Synowódzko Wyżne
Synowódzko Wyżne (ukr. Верхнє Синьовидне) – osiedle typu miejskiego w rejonie stryjskim obwodu lwowskiego. Osiedle liczy 3555 mieszkańców.
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Powierzchnia |
36,2 km² |
| Populacja (2001) • liczba ludności • gęstość |
|
Położenie na mapie obwodu lwowskiego  | |
Położenie na mapie Ukrainy  | |
 49°05′57″N 23°35′00″E/49,099167 23,583333
| |
Znajduje tu się stacja kolejowa Synowódzko Wyżne, położona na linii Lwów – Stryj – Batiowo.
Historia edytuj
Latopis Ipatijewski podaje, że król Daniło wracając z Węgier od króla Beli IV, do którego udał się z prośbą o pomoc przeciwko Tatarom, stanął na nocleg w tutejszym monasterze Bogarodzicy. Nazwa Synowódzko miała powstać jakoby od sinych wód wielkiego jeziora, które niegdyś zalewało całą dolinę zajętą przez obie wsi[1].
Wieś prawa wołoskiego, położona była na początku XVI wieku w ziemi przemyskiej województwa ruskiego[2].
Założone w 1561 r. Wieś Synowucko Wyższe położona na przełomie XVI i XVII wieku w powiecie stryjskim ziemi przemyskiej województwa ruskiego[3], wieś Sienowocko Wyżne w drugiej połowie XVII wieku należał do starostwa stryjskiego[4]. Za II Rzeczypospolitej do 1934 samodzielna gmina jednostkowa, następnie wieś należała do zbiorowej wiejskiej gminy Synowódzko Wyżne[5], której była siedzibą. Początkowo w powiecie skolskim, a od 1932 w powiecie stryjskim w woj. stanisławowskiem[6].
W 1921 roku we wsi urodził się biznesmen i filantrop Petro Jacyk[7].
Na początku lipca 1941 roku miejscowa ludność urządziła pogrom, w którym zginęło 147 Żydów. Antyżydowskie zajścia powstrzymało zajęcie wsi 5 lipca 1941 przez wojsko węgierskie. W 1942 roku pozostałych Żydów Niemcy deportowali do Stryja i Bolechowa (a stamtąd później do obozu zagłady w Bełżcu)[8].
W czerwcu 1944 nacjonaliści ukraińscy z OUN-UPA zamordowali tutaj 42 Polaków[9].
Po wojnie wieś weszła w struktury administracyjne Związku Radzieckiego.
Ważniejsze obiekty edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ 2) Wyżne, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XI: Sochaczew – Szlubowska Wola, Warszawa 1890, s. 744.
- ↑ Grzegorz Jawor, Osady prawa wołoskiego i ich mieszkańcy na Rusi Czerwonej w późnym średniowieczu, Lublin 2000, s. 212, 223.
- ↑ Atlas historyczny Rzeczypospolitej Polskiej wydany z zasiłkiem Akademii Umiejętności w Krakowie, [T. 1] , Epoka przełomu z wieku XVI-ego na XVII-sty. Dział II-gi. "Ziemie Ruskie" Rzeczypospolitej, Dział opracowany przez Aleksandra Jabłonowskiego [...], k. 3.
- ↑ Lustracja województwa ruskiego 1661-1665. Cz. 1, Ziemia Przemyska i Sanocka, wydali Kazimierz Arłamowski i Wanda Kaput, Wrocław-Warszawa-Kraków 1970, s. 182.
- ↑ Dz.U. z 1934 r. nr 68, poz. 628
- ↑ Dz.U. z 1932 r. nr 6, poz. 37
- ↑ Верхнє Синьовидне. ukrmandry.com.ua. [dostęp 2016-01-16]. (ukr.).
- ↑ Холокост на территории СССР: Энциклопедия, Red. I.A. Altman, Moskwa 2009, ISBN 978-5-8243-1296-6 s. 151
- ↑ Henryk Komański, Szczepan Siekierka, Eugeniusz Różański, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w Województwie Stanisławowskim 1939-1946, Wrocław: ALTA 2, 2008, s. 586, ISBN 978-83-85865-13-1, OCLC 261139661.
Linki zewnętrzne edytuj
- Archiwalne widoki miejscowości w bibliotece Polona