Tadeusz Błotnicki

Tadeusz Błotnicki
	; Tadeusz Błotnicki (przed 1905)
Data i miejsce urodzenia	8 października 1858 ; Lwów
Data i miejsce śmierci	28 marca 1928 ; Kraków
Miejsce spoczynku	cmentarz Rakowicki w Krakowie
Narodowość	polska
	Multimedia w Wikimedia Commons

Tadeusz Błotnicki herbu Doliwa (ur. 8 października 1858 we Lwowie, zm. 28 marca 1928 w Krakowie) – polski rzeźbiarz, kostiumolog, wykładowca.

Życiorys edytuj

Był synem Edwarda Błotnickiego (ur. 9 stycznia 1830 w Tarnowie, zm. 28 maja 1880 we Lwowie, dziennikarz i rysownik) oraz Laury Zofii z domu Hurkiewicz (ur. w 1832 we Lwowie, córka Jana 1798-1861 i Franciszki z Böhmów 1806-1864). Dzieciństwo i lata szkolne spędził we Lwowie. Pierwsze nauki rysunku pobierał u Jędrzeja Grabowskiego i rzeźbiarza Parysa Filippiego. W latach 1875-1877 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych u Marcelego Guyskiego, a następnie w latach 1877-1879 w Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu pod kierunkiem Kaspara Zambuscha. Po otrzymaniu stypendium w 1879 wiedzę uzupełniał w Paryżu i Monachium. Na wieść o śmierci ojca w 1880 wrócił do Lwowa. Dla cerkwi św. Jura rzeźbił posąg papieża Piusa IX. Za namową Karola Lanckorońskiego w 1881 wyjechał do Włoch na dalsze studia. We Florencji zaprzyjaźnił się z Teofilem Lenartowiczem, w jego pracowni tworzy popiersia Adama Mickiewicza oraz głowę Chrystusa w marmurze, chwaloną przez Wojciecha Gersona, a dziś znaną z reprodukcji terakotowej. W 1893 wykonał popiersie w brązie św. Ignacego Loyoli, nagrodzone srebrnym medalem na wystawie we Lwowie w 1894. W październiku 1907 został kierownikiem katedry rzeźby i ornamentyki na Politechnice Lwowskiej, zastępując wyjeżdżającego prof. Antoniego Popiela^[1]. W 1910 powrócił do Krakowa i przez kolejnych sześć lat wykładał kostiumologię w szkole dramatycznej w Krakowie. Z braku podręcznika opracowuje Historię kostiumów i haftów zachowaną w rękopisie, natomiast w 1930 na jej podstawie zostaje wydany w Krakowie Zarys historii ubiorów z uwzględnieniem haftów.

Obracał się w kręgach artystycznych przedwojennego Krakowa, znał się z Gabrielą Zapolską, która uwieczniła go jako rzeźbiarza Wodnickiego w swojej powieści Kaśka Kariatyda i z Jackiem Malczewskim. Był dwukrotnie żonaty: z aktorką Walerią Solecką (zm. 1889) oraz Marią Parvi, kuzynką Stanisława Wyspiańskiego.

Zmarł 28 marca 1928 w Krakowie^[2]. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim 30 marca 1928^[3], w kwaterze W, na grobowcu znajduje się medalion z autoportretem artysty.

Dzieła edytuj

Był autorem wielu rzeźb i popiersi w Krakowie:

pomnika Michała Bałuckiego stojącego na Plantach z 1911
popiersia Stanisława Konarskiego na bramce kościoła Pijarów oraz wewnątrz kościoła
popiersia Feliksa Księżarskiego na Pałacu Sztuki od strony Plant z 1901
alegorii Poezji, Dramatu i Komedii na Teatrze Słowackiego
popiersia upamiętniającego Mariana Raciborskiego w Ogrodzie Botanicznym w Krakowie
pomników nagrobnych Mikołaja Zyblikiewicza, Marcelego Guyskiego, Antoniny Rożniatowskiej, Oskara Kolberga oraz plakiety (autoportretu) na grobowcu własnym (rodziny Błotnickich) na cmentarzu Rakowickim
figury świętego Józefa w kościele Kapucynów

oraz

pomnika Adama Mickiewicza w Stanisławowie (1898)
pomnika Adama Mickiewicza w Tarnowie (1900)
pomnika Adama Mickiewicza w Wieliczce (1903)
pomnika Tadeusza Kościuszki w Jaśle (1906)
Tadeusza Kościuszki w Samborze^[4]
pomnika Franciszka Smolki we Lwowie (1913)
pomnika św. Elżbiety na fasadzie kościoła św. Elżbiety we Lwowie
popiersia Naczelnika Józefa Piłsudskiego w Przemyślu (1921)^[5]
ostatnią pracą był pomnik Marszałka Józefa Piłsudskiego dla Przemyśla
popiersia Jana Dobrzańskiego, które w 1884 ofiarował Towarzystwu «Sokół»^[6]
dwóch figur dla bramy triumfalnej na Zamku we Lwowie podczas przyjazdu cesarzewicza Rudolfa w lipcu 1887^[7].
relikwiarzyk bł. Jakub Strepy (1910)^[8]