 35.
1996/1997 35.
1997/1998 13.
1998/1999 8.
1999/2000 9.
2000/2001 8.
2001/2002 12.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie edytuj

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Skok 1 Skok 2 Nota Przypisy
1. 24 lutego 1991   Tauplitz/Bad Mitterndorf Kulm K-185 181,0 m 185,0 m 358,0 pkt * Loty 1990/1991
2. 16 stycznia 1999   Zakopane Wielka Krokiew K-116 118,5 m 119,5 m 233,3 pkt –

Miejsca na podium edytuj

Sezon PŚ 1. miejsce 2. miejsce 3. miejsce Razem
1987/1988 – – – –
1988/1989 – – – –
1989/1990 – – – –
1990/1991 1 3 1 5
1991/1992 – – 1 1
1992/1993 – 1 – 1
1993/1994 – – – –
1995/1996 – – – –
1996/1997 – – – –
1997/1998 – 1 1 2
1998/1999 1 1 1 3
1999/2000 – – 1 1
2000/2001 – 1 – 1
2001/2002 – 1 – 1
Suma 2 8 5 15

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie edytuj

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 1 stycznia 1991   Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-107 92,5 m 96,5 m 186,5 pkt 3. 17,8 pkt Andreas Felder i Jens Weißflog
2. 24 lutego 1991   Tauplitz/Bad Mitterndorf Kulm K-185 181,0 m 185,0 m 358,0 pkt 1. –
3. 3 marca 1991   Lahti Salpausselkä K-114 110,5 m 107,5 m 214,0 pkt 2. 0,9 pkt Andreas Felder
4. 17 marca 1991   Oslo Holmenkollbakken K-105 104,0 m 104,0 m 223,2 pkt 2. 10,4 pkt Ernst Vettori
5. 24 marca 1991   Planica Velikanka K-185 173,0 m 189,0 m 354,5 pkt 2. 0,5 pkt Ralf Gebstedt
6. 1 grudnia 1991   Thunder Bay Normal Thunder K-90 85,0 m 89,5 m 217,2 pkt 3. 36,1 pkt Toni Nieminen
7. 7 marca 1993   Lahti Salpausselkä K-114 107,5 m 109,0 m 209,4 pkt 2. 15,3 pkt Ivan Lunardi
8. 20 grudnia 1997   Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-120 115,5 m 112,5 m 209,4 pkt 2. 7,8 pkt Andreas Widhölzl
9. 21 grudnia 1997   Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-120 115,5 m 123,5 m 231,2 pkt 3. 5,6 pkt Masahiko Harada
10. 16 stycznia 1999   Zakopane Wielka Krokiew K-116 118,5 m 119,5 m 233,3 pkt 1. –
11. 17 stycznia 1999   Zakopane Wielka Krokiew K-116 121,0 m 116,5 m 232,9 pkt 3. 25,5 pkt Janne Ahonen
12. 9 marca 1999   Trondheim Granåsen K-120 133,0 m 127,5 m 263,9 pkt 2. 6,1 pkt Noriaki Kasai
13. 26 lutego 2000   Iron Mountain Pine Mountain K-120 115,5 m 127,5 m 229,9 pkt 3. 40,9 pkt Martin Schmitt
14. 11 marca 2001   Oslo Holmenkollbakken K-115 120,0 m –[3] 120,5 pkt 2. 13,6 pkt Adam Małysz
15. 24 stycznia 2002   Hakuba Olimpijska K-120 131,5 m 123,0 m 249,6 pkt 2. 23,2 pkt Andreas Widhölzl

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata edytuj

Źródło[5]
Sezon 1987/1988
                                        punkty
- - - - - - - - 115 110 - - - - - - - - - - 0
Sezon 1988/1989
                                        punkty
- - - - - - - - 65 63 - - - - - - - - - 43 0
Sezon 1989/1990
                                                  punkty
21 34 20 28 - - - - 16 32 - - 30 - - - - - - - - - - 26 - 0
Sezon 1990/1991
                                            punkty
46 8 46 14 13 9 9 3 6 5 6 10 1 6 2 19 28 30 2 14 2 13 179
Sezon 1991/1992
                                          punkty
3 7 - - 30 50 58 58 - - - - - - - - - - - 25 44 24
Sezon 1992/1993
                                  punkty
6 5 17 - - - - - - 6 12 22 12 2 8 5 33 78
Legenda (do sezonu 1992/1993)
1 2 3 4-10 11-15 poniżej 15

 q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Sezon 1993/1994
                                      punkty
18 21 14 26 10 q q 14 18 16 43 35 17 32 14 11 - 22 42 183
Sezon 1995/1996
                                                        punkty
q 27 11 20 q 38 q 40 24 - 19 50 30 17 - - 14 15 17 31 29 36 49 20 33 - - 45 134
Sezon 1996/1997
                                                  punkty
12 17 21 41 29 16 41 25 30 45 - - - - - 15 24 39 36 38 q 20 49 27 19 120
Sezon 1997/1998
                                                      punkty
25 10 44 14 6 2 3 13 19 15 12 10 44 9 13 27 15 30 25 8 13 25 39 17 6 12 21 546
Sezon 1998/1999
                                                          punkty
8 42 10 11 16 5 16 10 17 6 5 7 11 14 1 3 - - 7 15 - 4 20 2 7 17 23 14 11 813
Sezon 1999/2000
                                                    punkty
4 20 9 11 15 14 17 10 29 8 5 5 37 10 4 7 15 46 11 3 6 9 39 16 26 20 624
Sezon 2000/2001
                                          punkty
31 10 24 6 9 12 6 - - 19 9 7 9 12 9 6 7 5 14 2 10 566
Sezon 2001/2002
                                            punkty
18 21 20 15 20 12 6 11 12 17 17 21 14 17 35 9 2 6 26 9 23 27 434
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Turniej Czterech Skoczni edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce Źr.
1987/1988 126. [6]
1988/1989 96. [7]
1989/1990 60. [4]
1990/1991 5.
1991/1992 45. [8]
1993/1994 36. [9]
1995/1996 40. [10]
1996/1997 22. [4]
1997/1998 8.
1998/1999 7.
1999/2000 11.
2000/2001 5.
2001/2002 12.

Turniej Nordycki edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce Źr.
1997 47. [11]
1998 17. [12]
1999 8. [13]
2000 20. [14]
2001 4. [15]
2002 20. [4]

Puchar Świata w lotach edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce[4]
1990/1991 2.
1992/1993 14.
1995/1996 32.
1996/1997 32.
1997/1998 28.
1998/1999 14.
1999/2000 18.
2000/2001 12.

Letnie Grand Prix edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce[16]
1994 39.
1996 35.
1997 10.
1998 24.
1999 16.
2000 12.
2001 3.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie edytuj

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Skok 1 Skok 2 Nota
1. 5 września 2001   Sapporo Ōkurayama K-120 129,0 m 132,0 m 267,3 pkt
2. 9 września 2001   Hakuba Olimpijska K-120 126,5 m 122,5 m 250,2 pkt

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie edytuj

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Skok 1 Skok 2 Nota Miejsce Strata Zwycięzca
1. 31 sierpnia 1997   Stams Brunnentalschanzen K-120 106,0 m 108,5 m 242,6 pkt 3. 2,1 pkt Espen Bredesen
2. 11 sierpnia 2001   Hinterzarten Adlerschanze K-95 102,5 m 104,5 m 259,5 pkt 3. 13,0 pkt Adam Małysz
3. 5 września 2001   Sapporo Ōkurayama K-120 129,0 m 132,0 m 267,3 pkt 1. –
4. 9 września 2001   Hakuba Olimpijska K-120 126,5 m 122,5 m 250,2 pkt 1. –

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP edytuj

Źródło[5]
1994
      punkty
21 q 43 264,6
1995
        punkty
- - - q 0
1996
          punkty
q q 36 - 12 22
1997
          punkty
5 26 34 24 3 117
1998
            punkty
6 17 - - - - 54
1999
          punkty
16 11 15 - - 55
2000
                punkty
9 7 8 26 18 9 11 15 184
2001
              punkty
3 24 5 35 1 1 5 357
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja
 q  – zawodnik nie zakwalifikował się
 -  – zawodnik nie wystartował

Puchar Kontynentalny edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce[5]
1991/1992 9.
1992/1993 32.
1993/1994 156.
1994/1995 51.
1995/1996 114.

Miejsca w pierwszej dziesiątce konkursów Pucharu Kontynentalnego edytuj

  1.   Schönwald – 29 lutego 1992 (1. miejsce)
  2.   Titisee-Neustadt – 1 marca 1992 (10. miejsce)
  3.   Chamonix – 7 marca 1992 (1. miejsce)
  4.   Le Brassus – 8 marca 1992 (5. miejsce)
  5.   Wörgl – 10 stycznia 1993 (1. miejsce)
  6.   Lillehammer – 3 grudnia 1994 (4. miejsce)
  7.   Lillehammer – 4 grudnia 1994 (9. miejsce)
  8.   Jyväskylä – 15 grudnia 1994 (5. miejsce)
  9.   Lahti – 18 grudnia 1994 (8. miejsce)
  10.   Seefeld – 31 stycznia 1996 (4. miejsce)

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Kontynentalnego edytuj

Źródło[5]
Sezon 1991/1992
                                          punkty
- - 42 - - 52 - 41 33 - - - - 1 10 1 5 - - - - 67
Sezon 1992/1993
                                            punkty
- - - - - - 1 - - - - - - - - - - - - - - - 25
Sezon 1993/1994
                                                                  punkty
11 23 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 32
Sezon 1994/1995
                                                                              punkty
4 9 5 13 8 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 176
Sezon 1995/1996
                                                                                punkty
- - - - - - - - 17 - - - - - - - - - 4 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 64
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  -  – zawodnik nie wystartował

Kariera trenerska edytuj

Stefan Horngacher po zakończeniu kariery sportowej rozpoczął karierę trenerską. Po zakończeniu kariery zawodniczej zajął się szkoleniem i otrzymał posadę asystenta trenera reprezentacji Austrii. W sezonach 2004/2005 oraz 2005/2006 sprawował funkcję trenera kadry B polskiej reprezentacji. Na Mistrzostwach Świata Juniorów w Rovaniemi (2005) trenowana przez niego polska reprezentacja (Paweł Urbański, Wojciech Topór, Piotr Żyła i Kamil Stoch) wywalczyła srebrny medal w konkursie drużynowym. W 2006 został trenerem niemieckich juniorów. W 2008 był najpierw drugim trenerem kadry B Niemiec, a następnie jej głównym szkoleniowcem. Był także osobistym trenerem Martina Schmitta. Od sezonu 2011/2012 do sezonu 2015/2016 był drugim trenerem w drużynie Wernera Schustera (kadra A). 24 marca 2016 zarząd Polskiego Związku Narciarskiego mianował go na pierwszego trenera reprezentacji Polski, a jego kontrakt ma obowiązywać co najmniej do 1 maja 2018.

25 marca 2018 roku podczas ostatnich zawodów Pucharu Świata w Planicy Prezes PZN Apoloniusz Tajner poinformował, że kontrakt Stefana Horngachera został przedłużony o rok do 1 kwietnia 2019 roku z opcją przedłużenia o kolejny sezon. 24 marca 2019 roku po ostatnim konkursie Pucharu Świata w Planicy poinformował, że nie przedłuży wygasającego kontraktu z Polską.3 kwietnia 2019 został głównym trenerem reprezentacji Niemiec w skokach narciarskich podpisał z Niemieckim związkiem narciarskim 3 letni kontrakt obowiązujący do kwietnia 2022 roku.

Osiągnięcia trenerskie z reprezentacją Polski edytuj

Sezon 2016/2017 edytuj

W pierwszym roku pracy trenerskiej w Polsce Maciej Kot wygrał Letnie Grand Prix 2016 w skokach narciarskich, a Kamil Stoch zajął trzecie miejsce na koniec tego cyklu. 3 grudnia 2016 w Klingenthal reprezentacja Polski w składzie Piotr Żyła, Kamil Stoch, Dawid Kubacki, Maciej Kot po raz pierwszy w historii wygrała drużynowy konkurs Pucharu Świata. 6 stycznia 2017 Kamil Stoch wygrał Turniej Czterech Skoczni, a Piotr Żyła zajął drugie miejsce w tym turnieju. Maciej Kot skończył rywalizację tuż za podium. Podczas mistrzostw świata w Lahti w 2017 na normalnej skoczni Kamil Stoch zajął 4. miejsce, a Maciej Kot był 5., natomiast na dużej skoczni brązowy medal wywalczył Piotr Żyła. Maciej Kot był 6 w tych zawodach, Kamil Stoch 7., a Dawid Kubacki 8. 4 marca 2017 roku reprezentacja Polski w składzie Piotr Żyła, Dawid Kubacki, Maciej Kot i Kamil Stoch zdobyła pierwszy w historii złoty medal MŚ w drużynie. W marcu Kamil Stoch zajął 2. miejsce w klasyfikacji Raw Air 2017. W sezonie 2016/2017 reprezentacja Polski po raz pierwszy w historii zdobyła Puchar Narodów, a Kamil Stoch zajął 2. miejsce w klasyfikacji końcowej Pucharu Świata.

Sezon 2017/2018 edytuj

Latem 2017 Dawid Kubacki wygrał Letnie Grand Prix 2017. Sezon zimowy rozpoczął się zawodami na skoczni narciarskiej im. Adama Małysza w Wiśle od rywalizacji drużynowej, gdzie reprezentacja kraju zajęła drugie miejsce. Drugi indywidualnie w Wiśle był także Kamil Stoch. Stochowi praktycznie do końca roku 2017, chociaż dość regularnie plasował się w czołówce zarówno kolejnych konkursów, jak i całego PŚ, nie udawało się wygrać zawodów i regularnie tracił punkty do liderów klasyfikacji. Sytuacja ta odwróciła się w 66. Turniej Czterech Skoczni, gdzie Kamil Stoch wygrał wszystkie cztery konkursy indywidualne i został także liderem klasyfikacji generalnej. Kamil Stoch wygrywając wszystkie cztery konkursy TCS wyrównał tym samym osiągnięcie Svena Hannawalda sprzed szesnastu lat, który dotąd jako jedyny dokonał tego w jednym sezonie, z tym, że Polak swój sukces osiągnął ponadto broniąc pierwszego miejsca w całym turnieju. 6 stycznia 2018 został nagrodzony tytułem Trenera Roku 2017 w ramach 83. Plebiscytu Przeglądu Sportowego. 20 stycznia na MŚ w lotach narciarskich w Oberstdorfie, podopieczny Stefana Horngachera, Kamil Stoch wywalczył srebrny medal w rywalizacji indywidualnej.Natomiast dzień później reprezentacja Polski w składzie: Piotr Żyła, Stefan Hula, Dawid Kubacki i Kamil Stoch wywalczyła brązowy medal w rywalizacji drużynowej. Na igrzyskach olimpijskich w Pjongczangu w konkursie indywidualnym na normalnej skoczni w czołowej dziesiątce uplasowali się kolejno na 4. i 5. miejscu Kamil Stoch i Stefan Hula. W konkursie indywidualnym na dużej skoczni złoty medal olimpijski zdobył Kamil Stoch, a Dawid Kubacki był 10. Dwa dni później odbył się konkurs drużynowy, gdzie reprezentacja Polski zdobyła pierwszy, historyczny medal olimpijski w tej konkurencji, a mianowicie brąz. Doprowadził w sezonie 2017/2018 Kamila Stocha do zdobycia Pucharu Świata i wygrania prestiżowego norweskiego turnieju Raw Air.

Sezon 2018/2019 edytuj

 
Stefan Horngacher (pierwszy z prawej) po Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2018

Piotr Żyła zajął 3. miejsce w Letnim Grand Prix 2018, a Kamil Stoch zajął w tej klasyfikacji 4. miejsce. Reprezentacja Polski zajęła 1. miejsce w klasyfikacji drużynowej, uzyskując łącznie 1925 punktów[17].

Sukcesy podopiecznych Horngachera w Polsce w latach 2016–2019 (chronologicznie)

Medal Zawodnik Zawody Rok
  Kamil Stoch Turniej Czterech Skoczni 2017
  Piotr Żyła Turniej Czterech Skoczni 2017
  Piotr Żyła Mistrzostwa świata 2017
    Polska Mistrzostwa świata 2017
  Kamil Stoch Raw Air 2017
  Kamil Stoch Puchar Świata 2017
  Kamil Stoch Puchar Świata w lotach 2017
    Polska Puchar Narodów 2017
  Kamil Stoch Turniej Czterech Skoczni 2018
  Kamil Stoch Willingen Five 2018
  Kamil Stoch Mistrzostwa świata w lotach 2018
    Polska Mistrzostwa świata w lotach 2018
  Kamil Stoch Igrzyska olimpijskie 2018
    Polska Igrzyska olimpijskie 2018
  Kamil Stoch Raw Air 2018
  Kamil Stoch Planica 7 2018
  Kamil Stoch Puchar Świata 2018
  Kamil Stoch Puchar Świata w lotach 2018
    Polska Puchar Narodów 2018
  Piotr Żyła Willingen Five 2019
  Dawid Kubacki Mistrzostwa świata 2019
  Kamil Stoch Mistrzostwa świata 2019
  Kamil Stoch Puchar Świata 2019
  Piotr Żyła Puchar Świata w lotach 2019
    Polska Puchar Narodów 2019

Sukcesy podopiecznych Horngachera w Niemczech od 2019 (chronologicznie)

Medal Zawodnik Zawody Rok
  Karl Geiger Turniej Czterech Skoczni 2020
  Stephan Leyhe Titisee-Neustadt Five 2020
  Stephan Leyhe Willingen Five 2020
  Karl Geiger Puchar Świata 2020
    Niemcy Puchar Narodów 2020
  Karl Geiger Mistrzostwa świata w lotach 2020
  Markus Eisenbichler Mistrzostwa świata w lotach 2020
    Niemcy Mistrzostwa świata w lotach 2020
  Karl Geiger Turniej Czterech Skoczni 2021
  Markus Eisenbichler Willingen Six 2021
  Karl Geiger Mistrzostwa świata 2021
  Karl Geiger Mistrzostwa świata 2021
    Niemcy Mistrzostwa świata 2021
  Karl Geiger Planica 7 2021
  Markus Eisenbichler Planica 7 2021
  Markus Eisenbichler Puchar Świata 2021
  Karl Geiger Puchar Świata w lotach 2021
  Markus Eisenbichler Puchar Świata w lotach 2021
    Niemcy Puchar Narodów 2021
  Karl Geiger Igrzyska olimpijskie 2022
    Niemcy Igrzyska olimpijskie 2022
  Karl Geiger Raw Air 2022
  Karl Geiger Puchar Świata 2022
    Niemcy Puchar Narodów 2022

Odznaczenia edytuj

Uwagi edytuj

  1. ↑ a b Skład zespołu: Andreas Goldberger, Stefan Horngacher, Heinz Kuttin, Christian Moser.
  2. ↑ a b Skład drużyny: Reinhard Schwarzenberger, Martin Höllwarth, Stefan Horngacher, Andreas Widhölzl.
  3. ↑ a b Skład drużyny: Stefan Horngacher, Andreas Widhölzl, Wolfgang Loitzl, Martin Höllwarth.
  4. ↑ a b Skład zespołu: Heinz Kuttin, Ernst Vettori, Stefan Horngacher, Andreas Felder.
  5. ↑ a b Skład zespołu: Ernst Vettori, Heinz Kuttin, Stefan Horngacher, Andreas Goldberger.
  6. ↑ a b Skład zespołu: Stefan Horngacher, Martin Höllwarth, Andreas Widhölzl, Andreas Goldberger.
  7. ↑ a b Skład zespołu: Andreas Widhölzl, Martin Höllwarth, Reinhard Schwarzenberger, Stefan Horngacher.
  8. ↑ a b Skład zespołu: Andreas Goldberger, Wolfgang Loitzl, Martin Höllwarth, Stefan Horngacher.
  9. ↑ a b Skład zespołu: Wolfgang Loitzl, Andreas Goldberger, Stefan Horngacher, Martin Höllwarth.

Przypisy edytuj

  1. ↑ Rekordy życiowe skoczków narciarskich. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2018-03-21].
  2. ↑ 200m0405. skisprungschanzen.com. [dostęp 2018-03-21].
  3. ↑ a b Seria konkursowa została odwołana.
  4. ↑ a b c d e HORNGACHER Stefan - Athlete Information; World Cup Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-12-30]. (ang.).
  5. ↑ a b c d Adam Kwieciński: HORNGACHER Stefan. [dostęp 2023-12-30].
  6. ↑ 4 HILLS TOURNAMENT 1987/1988 Tournament Standing. skijump-db.net. [dostęp 2023-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2003-08-22)]. (ang.).
  7. ↑ 4 HILLS TOURNAMENT 1988/1989 Tournament Standing. skijump-db.net. [dostęp 2023-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2003-05-08)]. (ang.).
  8. ↑ 4 HILLS TOURNAMENT 1991/1992 Tournament Standing. skijump-db.net. [dostęp 2023-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2003-08-22)]. (ang.).
  9. ↑ Turniej Czterech Skoczni 1993/1994. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2023-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-02-28)]. (ang.).
  10. ↑ 4 HILLS TOURNAMENT 1995/1996 Tournament Standing. skijump-db.net. [dostęp 2023-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2003-05-08)]. (ang.).
  11. ↑ 1997 Scandinavia Nordic Tournament. skijump-db.net. [dostęp 2023-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-08-20)]. (jap.).
  12. ↑ 1998 Scandinavia Nordic Tournament. skijump-db.net. [dostęp 2023-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-09-05)]. (jap.).
  13. ↑ 1999 Scandinavia Nordic Tournament. skijump-db.net. [dostęp 2023-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-08-20)]. (jap.).
  14. ↑ 2000 Scandinavia Nordic Tournament. skijump-db.net. [dostęp 2023-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-08-28)]. (ang.).
  15. ↑ 2001 Scandinavia Nordic Tournament. skijump-db.net. [dostęp 2023-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-08-30)]. (ang.).
  16. ↑ HORNGACHER Stefan - Athlete Information; Grand Prix Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-12-30]. (ang.).
  17. ↑ Letnia Grand Prix 2018. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2018-11-04].
  18. ↑ Aufstellung aller durch den Bundespräsidenten verliehenen Ehrenzeichen für Verdienste um die Republik Österreich ab 1952. parlament.gv.at. s. 1170. [dostęp 2014-02-10]. (niem.).
  19. ↑ Aufstellung aller seit ca. 1954 verliehenen staatlichen Auszeichnungen im Bereich des Sports (staatliche Auszeichnungen bis 2013). sportministerium.at. s. 25. [dostęp 2014-02-11]. (niem.).
  20. ↑ Aufstellung aller seit ca. 1954 verliehenen staatlichen Auszeichnungen im Bereich des Sports (staatliche Auszeichnungen bis 2013). sportministerium.at. s. 24. [dostęp 2014-02-11]. (niem.).
  21. ↑ M.P. z 2019 r. poz. 110 – pkt 3.
  22. ↑ Prezydent kibicował skoczkom. prezydent.pl, 24 listopada 2019. [dostęp 2019-11-26].

Bibliografia edytuj

Artykuł zawiera udostępnione na licencji GNU FDL treści pochodzące z serwisu Skokinarciarskie.pl
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stefan_Horngacher&oldid=72610064”