Tabula Capuana
Tabula Capuana – pochodząca z V/IV wieku p.n.e.[1][2] terakotowa dachówka, zawierająca drugą co do długości, po Liber Linteus, inskrypcję w języku etruskim[2].
_(14590929287).jpg)
Dachówka ma wymiary 62×48-49 cm[3]. Została odkryta w 1898 roku na nekropolii w Santa Maria Capua Vetere. Uznana przez ówczesnego dyrektora Muzeum Archeologicznego w Neapolu za fałszerstwo, została sprzedana niemieckiemu archeologowi Ludwigowi Pollakowi[3]. Obecnie znajduje się w berlińskiej kolekcji starożytności. Wyryta na zabytku inskrypcja, pisana bustrofedonem[2], liczy 62 linijki i zawiera około 300 wyrazów[1][2]. Jest to rodzaj formularza liturgicznego związanego z obrzędami pogrzebowymi, wyróżniono w niej imiona bóstw świata podziemnego: Calus, Larum, Letham, a także Uni i Tinii[1][2].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Larissa Bonfante: Język etruski. Warszawa: Wydawnictwo RTW, 1998, s. 31. ISBN 83-86822-92-9.
- ↑ a b c d e Dachówka z Kapui, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2016-06-07].
- ↑ a b Il Liber Acheronticus della Tabula Capuana. pittau.it. [dostęp 2016-06-07]. (wł.).