Sztandar Wolności
Sztandar Wolności – radziecki polskojęzyczny dziennik o profilu społeczno-politycznym, literackim i ekonomicznym, organ Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii (bolszewików) Białorusi, ukazujący się od października 1940 do czerwca 1941 roku w Mińsku.
| Częstotliwość | |
|---|---|
| Państwo | |
| Republika związkowa | |
| Organ prasowy |
Komitet Centralny Komunistycznej Partii (bolszewików) Białorusi |
| Tematyka |
polityczno-społeczna |
| Język | |
| Pierwszy numer |
1 października 1940 |
| Ostatni numer |
21 czerwca 1941 |
| Redaktor naczelny | |
| Stali współpracownicy |
Konstanty Anzelm, Janina Broniewska, Teofil Głowacki, Zygmunt Leśniewski, Stefan Majchrowicz, Bazyli Samucin, Ja. Sawicka |
Historia edytuj
Pismo powstało z inicjatywy Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii (bolszewików) Białorusi. Stanowić miało jego organ skierowany do Polaków i polskojęzycznej ludności Białoruskiej SRR, głównie do mieszkańców ziem północno-wschodnich II Rzeczypospolitej włączonych w jej skład w 1939 roku. Jego celem miało być przybliżenie i ukazanie w pozytywnym świetle „radzieckiej rzeczywistości”. Dziennik wydawany był w Mińsku, codziennie od 1 października 1940 do 21 czerwca 1941 roku. Ogółem ukazało się 220 numerów[1].
Redakcja i współpracownicy edytuj
Redaktorem naczelnym był Stefan Majchrowicz, Polak ze Słucczyzny, pisarz i krytyk literacki. W skład kolegium redakcyjnego wchodzili: Konstanty Anzelm, Janina Broniewska, Teofil Głowacki, Zygmunt Leśniewski, Stefan Majchrowicz, Bazyli Samucin i Jadwiga Sawicka. W redakcji pracowali polscy literaci: M. Wierna, S. Wierbłowski, B. Dróżdż, A. Degal, Ju. Kowalski, F. Papliński, a także białoruscy dziennikarze: S. Patrasionak, Ł. Proksza, F. Staniszeuski. Redaktorami byli działacze ruchu komunistycznego: Czesław Skoniecki jako zastępca sekretarza odpowiedzialnego, Jakub Berman jako kierownik działu listów oraz Lucjan Partyński[2]. Wśród współpracowników gazety znalazł się także G. Dembinski[1][3].
Tematyka edytuj
Na łamach pisma poruszano tematykę bieżących wydarzeń politycznych i ekonomicznych, sytuacji międzynarodowej, publikowano oficjalne dokumenty, propagandę na temat życia w ZSRR. Ukazywały się korespondencje z terenu, przede wszystkim z Białostocczyzny i Grodzieńszczyzny. Wiele miejsca poświęcano literaturze, publikowano utwory polskich i białoruskich pisarzy, recenzje książek i artykuły o tematyce artystycznej. Poruszano tematykę historii Polski, zwłaszcza najdawniejszej, a także okresu powstań w kontekście walki ludu polskiego przeciwko uciskowi. Stałą rubryką była „Stronica Pionierska”[1][3].
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Jauhien Siamaszka: Armija Krajowa na Biełarusi. Mińsk: Biełaruskaje wydawieckaje Tawarystwa „Chata”, 1994, s. 270. ISBN 985-6007-09-7. (biał.).
- Encykłapiedyja historyi Biełarusi u 6 tamach. T. 6 Księga 2. Mińsk: „Biełaruskaja encykłapiedyja” imia Pietrusia Brouki, 2003, s. 616. ISBN 985-11-0276-8. (biał.).
Literatura dodatkowa edytuj
- Biełorusskaja SSR – kratkaja encykłopiedija. T. 3. Mińsk: 1980, s. 556. (ros.).