Wikipedia

Stefan Inis

Rotmistrz Wojska Polskiego

Stefan Ryszard Inis (ur. 3 kwietnia 1898[a] w Warszawie, zm. 8 grudnia 1940 w Ostrzeszowie) – rotmistrz kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Stefan Inis
Ilustracja
rotmistrz rotmistrz
Data i miejsce urodzenia

3 kwietnia 1898
Warszawa

Data i miejsce śmierci

8 grudnia 1940
Ostrzeszów

Przebieg służby
Lata służby

1918–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

1 Lubelski pułk piechoty
11 pułk ułanów

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
(kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
Państwowa Odznaka Sportowa Odznaka Strzelecka IIRP

Życiorys edytuj

Urodził się w rodzinie Juliana (dyrektora hotelu) i Franciszki z Lewczewskich (nauczycielki)[1]. Uzyskał maturę, po czym rozpoczął kształcenie na Wydziale Technicznym warszawskiej Wolnej Wszechnicy Polskiej. Od roku 1912 działał w skautingu, a w listopadzie 1918 r. wyjechał do Lublina, gdzie wstąpił w szeregi 1 Lubelskiego pułku piechoty, z którym wziął udział w odsieczy Lwowa. Z początkiem maja 1919 r. został na własną prośbę przeniesiony do 11 pułku ułanów. W randze wachmistrza wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej, przebywając na froncie od połowy czerwca 1920 r. Odznaczył się w dniu 21 września tr. podczas walk pod Białozierką, kiedy to wraz ze swym plutonem taczanek został przydzielony do 2 szwadronu 11 pułku ułanów, otrzymując zadanie torowania drogi 1 Brygadzie Jazdy. Po napotkaniu silnego oporu wrogiej piechoty podjechał taczanką blisko jej pozycji i ogniem karabinu maszynowego zmusił bolszewików do milczenia, umożliwiając osiągnięcie sukcesu 2 szwadronowi. Za ten czyn odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[1]. Nadanie to zostało następnie potwierdzone dekretem Wodza Naczelnego marszałka Józefa Piłsudskiego L. 11434.VM z dnia 3 lutego 1922 r. (opublikowanym w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z dnia 18 lutego 1922 r.)[2].

W II połowie listopada 1920 r. został bezterminowo urlopowany z wojska i rozpoczął (w styczniu 1920 r.) kształcenie w Centralnej Szkole Jazdy w Grudziądzu, po ukończeniu której ponownie przydzielono go do 11 pułku ułanów. Dekretem Naczelnika Państwa i Wodza Naczelnego z dnia 3 maja 1922 r. (sygnatura: L. 19400/O.V.) został zweryfikowany w stopniu podporucznika ze starszeństwem z dnia 1 grudnia 1921 r. i 378. lokatą łączną w korpusie oficerów jazdy (była to jednocześnie 74. lokata w starszeństwie)[3][b]. Przez całą swą karierę służył w 11 pułku ułanów z Ciechanowa[4][5][6]. W tym czasie zajmował między innymi stanowiska dowódcy szwadronu karabinów maszynowych, dowódcy plutonu łączności oraz oficera mobilizacyjnego pułku. Awansowany do rangi porucznika kawalerii ze starszeństwem z dnia 1 sierpnia 1923 r.[7], a do stopnia rotmistrza ze starszeństwem od 1 stycznia 1932 r.[8]. Na dzień 23 marca 1939 r. nadal piastował stanowisko oficera mobilizacyjnego 11 p. uł.[9] i zajmował 12. lokatę w swoim starszeństwie pośród rotmistrzów kawalerii[10].

W ramach Ośrodka Zapasowego 11 pułku ułanów wziął udział w kampanii wrześniowej. Do niemieckiej niewoli dostał się w dniu 14 września 1939 r. 20 października tr. został z niej zwolniony, po czym ponownie osadzono go w obozie i przewieziono do oflagu II C Woldenberg. Tam zachorował ciężko na serce, w związku z czym, w maju 1940 r., przeniesiono go do szpitala - lazaretu w Ostrzeszowie (Schildberg). Zmarł w tymże szpitalu w grudniu 1940 r.[11]. Spoczywa w zbiorowym grobie na cmentarzu Parafii Najświętszej Maryi Panny Wniebowziętej w Ostrzeszowie (sektor Miejsce Pamięci 2-1-1)[12].

Stefan Inis był żonaty z Jadwigą z Pruskich, ich małżeństwo było bezdzietne[1].

Ordery i odznaczenia edytuj

Uwagi edytuj

  1. ↑ W pracy pod redakcją Bogusława Polaka „Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945” jako data jego urodzenia podawany jest dzień 3 marca 1898 roku. Z kolei Lista starszeństwa oficerów zawodowych z roku 1922 podaje, że Stefan Inis urodził się w dniu 15 kwietnia 1898 roku.
  2. ↑ W Roczniku Oficerskim 1923 został wykazany jako podporucznik jazdy ze starszeństwem z dnia 1 sierpnia 1921 roku i 43. lokatą w swoim starszeństwie.

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c Polak (red.) 1993 ↓, s. 75.
  2. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 2 z 18 II 1922, s. 111.
  3. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych 1922 ↓, s. 182.
  4. ↑ Rocznik oficerski 1923 ↓, s. 692.
  5. ↑ Rocznik oficerski 1928 ↓, s. 363.
  6. ↑ Rocznik oficerski 1932 ↓, s. 638.
  7. ↑ Rocznik oficerski 1924 ↓, s. 614.
  8. ↑ a b Rocznik oficerski 1932 ↓, s. 156.
  9. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 696.
  10. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 135.
  11. ↑ Kryska-Karski 1996 ↓, s. 142.
  12. ↑ Cmentarz parafialny w Ostrzeszowie - wyszukiwarka osób pochowanych [online], ostrzeszow.grobonet.com [dostęp 2021-08-22].
  13. ↑ Rocznik oficerski 1923 ↓, s. 621.
  14. ↑ Rocznik oficerski 1924 ↓, s. 561.
  15. ↑ Rocznik oficerski 1928 ↓, s. 300.
  16. ↑ M.P. z 1930 r. nr 120, poz. 180 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
  17. ↑ a b c d Na podstawie fotografii [1].
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 366.

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stefan_Inis&oldid=72199548”