Tadeusz Brudnik
Tadeusz Brudnik (ur. 30 sierpnia 1896 w Niepołomicach, zm. 8 grudnia 1956 w Niepołomicach) – starszy sierżant Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
.jpg)
| |
 starszy sierżant
| |
| Data i miejsce urodzenia |
30 sierpnia 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
8 grudnia 1956 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
szef kompanii |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca |
dozorca |
| Odznaczenia | |
     
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się 30 sierpnia 1896 w Niepołomicach, w rodzinie Andrzeja i Marii z Fitowskich[1]. Absolwent szkoły ludowej i kursów kupieckich. Członek Drużyn Strzeleckich i Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”[2].
W 1914 wstąpił do Legionów Polskich, początkowo do 6 kompanii 2 pułku piechoty, a później, na własną prośbę, przeniesiony do 3 pułku piechoty. W lutym 1918 przydzielony został do Korpusu Posiłkowego, wkrótce jednak internowany na Węgrzech. 10 kwietnia 1918 został wcielony do c. i k. Pułku Piechoty Nr 45 i wysłany na front włoski, gdzie przebywał do 25 października 1918[3].
W grudniu 1918 wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego i otrzymał przydział do 15 pułku piechoty „Wilków”. Tam ukończył kurs podoficerski, mianowany został sierżantem i wyznaczony na stanowisko szefa kompanii szkolnej[2]. W wojnie polsko bolszewickiej walczył w składzie 9 kompanii 15 pułku piechoty. W sierpniu 1920 wraz z 15 ludźmi pod Piszczą powstrzymał siedem ataków przeciwnika. Pod Nasielskiem skutecznie obszedł skrzydło nieprzyjaciela, zmuszając go do wycofania się. 5 września wyróżnił się w ataku na Stefanowicze[2]. Za bohaterstwo w walce odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[4] i awansowany na starszego sierżanta.
Po zakończeniu działań wojennych pozostał w zawodowej służbie wojskowej, a po sześciu latach, ze względu na stan zdrowia, zwolniony został z wojska. Pracował jako pracownik kontraktowy z XIV grupą uposażenia w 2 dywizjonie pociągów pancernych w Niepołomicach, w charakterze stróża strzelnicy. Był osobą niedowidzącą[2]. Zmarł w Niepołomicach i tam został pochowany.
Był żonaty z Wandą Szczęsną, z którą miał syna Tadeusza (ur. 21 grudnia 1921)[5][2].
Ordery i odznaczenia edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
- ↑ a b c d e f Polak (red.) 1993 ↓, s. 27.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 3, 4.
- ↑ Wiącek 1929 ↓, s. 39.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
- ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 3.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 4.
Bibliografia edytuj
- Brudnik Tadeusz. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.30-2081 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-26].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Wojciech Wiącek: Zarys historii wojennej 15-go pułku piechoty. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.