Wikipedia

Sven Hannawald

niemiecki skoczek narciarski

Sven Hannawald (ur. 9 listopada 1974 w Erlabrunn jako Sven Pöhler[1]) – niemiecki skoczek narciarski. Trzykrotny medalista olimpijski, czterokrotny medalista mistrzostw świata i trzykrotny medalista mistrzostw świata w lotach narciarskich. Zwycięzca 50. Turnieju Czterech Skoczni.

Sven Hannawald
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

9 listopada 1974
Erlabrunn

Klub

SC Hinterzarten

Wzrost

184 cm

Debiut w PŚ

6 grudnia 1992 w Falun (50. miejsce)

Pierwsze punkty w PŚ

30 grudnia 1993 w Oberstdorfie (29. miejsce)

Pierwsze podium w PŚ

4 stycznia 1998 w Innsbrucku (2. miejsce)

Pierwsze zwycięstwo w PŚ

6 stycznia 1998 w Bischofshofen

Rekord życiowy

220,0 m na Velikance w Planicy (23 marca 2002)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Niemcy
Igrzyska olimpijskie
złoto Salt Lake City 2002 duża druż.
srebro Nagano 1998 duża druż.
srebro Salt Lake City 2002 normalna
Mistrzostwa świata
złoto Ramsau 1999 duża druż.
złoto Lahti 2001 duża druż.
srebro Ramsau 1999 duża
brąz Lahti 2001 normalna druż.
Mistrzostwa świata w lotach
złoto Vikersund 2000 Indywidualnie
złoto Harrachov 2002 Indywidualnie
srebro Oberstdorf 1998 Indywidualnie
Mistrzostwa świata juniorów
brąz Vuokatti 1992 drużynowo
Puchar świata w skokach
2. miejsce
2001/2002
2. miejsce
2002/2003
Puchar Świata w lotach narciarskich
Mała kryształowa kula
1997/1998
Mała kryształowa kula
1999/2000
Turniej Czterech Skoczni
złoto 1. miejsce
2001/2002
srebro 2. miejsce
1997/1998
srebro 2. miejsce
2002/2003
Turniej Nordycki
srebro 2. miejsce
2000
srebro 2. miejsce
1998
brąz 3. miejsce
1999
Letnie Grand Prix
złoto 1. miejsce
1999
Puchar KOP
złoto 1. miejsce
1999/2000
złoto 1. miejsce
2001/2002
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

W sezonie 2001/2002 jako pierwszy w historii wygrał wszystkie konkursy podczas jednej edycji Turnieju Czterech Skoczni. Razem z Helmutem Recknagelem, Kamilem Stochem i Ryōyū Kobayashim jest jednym z czterech zawodników, którzy wygrali pięć konkursów Turnieju Czterech Skoczni z rzędu, i jedynym obok Stocha i Ryōyū Kobayashiego skoczkiem, który wygrał wszystkie konkursy na jednym Turnieju[2].

W 2002 w Planicy skoczył 220 m, co jest jego rekordem życiowym. Na podium w Pucharze Świata stawał łącznie 40 razy. 18-krotnie zajmował 1. miejsce, 12-krotnie był drugi, 10 razy był trzeci.

W sezonie 2005/2006 zadebiutował jako komentator sportowy w niemieckiej telewizji ARD. W latach 2016-2020 pracował w Eurosporcie, a od sezonu 2020/2021 znów komentuje zawody w ARD.

Przebieg kariery edytuj

Początki edytuj

Na nartach zaczął skakać w wieku 7 lat. Z początku starty w skokach łączył z występami w kombinacji norweskiej, jednak po pewnym czasie stało się jasne, że skoki są jego mocniejszą stroną, więc zdecydował się na uprawianie tylko tej dyscypliny. W 1992 zajął 3. miejsce w konkursie drużynowym podczas mistrzostw świata juniorów w Vuokatti.

Lata 1992–1997 edytuj

W sezonie 1992/1993 zadebiutował w Pucharze Świata. Jego pierwszy start w zawodach tej rangi miał miejsce 6 grudnia 1992 w Falun – zajął tam 50. miejsce. Najwyższe miejsce w sezonie zajął 1 stycznia 1993 w Garmisch-Partenkirchen, gdzie był 36. W sezonie 1993/1994 zdobył pierwsze w karierze punkty do klasyfikacji Pucharu Świata, za zajęcia 29. miejsca w Oberstdorfie (30 grudnia 1993). Pierwszy raz w czołowej „15” zawodów pucharowych znalazł się 14 stycznia 1995 w Engelbergu, kiedy to zajął 14. lokatę. Sezon 1994/1995 ukończył na 63. miejscu w klasyfikacji generalnej PŚ.

W sezonie 1995/1996 ani razu nie zdobył pucharowych punktów. W sezonie 1996/1997 trzykrotnie zdobywał punkty, a najlepsze miejsce – 12. – zajął w Oberstdorfie na inaugurację 45. edycji Turnieju Czterech Skoczni. Sezon zakończył na 59. miejscu w klasyfikacji generalnej PŚ.

Lata 1997–2001 edytuj

Przełom w karierze Hannawalda nastąpił w sezonie 1997/1998 podczas 46. Turnieju Czterech Skoczni. Po zajęciu 5. i 10. miejsca w dwóch pierwszych konkursach w Niemczech, 4 stycznia 1998 w Innsbrucku po raz pierwszy w karierze stanął na podium – zajął 2. miejsce. Dwa dni później w Bischofshofen zwyciężył, przerywając tym samym serię trzech zwycięstw Kazuyoshiego Funakiego. Cały Turniej ukończył na 2. miejscu, tuż za Japończykiem. W lutym 1998 zanotował swój pierwszy w karierze start olimpijski – na igrzyskach w Nagano. Był w drużynie, która zdobyła srebrny medal. W dalszej części sezonu odniósł jeszcze zwycięstwo na skoczni mamuciej w Oberstdorfie – konkurs ten wliczany był do mistrzostw świata w lotach w Oberstdorfie, w których Hannawald zajął 2. miejsce, znów ustępując tylko Funakiemu. Sezon ukończył na 6. miejscu w klasyfikacji Pucharu Świata.

W sezonie 1998/1999 czterokrotnie zajmował trzecie miejsce w zawodach PŚ oraz zdobył dwa medale podczas mistrzostw świata w Ramsau – srebro na skoczni K120 (za Martinem Schmittem) oraz złoto w konkursie drużynowym. Puchar Świata ponownie ukończył na 6. pozycji.

W sezonie 1999/2000 odniósł cztery pucharowe zwycięstwa (w tym trzy w trzech ostatnich konkursach sezonu), zajmując na jego koniec najwyższe w dotychczasowej karierze, 4. miejsce. Największym jednak sukcesem było zdobycie, po raz pierwszy w karierze złotego medalu podczas mistrzostw świata w lotach w Vikersund. W sezonie 2000/2001 zajął 2. miejsce w Kuopio, jednak później nie udało mu już się stanąć na podium. Podczas mistrzostw świata w Lahti zdobył złoty medal w konkursie drużynowym na skoczni K120. Indywidualnie na skoczni K90 nie zakwalifikował się do drugiej serii. W konkursach Pucharu Świata rozgrywanych po mistrzostwach nie występował. Sezon zakończył na 9. miejscu w klasyfikacji generalnej.

Sezon 2001/2002 edytuj

 
Hannawald z Adamem Małyszem – głównym rywalem w sezonie 2001/2002. Zdjęcie wykonano 26 marca 2011

Na początku sezonu 2001/02 wygrał konkurs w Titisee-Neustadt i zajął 2. miejsce w Engelbergu. Podczas 50. Turnieju Czterech Skoczni jako pierwszy zawodnik w historii odniósł zwycięstwa we wszystkich czterech konkursach. W każdym z nich uzyskiwał znaczną przewagę nad resztą stawki. Serię zwycięstw przedłużył, wygrywając także pierwszy po TCS konkurs Pucharu Świata w Willingen. W Zakopanem był dwukrotnie drugi.

Podczas igrzysk olimpijskich w Salt Lake City zdobył srebrny medal na normalnej skoczni i zajął 4. miejsce na dużej. W konkursie drużynowym Niemcy z Hannawaldem w składzie zdobyli złoty medal, wyprzedzając Finlandię o 0,1 punktu. 9 marca 2002 na mistrzostwach świata w lotach w Harrachovie Hannawald po raz drugi z rzędu zdobył tytuł mistrza świata, wyprzedzając w złożonym z dwóch serii (zamiast zaplanowanych czterech) konkursie Schmitta i Mattiego Hautamäkiego. W łącznej klasyfikacji Pucharu Świata zajął drugie miejsce. Zdobył 1259 punktów i przegrał z Adamem Małyszem o 216 punktów.

Sezon 2002/2003 edytuj

Sezon 2002/2003 rozpoczął w Ruce od dwóch miejsc poza trzydziestką – w drugim konkursie zajął ostatnie, 50. miejsce, po skoku na odległość 58 metrów. Spowodowało to, że trener reprezentacji Niemiec Reinhard Heß wycofał Hannawalda z kolejnych konkursów Pucharu Świata w Trondheim. Hannawald powrócił po dwóch tygodniach, zajmując na skoczni w Titisee-Neustadt miejsca 17. i 4. W Engelbergu zajął 3. miejsce pierwszego dnia, nazajutrz zaś odniósł pierwsze zwycięstwo w sezonie. 51. Turniej Czterech Skoczni rozpoczął od zwycięstwa na skoczni w Oberstdorfie. 1 stycznia 2003 w Garmisch-Partenkirchen upadł w jednym ze skoków i zajął 12. miejsce. W austriackich konkursach turnieju był 4. i 2. W klasyfikacji końcowej turnieju uplasował się na 2. miejscu za Janne Ahonenem. 18 i 19 stycznia 2003 w Zakopanem odniósł dwa zwycięstwa, po czym zrezygnował z wyjazdu do Japonii na trzy konkursy w Hakubie i Sapporo. Wystartował dopiero 1 i 2 lutego 2003 na skoczni mamuciej w Tauplitz, zajmując tam miejsca drugie i pierwsze. Tydzień później na skoczni w Willingen wygrał pierwszy z konkursów, osiągając rekordową na skoczni K120 notę 328.2 punktu (dostał 9 „dwudziestek” za styl). Został wówczas liderem Pucharu Świata Następnego dnia w rozgrywanym w bardzo niestabilnych warunkach konkursie Hannawald zajął 36. miejsce. Na mistrzostwach świata w Val di Fiemme był 7. i 24., a w konkursie drużynowym reprezentacja Niemiec z Hannawaldem w składzie zajęła 4. miejsce.

W ostatnich pięciu konkursach nie odniósł już zwycięstwa (raz był 2. i raz 3.), co oznaczało spadek na 2. miejsce w klasyfikacji Pucharu Świata. Po raz trzeci w karierze zdobył Małą Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji lotów narciarskich.

Koniec kariery edytuj

 
Sven Hannawald (2004)

Sezon 2003/2004 okazał się jego ostatnim w Pucharze Świata. Hannawald zajmował miejsca w czołowej dziesiątce w czterech z pięciu pierwszych konkursów. Podczas 52. edycji Turnieju Czterech Skoczni był 18. w Oberstdorfie, 9. w Garmisch-Partenkirchen i Innsbrucku oraz 22. w Bischofshofen. Po turnieju Hannawalda wycofano ze startów w dwóch następnych konkursach Pucharu Świata. W Zakopanem zajął 30. miejsce pierwszego dnia i zrezygnował z występu w konkursie niedzielnym. Po dwutygodniowej przerwie spróbował kolejnego powrotu, tym razem na skoczni w Willingen, na której rok wcześniej odniósł swoje ostatnie zwycięstwo. Zajął tam 36. miejsce. Następnie pojechał na mistrzostwa świata w lotach w Planicy, gdzie był 17. Ostatni występ Hannawalda w Pucharze Świata miał miejsce 28 lutego 2004 w Park City. Zajął 47. miejsce, po czym zrezygnował z dalszych występów w tamtym sezonie. W klasyfikacji generalnej PŚ zajął 24. miejsce.

Przed rozpoczęciem sezonu 2004/2005 Hannawald zadecydował o wstrzymaniu kariery, tłumacząc to brakiem motywacji do dalszego skakania. Diagnoza psychologów mówiła o tzw. syndromie wypalenia. Hannawald poddał się leczeniu, nie zakończył jednak oficjalnie kariery – wedle umowy z niemieckim związkiem narciarskim do końca sezonu miał zadeklarować, czy zamierza uczestniczyć w programie przygotowawczym do igrzysk olimpijskich w Turynie. Ostatecznie zdecydował się nie wznawiać kariery. Oficjalne zakończenie kariery ogłosił 3 sierpnia 2005, natomiast uroczyste pożegnanie skoczka miało miejsce w Oberstdorfie 30 grudnia 2005.

Udział w wyścigach samochodowych edytuj

Od 2005 startuje sporadycznie w wyścigach samochodowych. Do 2007 wystąpił w kilku wyścigach SEAT Leon Supercopa Germany, nie osiągając tam jednak żadnego znaczącego wyniku. W 2008 wystartował w 7 wyścigach ADAC GT Masters, a w 2009 pojawił się na torze Nürburgring, biorąc tam udział w dwóch wyścigach tej serii. W grudniu 2009 potwierdził występy w pełnym sezonie serii ADAC GT Masters[3].

Miejsca w klasyfikacji poszczególnych turniejów edytuj

Turniej 2004 2003 2002 2001 2000 1999 1998 1997 1996 1995 1994 1993
Puchar Świata 24 2 2 9 4 6 6 59 – 63 90 –
Puchar Świata w lotach – 1 X 9 1 9 1 – – – – –
Turniej Czterech Skoczni 12 2 1 4 4 12 2 34 65 – 60 65
Turniej Nordycki – 4 16 – 1 3 2 55 X X X X
Letnie Grand Prix – 31 – 32 35 1 – – – 9 X X

Igrzyska olimpijskie edytuj

Indywidualnie edytuj

1998   Nagano/Hakuba – 14. miejsce (K-90), 48. miejsce (K-120)
2002   Salt Lake City/Park City – srebrny medal (K-90), 4. miejsce (K-120)

Drużynowo edytuj

1998   Nagano/Hakuba – srebrny medal[a]
2002   Salt Lake City/Park City – złoty medal[b]

Starty S. Hannawalda na igrzyskach olimpijskich – szczegółowo edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
14. 11 lutego 1998   Hakuba Olimpijska K-90 indywid. 83,5 m 84,0 m 207,5 pkt 27,0 pkt Jani Soininen
48. 15 lutego 1998   Hakuba Olimpijska K-120 indywid. 100,0 m – 78,0 pkt 194,3 pkt Kazuyoshi Funaki
2.  17 lutego 1998   Hakuba Olimpijska K-120 druż.[a] 125,5 m 128,0 m 897,4 pkt (258,3 pkt) 35,6 pkt Japonia
2.  10 lutego 2002   Park City Utah Olympic Park K-90 indywid. 97,0 m 99,0 m 267,5 pkt 1,5 pkt Simon Ammann
4. 13 lutego 2002   Park City Utah Olympic Park K-120 indywid. 132,5 m 131,0 m[c] 255,3 pkt 26,1 pkt Simon Ammann
1.  18 lutego 2002   Park City Utah Olympic Park K-120 druż.[b] 123,0 m 120,5 m 974,1 pkt (238,8 pkt) –

Mistrzostwa świata edytuj

Indywidualnie edytuj

1999   Ramsau – srebrny medal (K-120), 8. miejsce (K-90)
2001   Lahti – 6. miejsce (K-116), 36. miejsce (K-90)
2003   Val di Fiemme/Predazzo – 7. miejsce (K-120), 24. miejsce (K-95)

Drużynowo edytuj

1999   Ramsau – złoty medal[d]
2001   Lahti – złoty medal (K-116)[e], brązowy medal (K-90)[e]
2003   Val di Fiemme/Predazzo – 4. miejsce[f]

Starty S. Hannawalda na mistrzostwach świata – szczegółowo edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
2.  21 lutego 1999   Bischofshofen Paul-Ausserleitner-Schanze K-120 indywid. 127,0 m 127,0 m 261,7 pkt 1,7 pkt Martin Schmitt
1.  23 lutego 1999   Bischofshofen Paul-Ausserleitner-Schanze K-120 druż.[d] 132,5 m[c] 137,0 m 988,9 pkt (249,6 pkt) –
8. 26 lutego 1999   Ramsau Mattensprunganlage K-90 indywid. 95,0 m 89,5 m 237,0 pkt 18,0 pkt Kazuyoshi Funaki
6. 19 lutego 2001   Lahti Salpausselkä K-116 indywid. 115,5 m 119,5 m 236,9 pkt 39,4 pkt Martin Schmitt
36. 23 lutego 2001   Lahti Salpausselkä K-90 indywid. 75,5 m – 78,5 pkt 167,5 pkt Adam Małysz
1.  24 lutego 2001   Lahti Salpausselkä K-116 druż.[e] 120,0 m 110,5 m 939,8 pkt (225,3 pkt) –
3.  25 lutego 2001   Lahti Salpausselkä K-90 druż.[e] 86,5 m 89,5 m 911,5 pkt (220,0 pkt) 42,0 pkt Austria
7. 22 lutego 2003   Predazzo Trampolino Dal Ben K-120 indywid. 129,5 m 125,0 m 260,6 pkt 28,4 pkt Adam Małysz
4. 23 lutego 2003   Predazzo Trampolino Dal Ben K-120 druż.[f] 125,0 m 124,0 m 963,3 pkt (248,7 pkt) 83,3 pkt Finlandia
24. 28 lutego 2003   Predazzo Trampolino Dal Ben K-95 indywid. 95,0 m 94,0 m 226,5 pkt 52,5 pkt Adam Małysz

Mistrzostwa świata w lotach narciarskich edytuj

Indywidualnie edytuj

1998   Oberstdorf – srebrny medal
2000   Vikersund – złoty medal
2002   Harrachov – złoty medal
2004   Planica – 17. miejsce

Drużynowo edytuj

2004   Planica – 4. miejsce[g]

Starty S. Hannawalda na mistrzostwach świata w lotach – szczegółowo edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Konkurs Skok 1 Skok 2 Skok 3 Skok 4 Nota Strata Zwycięzca
2.  24-25 stycznia 1998   Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-185 indywid. 193,0 m 191,5 m 199,5 m 203,0 m 769,9 pkt 6,5 pkt Kazuyoshi Funaki
1.  14 lutego 2000   Vikersund Vikersundbakken K-185 indywid. 179,5 m 188,0 m 196,5 m –[h] 536,8 pkt –
1.  9-10 marca 2002   Harrachov Čerťák K-185 indywid. 202,0 m 202,0 m –[h] –[h] 396,3 pkt –
17. 20-21 lutego 2004   Planica Velikanka K-185 indywid. 176,0 m 197,5 m 191,0 m 182,5 m 701,9 pkt 130,2 pkt Roar Ljøkelsøy
4. 22 lutego 2004   Planica Velikanka K-185 druż.[g] 204,5 m 200,5 m 1606,4 pkt (391,0 pkt) 105,4 pkt Norwegia

Mistrzostwa świata juniorów edytuj

Indywidualnie edytuj

1992   Vuokatti – 17. miejsce

Drużynowo edytuj

1992   Vuokatti – brązowy medal[i]

Starty S. Hannawalda na mistrzostwach świata juniorów – szczegółowo edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Konkurs Skok 1 Skok 2 Nota Strata Zwycięzca
3.  18 marca 1992   Vuokatti Hyppyrimäki K-80 druż.[i] 62,5 m 71,0 m 499,1 pkt (152,4 pkt) 71,3 pkt Finlandia
17. 21 marca 1992   Vuokatti Hyppyrimäki K-80 indywid. 64,0 m 71,0 m 157,3 pkt 60,3 pkt Toni Nieminen

Puchar Świata edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce[4]
1993/1994 90.
1994/1995 63.
1996/1997 59.
1997/1998 6.
1998/1999 6.
1999/2000 4.
2000/2001 9.
2001/2002 2.
2002/2003 2.
2003/2004 24.

Zwycięstwa w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie edytuj

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Skok 1 Skok 2 Nota Przypisy
1. 6 stycznia 1998   Bischofshofen im. Paula Ausserleitnera K-120 124,0 m 123,0 m 247,6 pkt * TCS 1997/1998
2. 24 stycznia 1998   Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-185 193,0 m 191,5 m 375,4 pkt * Pierwszy dzień mistrzostw świata w lotach
3. 19 lutego 2000   Tauplitz/Bad Mitterndorf Kulm K-185 198,0 m — 192,6 pkt * Loty 1999/2000
4. 10 marca 2000   Trondheim Granåsen K-120 134,5 m 134,0 m 279,8 pkt * TN 2000
5. 12 marca 2000   Oslo Holmenkollbakken K-115 125,5 m 132,5 m 271,4 pkt * TN 2000
6. 19 marca 2000   Planica Velikanka K-185 203,5 m 212,5 m 410,7 pkt * Loty 1999/2000
7. 2 grudnia 2001   Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K-120 129,5 m 136,0 m 277,4 pkt —
8. 30 grudnia 2001   Oberstdorf Schattenbergschanze K-115 122,0 m 122,0 m 260,2 pkt * TCS 2001/2002
9. 1 stycznia 2002   Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-115 122,5 m 125,0 m 264,5 pkt * TCS 2001/2002
10. 4 stycznia 2002   Innsbruck Bergisel K-120 134,5 m 128,0 m 270,0 pkt * TCS 2001/2002
11. 6 stycznia 2002   Bischofshofen im. Paula Ausserleitnera K-120 139,0 m 131,5 m 282,9 pkt * TCS 2001/2002
12. 12 stycznia 2002   Willingen Mühlenkopfschanze K-120 141,5 m 148,0 m 319,1 pkt —
13. 22 grudnia 2002   Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-120 133,0 m 132,5 m 282,9 pkt —
14. 29 grudnia 2002   Oberstdorf Schattenbergschanze K-115 125,5 m 119,5 m 263,1 pkt * TCS 2002/2003
15. 18 stycznia 2003   Zakopane Wielka Krokiew K-120 140,0 m 134,0 m 286,2 pkt —
16. 19 stycznia 2003   Zakopane Wielka Krokiew K-120 128,5 m 130,5 m 271,2 pkt —
17. 2 lutego 2003   Tauplitz/Bad Mitterndorf Kulm K-185 195,0 m 196,5 m 378,3 pkt
18. 8 lutego 2003   Willingen Mühlenkopfschanze K-120 142,0 m 147,0 m 328,2 pkt —

Miejsca na podium edytuj

Sezon 1. miejsce 2. miejsce 3. miejsce Razem
1992/1993 - - - -
1993/1994 - - - -
1994/1995 - - - -
1995/1996 - - - -
1996/1997 - - - -
1997/1998 2 2 3 7
1998/1999 - - 3 3
1999/2000 4 2 - 6
2000/2001 - 1 - 1
2001/2002 6 4 2 12
2002/2003 6 3 2 11
2003/2004 - - - -
suma 18 12 10 40

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych Pucharu Świata chronologicznie edytuj

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Skok 1 Skok 2 Nota Lok. Strata Zwycięzca
1. 4 stycznia 1998   Innsbruck Bergisel K-108 107,5 m 113,5 m 230,3 pkt 2. 10,4 pkt Kazuyoshi Funaki
2. 6 stycznia 1998   Bischofshofen im. Paula Ausserleitnera K-120 124,0 m 123,0 m 247,6 pkt 1. —
3. 17 stycznia 1998   Zakopane Wielka Krokiew K-116 97,0 m 108,0 m 181,4 pkt 3. 1,0 pkt Kristian Brenden
4. 18 stycznia 1998   Zakopane Wielka Krokiew K-116 121,5 m 128,5 m 262,9 pkt 3. 3,3 pkt Primož Peterka
5. 24 stycznia 1998   Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-185 193,0 m 191,5 m 375,4 pkt 1. —
6. 25 stycznia 1998   Oberstdorf im. Heiniego Klopfera K-185 199,5 m 203,0 m 394,5 pkt 3. 11,7 pkt Kazuyoshi Funaki
7. 28 lutego 1998   Vikersund Vikersundbakken K-185 189,5 m — 188,9 pkt 2. 0,1 pkt Andreas Widhölzl
8. 28 listopada 1998   Lillehammer Lysgårdsbakken K-120 126,5 m 128,0 m 251,1 pkt 3. 17,7 pkt Martin Schmitt
9. 12 grudnia 1998   Oberhof Hans-Renner-Schanze K-120 121,5 m — 119,7 pkt 3. 10,8 pkt Andreas Widhölzl
10. 6 marca 1999   Lahti Salpausselkä K-90 93,0 m — 115,5 pkt 3. 10,0 pkt Kazuyoshi Funaki
11. 9 stycznia 2000   Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-120 117,0 m 120,0 m 227,1 pkt 2. 20,2 pkt Martin Schmitt
12. 19 lutego 2000   Tauplitz/Bad Mitterndorf Kulm K-185 198,0 m — 192,6 pkt 1. —
13. 4 marca 2000   Lahti Salpausselkä K-90 91,0 m 95,0 m 241,5 pkt 2. 13,0 pkt Janne Ahonen
14. 10 marca 2000   Trondheim Granåsen K-120 134,5 m 134,0 m 279,8 pkt 1. —
15. 12 marca 2000   Oslo Holmenkollbakken K-115 125,5 m 132,5 m 271,4 pkt 1. —
16. 19 marca 2000   Planica Velikanka K-185 203,5 m 212,5 m 410,7 pkt 1. —
17. 24 listopada 2000   Kuopio Puijo K-120 120,0 m 116,5 m 222,2 pkt 2. 22,0 pkt Martin Schmitt
18. 2 grudnia 2001   Titisee-Neustadt Hochfirstschanze K-120 129,5 m 136,0 m 277,4 pkt 1. —
19. 15 grudnia 2001   Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-120 132,0 m 133,5 m 278,9 pkt 2. 1,3 pkt Stephan Hocke
20. 30 grudnia 2001   Oberstdorf Schattenbergschanze K-115 122,0 m 122,0 m 260,2 pkt 1. —
21. 1 stycznia 2002   Garmisch-Partenkirchen Große Olympiaschanze K-115 122,5 m 125,0 m 264,5 pkt 1. —
22. 4 stycznia 2002   Innsbruck Bergisel K-120 134,5 m 128,0 m 270,0 pkt 1. —
23. 6 stycznia 2002   Bischofshofen im. Paula Ausserleitnera K-120 139,0 m 131,5 m 282,9 pkt 1. —
24. 12 stycznia 2002   Willingen Mühlenkopfschanze K-120 141,5 m 148,0 m 319,1 pkt 1. —
25. 19 stycznia 2002   Zakopane Wielka Krokiew K-120 124,0 m 130,0 m 259,2 pkt 2. 0,4 pkt Matti Hautamäki
26. 20 stycznia 2002   Zakopane Wielka Krokiew K-120 130,0 m 125,0 m 261,5 pkt 2. 0,6 pkt Adam Małysz
27. 13 marca 2002   Falun Lugnet K-115 125,0 m 114,0 m 248,7 pkt 3. 25,8 pkt Matti Hautamäki
28. 15 marca 2002   Trondheim Granåsen K-120 125,0 m 127,5 m 257,5 pkt 3. 22,5 pkt Matti Hautamäki
29. 17 marca 2002   Oslo Holmenkollbakken K-115 124,0 m 120,0 m 259,7 pkt 2. 0,7 pkt Simon Ammann
30. 21 grudnia 2002   Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-120 129,5 m 124,5 m 260,7 pkt 3. 10,8 pkt Janne Ahonen
31. 22 grudnia 2002   Engelberg Gross-Titlis-Schanze K-120 133,0 m 132,5 m 282,9 pkt 1. —
32. 29 grudnia 2002   Oberstdorf Schattenbergschanze K-115 125,5 m 119,5 m 263,1 pkt 1. —
33. 6 stycznia 2003   Bischofshofen im. P.Ausserleitnera K-120 128,5 m 127,0 m 262,4 pkt 2. 0,7 pkt Bjørn Einar Romøren
34. 18 stycznia 2003   Zakopane Wielka Krokiew K-120 140,0 m 134,0 m 286,2 pkt 1. —
35. 19 stycznia 2003   Zakopane Wielka Krokiew K-120 128,5 m 130,5 m 271,2 pkt 1. —
36. 1 lutego 2003   Tauplitz/Bad Mitterndorf Kulm K-185 195,5 m 197,0 m 378,5 pkt 2. 7,6 pkt Florian Liegl
37. 2 lutego 2003   Tauplitz/Bad Mitterndorf Kulm K-185 195,0 m 196,5 m 378,3 pkt 1. —
38. 8 lutego 2003   Willingen Mühlenkopfschanze K-120 142,0 m 147,0 m 328,2 pkt 1. —
39. 14 marca 2003   Lahti Salpausselkä K-116 117,0 m 123,0 m 248,4 pkt 3. 19,0 pkt Adam Małysz
40. 23 marca 2003   Planica Velikanka K-185 214,5 m 217,0 m 427,8 pkt 2. 22,7 pkt Matti Hautamäki

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych Pucharu Świata edytuj

Źródło[5]
Sezon 1992/1993
                                  punkty
q 50 - - - 49 36 - - - - - 58 56 - - - 0
Legenda (do sezonu 1992/1993)
1 2 3 4-10 11-15 poniżej 15

 q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Sezon 1993/1994
                                      punkty
q 33 q 49 - 29 q - - 39 49 42 - - - - - - - 2
Sezon 1994/1995
                                          punkty
- - q q - - - 14 23 - - - - - - - - - - - - 26
Sezon 1995/1996
                                                        punkty
32 q q q q 50 46 - 36 q - - - - - - - - - - - - - - - - - - 0
Sezon 1996/1997
                                                  punkty
q 32 q 36 - - 12 32 q 35 21 23 - - - q 47 - - q 39 59 q - - 40
Sezon 1997/1998
                                                      punkty
21 30 36 12 19 12 21 5 10 2 1 - 3 3 1 3 18 2 14 51 4 12 4 6 9 20 8 953
Sezon 1998/1999
                                                          punkty
3 6 17 13 9 3 21 15 22 4 19 9 19 13 7 8 13 4 11 5 - 5 3 7 5 8 10 11 6 896
Sezon 1999/2000
                                                    punkty
24 22 42 10 17 - - 4 4 7 4 13 2 15 5 6 5 8 1 46 16 2 4 1 1 1 1065
Sezon 2000/2001
                                          punkty
2 43 4 5 5 10 13 4 6 - 43 11 11 50 8 13 25 - - - - 462
Sezon 2001/2002
                                            punkty
5 14 dq 1 4 2 15 5 5 1 1 1 1 1 2 2 - - - 3 3 2 1259
Sezon 2002/2003
                                                      punkty
44 49 - - 17 4 3 1 1 12 4 2 5 1 1 - - - 2 1 1 36 14 3 10 4 2 1235
Sezon 2003/2004
                                              punkty
5 8 4 37 5 18 9 9 22 - - 30 - - - - - 36 47 - - - - 253
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Turniej Czterech Skoczni edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce Źr.
1992/1993 65. [4]
1993/1994 60. [6]
1995/1996 65. [7]
1996/1997 34. [4]
1997/1998 2.
1998/1999 12.
1999/2000 4.
2000/2001 4.
2001/2002 1.[j]
2002/2003 2.
2003/2004 12.

Turniej Nordycki edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce Źr.
1997 55. [8]
1998 2. [9]
1999 3. [10]
2000 2. [11]
2002 6. [4]
2003 6.

Puchar Świata w lotach edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce[4]
1997/1998 1.
1998/1999 9.
1999/2000 1.
2000/2001 9.

Letnie Grand Prix edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce[12]
1994 50.
1998 9.
1999 1.
2000 35.
2001 32.
2003 31.

Miejsca na podium w konkursach indywidualnych LGP chronologicznie edytuj

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Skok 1 Skok 2 Nota Miejsce Strata Zwycięzca
1. 8 sierpnia 1999   Hinterzarten Adlerschanze K-95 109,0 m 103,5 m 273,0 pkt 1. —
2. 11 września 1999   Hakuba Olimpijska K-120 122,0 m 123,5 m 247,9 pkt 1. —

Miejsca w poszczególnych konkursach indywidualnych LGP edytuj

Źródło[5]
1994
      punkty
q 36 48 172,7
1995
        punkty
- - q - 0
1996
          punkty
- - q - - 0
1997
          punkty
- - 37 - - 0
1998
            punkty
6 23 16 13 9 5 157
1999
          punkty
1 8 4 1 4 332
2000
                punkty
12 20 - - - - - - 33
2001
              punkty
34 q 18 8 - - - 45
2003
        punkty
15 40 - 25 22
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja
 q  – zawodnik nie zakwalifikował się
 -  – zawodnik nie wystartował

Puchar Kontynentalny edytuj

Miejsca w klasyfikacji generalnej edytuj

Sezon Miejsce[5]
1991/1992 124.
1992/1993 14.
1993/1994 17.
1994/1995 14.
1995/1996 15.
1996/1997 7.
1997/1998 95.
1998/1999 54.

Zwycięstwa w konkursach PK chronologicznie edytuj

Nr Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Skok 1 Skok 2 Nota
1. 11 lutego 1994   Ruhpolding Chiemgau Arena K-110 110,0 m 107,5 m 233,3 pkt
2. 7 stycznia 1995   Planica Srednija velikanka K-92 96,5 m 92,0 m 239,5 pkt
3. 16 marca 1996   Planica Bloudkova velikanka K-120 128,0 m 132,0 m 269,5 pkt
4. 23 lutego 1997   Iron Mountain Pine Mountain Jump K-120 133,5 m — 135,8 pkt
5. 25 lipca 1998   Berchtesgaden Kälbersteinschanze K-90 87,0 m 91,0 m 228,5 pkt

Miejsca na podium w konkursach PK edytuj

Lp. Dzień Rok Miejscowość Skocznia Punkt K Skok 1 Skok 2 Nota Miejsce Strata Zwycięzca
1. 20 lutego 1993   Zakopane Wielka Krokiew K-116 120,5 m — 120,3 pkt 2.[k] 0,3 pkt Werner Haim
2. 11 lutego 1994   Ruhpolding Chiemgau Arena K-110 110,0 m 107,5 m 233,3 pkt 1. —
3. 13 marca 1994   Szczyrbskie Jezioro MS 1970 A K-120 124,0 m — 118,7 pkt 2. 4,1 pkt Wojciech Skupień
4. 7 stycznia 1995   Planica Srednija velikanka K-92 96,5 m 92,0 m 239,5 pkt 1. —
5. 8 stycznia 1995   Planica Bloudkova velikanka K-120 120,0 m 125,0 m 242,5 pkt 2. 0,1 pkt Ronny Hornschuh
6. 18 lutego 1996   Gallio Trampolino di Pakstall K-95 97,0 m 95,0 m 238,0 pkt 3.[l] 13,0 pkt Andreas Küttel
7. 16 marca 1996   Planica Bloudkova velikanka K-120 128,0 m 132,0 m 269,5 pkt 1. —
8. 21 grudnia 1996   Brotterode Inselbergschanze K-98 105,0 m 106,0 m 262,5 pkt 3. 6,0 pkt Andreas Widhölzl
9. 22 grudnia 1996   Lauscha Marktiegelschanze K-92 100,0 m 99,5 m 256,0 pkt 3. 5,5 pkt Toni Nieminen
10. 23 lutego 1997   Iron Mountain Pine Mountain Jump K-120 133,5 m — 135,8 pkt 1. —
11. 25 lipca 1998   Berchtesgaden Kälbersteinschanze K-90 87,0 m 91,0 m 228,5 pkt 1. —
12. 2 sierpnia 1998   Oberstdorf Schattenbergschanze K-90 91,0 m 94,0 m 243,5 pkt 2. 0,5 pkt Martin Schmitt

Miejsca w poszczególnych konkursach Pucharu Kontynentalnego edytuj

Źródło[5]
Sezon 1991/1992
                                          punkty
- - - - - - 44 - - 15 15 - - 17 28 - - - - 21 34 2
Sezon 1992/1993
                                            punkty
17 27 44 - 5 - 35 - - - 14 2 8 8 10 - - - - - - - 55
Legenda (do sezonu 1992/1993)
1 2 3 4-10 11-15 poniżej 15

 -  – zawodnik nie wystartował

Sezon 1993/1994
                                                                  punkty
- - - - - - - - - - 26 17 - - 1 26 53 - - - 17 9 - - - 19 25 16 2 77 14 - - 298
Sezon 1994/1995
                                                                              punkty
33 - 26 18 22 15 - - 1 2 - - - - - - - - - - 86 5 38 5 16 - - - - - - 4 14 - - - - - - 396
Sezon 1995/1996
                                                                                punkty
- - - - - 15 - - 46 - - - - - 27 76 - - 21 - - 8 3 - - 8 4 - - 11 10 - - - 1 6 - - - - 394
Sezon 1996/1997
                                                                                            punkty
9 5 7 24 10 6 11 14 18 3 3 15 - - - - - - - - - - - 29 28 - - 7 18 7 1 9 12 - - - - - - - - - 40 - - - 615
Sezon 1997/1998
                                                                                                    punkty
49 - 15 36 37 10 4 18 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 105
Sezon 1998/1999
                                                                                                      punkty
- - 1 - 6 2 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 220
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30

 dq  – dyskwalifikacja  -  – zawodnik nie wystartował

Uwagi edytuj

  1. ↑ a b Skład zespołu: Sven Hannawald, Martin Schmitt, Hansjörg Jäkle, Dieter Thoma
  2. ↑ a b Skład zespołu: Sven Hannawald, Stephan Hocke, Michael Uhrmann, Martin Schmitt
  3. ↑ a b Skok zakończony upadkiem.
  4. ↑ a b Skład zespołu: Sven Hannawald, Christof Duffner, Dieter Thoma, Martin Schmitt
  5. ↑ a b c d Skład zespołu: Sven Hannawald, Michael Uhrmann, Alexander Herr, Martin Schmitt
  6. ↑ a b Skład zespołu: Martin Schmitt, Georg Späth, Michael Uhrmann, Sven Hannawald
  7. ↑ a b Skład zespołu: Michael Uhrmann, Martin Schmitt, Georg Späth, Sven Hannawald
  8. ↑ a b c Seria konkursowa została odwołana.
  9. ↑ a b Skład zespołu: Sven Hannawald, Ronny Hornschuh, Rico Meinel, Timo Wangler
  10. ↑ Jako pierwszy w historii wygrał wszystkie konkursy. W 66. Turnieju Czterech Skoczni jego osiągnięcie powtórzył Kamil Stoch, a w 67. Turnieju Czterech Skoczni Ryōyū Kobayashi.
  11. ↑ Ex aequo z Wernerem Schusterem
  12. ↑ Ex aequo z Jaką Grosarem

Przypisy edytuj

  1. ↑ Magazyn Sportowy 28.11.03, dodatek do Tempo, Przeglądu Sportowego i Sportu.
  2. ↑ Bartłomiej Wnuk: Stoch może wyrównać dwa rekordy jednym zwycięstwem. Przegląd Sportowy, 6 stycznia 2018 15:41. [dostęp 2018-01-07]. (pol.).
  3. ↑ Mariusz Karolak: Sven Hannawald wystartuje w pełnym cyklu ADAC GT Masters. www.f1wm.pl, 2010-01-02. [dostęp 2010-01-02]. (pol.).
  4. ↑ a b c d e HANNAWALD Sven - Athlete Information; World Cup Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-12-23]. (ang.).
  5. ↑ a b c d Adam Kwieciński: HANNAWALD Sven. [dostęp 2023-12-23].
  6. ↑ Turniej Czterech Skoczni 1993/1994. skokinarciarskie.pl. [dostęp 2023-12-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-02-28)]. (ang.).
  7. ↑ 4 HILLS TOURNAMENT 1995/1996 Tournament Standing. skijump-db.net. [dostęp 2023-12-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2003-05-08)]. (ang.).
  8. ↑ 1997 Scandinavia Nordic Tournament. skijump-db.net. [dostęp 2023-12-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-08-20)]. (jap.).
  9. ↑ 1998 Scandinavia Nordic Tournament. skijump-db.net. [dostęp 2023-12-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-09-05)]. (jap.).
  10. ↑ 1999 Scandinavia Nordic Tournament. skijump-db.net. [dostęp 2023-12-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-08-20)]. (jap.).
  11. ↑ 2000 Scandinavia Nordic Tournament. skijump-db.net. [dostęp 2023-12-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-08-28)]. (ang.).
  12. ↑ HANNAWALD Sven - Athlete Information; Grand Prix Standings. fis-ski.com. [dostęp 2023-12-23]. (ang.).

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Sven_Hannawald&oldid=72304895”