Szew wieńcowy
Szew wieńcowy, szew czołowo-ciemieniowy, szew ciemieniowo-czołowy (łac. sutura coronalis, sutura frontoparietalis, sutura parietofrontalis) – szew łączący kości czołowe z kośćmi ciemieniowymi[1][2].
| sutura coronalis | |
| |
 Czaszka ludzka - szew wieńcowy zaznaczony na czerwono |
Rozwój edytuj
U człowieka, po zrośnięciu się obu kości czołowych w jedną (które następuje między pierwszym a drugim rokiem życia), szew wieńcowy łączy tylny, zazębiony brzeg łuski czołowej z brzegami czołowymi obu kości ciemieniowych, tworząc szew piłowaty[2][3].
Na skrzyżowaniu szwu wieńcowego, strzałkowego i czołowego (łączącego u płodu i noworodka obie kości czołowe) leży ciemiączko przednie, zanikające u człowieka podobnie jak szew czołowy około drugiego roku życia[4].
Szew wieńcowy zarasta około 2–3 roku życia u konia domowego, 4–5 roku u owcy domowej, 5–7 roku u świni domowej, 7–10 roku u psa domowego, a 30–40 roku u człowieka[1][4].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Kazimierz Krysiak, Anatomia zwierząt. Tom 1. Aparat ruchowy, wyd. czwarte, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1987, s. 304–309, ISBN 83-01-04818-2.
- ↑ a b Bochenek i Reicher 2019 ↓, s. 336–340.
- ↑ Bochenek i Reicher 2019 ↓, s. 207.
- ↑ a b Bochenek i Reicher 201 ↓, s. 397–400.
Bibliografia edytuj
- Adam Bochenek, Michał Reicher, Anatomia człowieka. Tom I. Anatomia ogólna. Kości, stawy i więzadła, mięśnie, wyd. XIII, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2019, ISBN 978-83-200-4323-5.
