Stefan Koeb
Stefan Jan Koeb (ur. 11 sierpnia 1896 w Suchej, zm. 18 września 1945) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego II RP i Polskich Sił Zbrojnych.
| |
 podpułkownik dyplomowany piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
11 sierpnia 1896 |
|---|---|
| Data śmierci |
18 września 1945 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
64 Pułk Piechoty |
| Stanowiska |
szef sztabu dywizji |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Stefan Jan Koeb urodził się 11 sierpnia 1896 w Suchej[1].
Po zakończeniu I wojny światowej, jako były oficer c. i k. armii został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony na stopień porucznika[2]. Został awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[3]. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1923 jako oficer 64 pułku piechoty z Grudziądza był przydzielony do Sztabu Generalnego[4], a w 1924 do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Normalnego 1924–1926 (V promocja)[5]. 11 października 1926, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Oddziału I Sztabu Generalnego. W czerwcu 1927 został przydzielony do 18 Dywizji Piechoty w Łomży na stanowisko szefa sztabu[6][7]. Został awansowany na stopień majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930[8]. W czerwcu 1930 został przeniesiony do 34 pułku piechoty w Białej Podlaskiej na stanowisko dowódcy batalionu[9], gdzie służył w kolejnych latach[10]. W późniejszych latach awansowany na stopień podpułkownika. Pełnił stanowisko szef Wydziału Wyszkolenia w Departamencie Dowodzenia Ogólnego Ministerstwa Spraw Wojskowych do września 1939, po czym został mianowany zastępcą szefa sztabu Dowództwa Obrony Warszawy.
Podczas II wojny światowej był oficerem Polskich Sił Zbrojnych w stopniu podpułkownika (5 Kresowa Dywizja Piechoty)[1]. Zmarł 18 września 1945[1]. Po ekshumacji został pochowany na Polskim Cmentarzu Wojennym w Bolonii (miejsce 1-D-6)[1][11].
Należał warszawskiego filiału wileńskiego kościoła ewangelicko-reformowanego, od 1938 roku wchodząc w skład jego rady kościelnej (odpowiednik Rady Parafialnej). W 1939 roku był delegatem na synod w Wilnie, a potem jednym z przedstawicieli kościoła wileńskiego na synod Jednoty Kowieńskiej[12].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)[13]
- Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (16 marca 1934)[14]
- Medal Niepodległości (15 czerwca 1932)[15]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Wykaz poległych i zmarłych żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na obczyźnie w latach 1939–1945. Londyn: Instytut Historyczny im. Gen. Sikorskiego, 1952, s. 201.
- ↑ Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922, s. 51.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 412.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 308.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 276, 356, 1365.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 11 czerwca 1927 roku, s. 167.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 128, 188.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 36.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 206.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 564.
- ↑ Stefan Koeb. polskiecmentarzewewloszech.eu. [dostęp 2018-08-29].
- ↑ G. Michalak, Warszawska parafia filialna ewangelicko-reformowana Synodu Wileńskiego, Gdański Rocznik Ewangelicki, vol. XIV (2020), s. 98.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1934 r. nr 64, poz. 97 „za zasługi na polu wyszkolenia i organizacji wojska”.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 140, poz. 172 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.