Wikipedia

Strajk powszechny robotników rolnych w Polsce (1919)

Strajk powszechny robotników rolnych w Polsce – strajk powszechny robotników rolnych, do którego doszło na przełomie 1918 i 1919 r. na Lubelszczyźnie, Kielecczyźnie, zachodnim Mazowszu i Wielkopolsce[1].

Robotnicy rolni pod wpływem rewolucji w Rosji, dążyli do parcelowania ziemi należącej do majątków ziemiańskich, jednak dzięki zaangażowaniu socjalistów ograniczono roszczenia i powołano Związek Zawodowy Robotników Rolnych, który miał walczyć o regulacje praw obu stron[2].

Pomimo nacisków komunistów i partii ludowych, centrala Związku Zawodowego Robotników Rolnych nie ogłosiła strajku generalnego, w związku z czym doszło do spontanicznych, ale kierowanych przez komunistów i ludowców strajków. Sejm głosami prawicy i partii ludowych ogłosił jednocześnie wprowadzenie stanu wyjątkowego, dzięki czemu aresztowano wszystkich zaangażowanych w kierowanie wystąpieniami[3].

W rezultacie strajków robotnicy rolni doprowadzili do podpisania umów zbiorowych, które wprowadziły m.in. podwyżki płac, skrócenie dnia roboczego i częściowe ubez­pieczenie socjalne[1].

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b HENRYK MALINOWSKI, Strajk powszechny robotników rolnych w październiku 1919 r., „PRZEGLĄD HISTORYCZNY”, 53 (3), 1962, s. 474-501 [dostęp 2021-04-11].
  2. ↑ Prof. Andrzej Friszke: Piłsudskiemu amputuje się kawał życiorysu [WYWIAD] [online], wiadomosci.onet.pl [dostęp 2021-04-11].
  3. ↑ Jak powstał Związek Robotników Rolnych RP | Lewicowo.pl [online], lewicowo.pl [dostęp 2021-04-11].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Strajk_powszechny_robotników_rolnych_w_Polsce_(1919)&oldid=67161682”