Stefan Trzebiński
Stefan Trzebiński (ur. 20 maja 1885, zm. 20 listopada 1948 w Krakowie) – pułkownik uzbrojenia Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
 pułkownik uzbrojenia
| |
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca dywizjonu artylerii |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej, za co otrzymał Order Virtuti Militari. 15 lipca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora, w artylerii, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[1]. Od 1920 do 1927 roku był dowódcą 3 dywizjonu artylerii konnej[2][3]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 48. lokatą w korpusie oficerów artylerii[4]. 16 marca 1927 roku został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów artylerii[5]. 23 maja 1927 ogłoszono jego przeniesienie do 4 pułku artylerii polowej w Inowrocławiu na stanowisko dowódcy pułku[6]. Od 2 lutego do 5 maja 1928 roku był słuchaczem III unitarno-informacyjnego kursu dla podpułkowników i pułkowników, kandydatów na dowódców pułków, względnie dowódców pułków w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia w Rembertowie. Ówczesny komendant Centrum, generał brygady Wacław Dziewanowski wydał o nim niezbyt pochlebną opinię: „jeden z najsłabszych na kursie, mało dokładny, nie zawsze samodzielny w pracy. Materiałowi na kursie nie mógł podołać i rezultaty pracy słabe. W wiedzy rozliczne braki”[7]. Pułkiem dowodził do 31 grudnia 1928 roku[8]. W 1934 roku jako pułkownik uzbrojenia przeniesiony w stan spoczynku był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr V jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto[9]. W maju 1933 został wybrany komendantem Okręgu V Związku Rezerwistów[10]. Był inspektorem Okręgu Krakowskiego Polskiego Czerwonego Krzyża, także podczas okupacji niemieckiej[11]. W tym czasie był dwukrotnie aresztowany, a po zwolnieniu ponownie podejmował działalność w PCK[11]. Po zakończeniu wojny organizował oddziały terenowe i instytucje opiekuńcze dla rannych i chorych żołnierzy[11].
Zmarł 20 listopada 1948 w Krakowie[11][12]. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie 23 listopada 1948[11][12].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3131[13][14]
- Order Odrodzenia Polski[11]
- Krzyż Walecznych – dwukrotnie
Przypisy edytuj
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 4 sierpnia 1920 roku, s. 678.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 803, 814.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 722, 737.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 187.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 19 marca 1927 roku, s. 91.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 maja 1927 roku, s. 147.
- ↑ Archiwum Józefa Piłsudskiego, sygn. 701/1/118, Opinie z kursów, s. 506.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 378, 448.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 363, 948.
- ↑ Kronika. Nowy Zarząd Okr. Związku Rezerwistów. „Nowy Dziennik”, s. 13-14, Nr 136 z 19 maja 1933.
- ↑ a b c d e f Kronika żałobna. Stefan Trzebiński / Nekrolog. „Dziennik Polski”. 322, s. 5, 24 listopada 1948.
- ↑ a b Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Stefan Trzebiński. rakowice.eu. [dostęp 2017-08-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-27)].
- ↑ Witold Górecki: Zarys historii wojennej 3-go Dywizjonu Artylerii Konnej. Warszawa: 1929, s. 1.
- ↑ „Krzyż zagubiony został w dniu 3 sierpnia 1921 r. w Górze Kalwarii albo też w drodze powrotnej do Warszawy”. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 35 z 3 września 1921 roku, s. 2.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.