Subotica

Subotica
Суботица
Szabadka
Herb	Flaga
Państwo	Serbia
Prowincja autonomiczna	Wojwodina
Okręg	północnobacki
Gmina	Subotica
Burmistrz	Stevan Bakić
Powierzchnia	290 km²
Wysokość	109 m n.p.m.
Populacja (2011); • liczba ludności; • gęstość	; 141 554; 361 os./km²
Nr kierunkowy	24
Kod pocztowy	24000
Tablice rejestracyjne	SU
	Położenie na mapie Wojwodiny Subotica
	Położenie na mapie Serbii Subotica
	46°06′01″N 19°39′56″E/46,100278 19,665556
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Informacje w Wikipodróżach
	Strona internetowa

Subotica (serb. Суботица, węg. Szabadka, hist. 1740–1918 niem. Maria-Theresiopel, hist. łac. Maria-Theresiopolis) – miasto w północnej Serbii, w Wojwodinie, stolica okręgu północnobackiego, siedziba miasta Subotica. Leży na Wielkiej Nizinie Węgierskiej, ok. 15 km od granicy z Węgrami (ale granicami administracyjnymi w północnej części styka się z Węgrami^[2]). Jest drugim co do wielkości (po Nowym Sadzie) miastem Wojwodiny i piątym całej Serbii.

Historia edytuj

Pierwsza wzmianka o miejscowości została odnotowana w 1391 roku i wchodziła w tym czasie w skład Królestwa Węgierskiego. W XV wieku zbudowano w Suboticy zamek. W latach 1542–1686 znajdowało się w granicach Imperium Osmańskiego, a od 1686 roku Austrii, a od 1867 roku Austro-Węgier. Po 1918 r. cały region Wojwodiny, wraz z Suboticą, został przyłączony do Królestwa Serbów, Chorwatów i Słoweńców (od 1929 roku Jugosławii).

Ludność edytuj

Miasto stanowi mozaikę narodowościową. Według spisu powszechnego z 2011 roku na 141 554 mieszkańców^[1]

34,98% mieszkańców zadeklarowało narodowość węgierską,
26,24% serbską,
10,87% buniewską,
10,42% chorwacką,
6,78% jugosłowiańską,
1,59% czarnogórską
1,17% romską.

Pod względem językowym dominującą grupą są użytkownicy diasystemu serbsko-chorwackiego, na drugim miejscu jest język węgierski. Język serbski jest najczęściej używanym językiem w życiu codziennym, ale węgierski jest także używany przez prawie jedną trzecią populacji w codziennych rozmowach. Oba języki są również powszechnie stosowane w komercyjnych i oficjalnych oznakowaniach^[3]

Według tego samego spisu 63,02% ludności jest wyznania rzymskokatolickiego, 25,96% prawosławnego, a 1,88% protestanckiego: luterańskiego lub kalwińskiego.

Zabytki edytuj

Kościoły:

Katedra św. Teresy z 1779 roku, w 1974 roku uzyskała honorowy tytuł Bazyliki mniejszej
Kościół Franciszkański – w 1736 roku zbudowany pod wezwaniem Michała Archanioła
Cerkiew Wniebowstąpienia Chrystusa – zbudowana w 1726 roku, w 1910 roku dobudowano nową dzwonnicę i ikonostas

Budynki w stylu secesyjnym:

Ratusz miejski – wybudowany w 1912 roku. Przed budynkiem ratusza znajdują się wybudowane z ceramicznych płytek Zsolnaya fontanny: Zielona Fontanna z 1985 roku i Niebieska Fontanna z 2001 roku.
Synagoga z 1902 roku projektu Marcella Komora i Dezső Jakaba
Pałac Rajhla z 1904 roku – znajduje się w nim Galeria Sztuki Współczesnej

Instytucje kulturalne:

Muzeum miejskie
Teatr narodowy – dawny budynek teatru (mający ponad 150 lat) został zburzony w 2007 roku, obecnie planowana jest jego częściowa rekonstrukcja
Biblioteka publiczna z 1890 roku

Place:

Plac Wolności – największy, centralny plac miejski. Znajduje się przy nim Ratusz i Biblioteka miejska.
Plac Poetów
Plac Ofiar Faszyzmu – znajduje się na nim pomnik ku czci ofiar faszyzmu, mający 8 metrów wysokości i 18 metrów szerokości.

Pomniki: