Wikipedia

Tai Woffinden

angielski żużlowiec

Tai Woffinden (ur. 10 sierpnia 1990 w Scunthorpe) – brytyjski żużlowiec.

Tai Woffinden
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

10 sierpnia 1990
Scunthorpe

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Wielka Brytania
Mistrzostwa świata
złoto 2013 żużel, indywidualnie
złoto 2015 żużel, indywidualnie
złoto 2018 żużel, indywidualnie
złoto 2021 żużel, drużynowo
srebro 2016 żużel, drużynowo
srebro 2016 żużel, indywidualnie
srebro 2018 żużel, drużynowo
srebro 2020 żużel, indywidualnie
srebro 2023 żużel, drużynowo
brąz 2017 żużel, indywidualnie
Mistrzostwa Oceanii
srebro 2024 żużel, indywidualnie
brąz 2022 żużel, indywidualnie
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Wielokrotny reprezentant Wielkiej Brytanii, indywidualny mistrz świata w sezonach 2013, 2015 oraz 2018. Wygrywając Grand Prix 2018 stał się pierwszym zawodnikiem z Wielkiej Brytanii, który trzykrotnie zostawał żużlowym IMŚ. Złoty medalista Speedway of Nations 2021. Siedmiokrotny medalista indywidualnych mistrzostw Wielkiej Brytanii (złoty – 2013, 2014, 2015, brązowy – 2008, 2009, 2011, 2012)[1]. Razem ze Spartą Wrocław zwycięzca żużlowej Ekstraligi w sezonie 2021 i ośmiokrotny medalista tych rozgrywek.

Życiorys edytuj

Dzieciństwo i młodość edytuj

Woffinden urodził się w Anglii. Kiedy jego ojciec Rob, który również był żużlowcem, skończył karierę w 1994, przeprowadził się wraz z rodziną do Perth, do Australii, którą Tai uważa za swoją ojczyznę[2]. Mimo to podczas swojej kariery zdecydował się reprezentować Wielką Brytanię. Jako dziecko trenował taekwondo. Będąc nastolatkiem zaczął odnosić pierwsze sukcesy w lokalnych australijskich zawodach żużlowych. W 2006 roku jego rodzina wróciła do Anglii, by pomagać mu w rozwoju kariery[3].

Kariera sportowa edytuj

W 2006 podpisał kontrakt z drużyną Scunthorpe Scorpions, jeżdżącą wówczas w Conference League – trzecim poziomie rozgrywkowym w Wielkiej Brytanii. Jeździł również dla Sheffield Tigers w Premier League, na drugim poziomie rozgrywkowym (zawodnicy w Wielkiej Brytanii mogą startować w więcej niż jednej lidze w tym kraju). 29 maja zadebiutował w Conference League. W dniu 16. urodzin zadebiutował w ligowym meczu w barwach Sheffield. W starciu z Redcar Bears pojechał w trzech wyścigach. Nie zdobył jednak żadnego punktu. Jego debiutancki sezon w barwach klubu ze Scunthrope był bardzo udany. Zakończył go ze średnią biegową wynoszącą 2,497. W następnym roku oprócz jazdy dla Scunthorpe, startował też w barwach Rye House Rockets w Premier League, gdzie jeździł do 2008 roku. Przed sezonem 2008 podpisał kontrakt z Włókniarzem Częstochowa[4]. Był to jego pierwszy kontrakt polskiej lidze. W tym samym roku zaczął również starty w lidze szwedzkiej.

W reprezentacji Wielkiej Brytanii zadebiutował startując w półfinale Drużynowych Mistrzostw Świata Juniorów 2008.

Od sezonu 2009 jeździł dla Wolverhampton Wolves. Już w pierwszym sezonie startów został z tą drużyną drużynowym mistrzem wielkiej Brytanii. Organizatorzy przyznali mu stałą dziką kartę na starty w cyklu Grand Prix 2010[5]. W tym samym roku zmarł jego ojciec, który wspierał go przez całą dotychczasową karierę, przez co zawodnik mocno się pogubił. Długo nie mógł się po tym otrząsnąć[6]. GP skończył z dorobkiem jedynie 49 punktów w jedenastu rundach. Zajął 14. miejsce, ostatnie spośród zawodników, którzy startowali w każdym turnieju.

W latach 2007–2011 zdobywał medale młodzieżowych indywidualnych mistrzostw Wielkiej Brytanii (złoty – 2008, 2011, srebrny – 2009, 2010, brązowy – 2007).

 
Przed drugą rundą Indywidualnych mistrzostw Europy 2013

Sezon 2012 był pierwszym sezonem Woffindena w barwach Sparty Wrocław.

Rok później drugi raz w karierze jeździł w Grand Prix – podobnie jak trzy lata wcześniej, dostał stałą dziką kartę[7]. 18 maja 2013 roku wygrał swoją pierwszą rundę GP – Grand Prix Czech w Pradze. 21 września 2013 podczas drugiego biegu GP Skandynawii spowodował upadek Tomasza Golloba, w wyniku którego Polak doznał wstrząsu mózgu oraz przesunięcia siódmego kręgu w kręgosłupie[8]. Przez cały cykl notował dobre wyniki, co sprawiło, że został indywidualnym mistrzem świata – najmłodszym w całej historii Grand Prix. Przed sezonem kurs na jego zwycięstwo wynosił 1:500[9]. W sezonie 2013 osiągnął też najwyższą w całej dotychczasowej karierze średnią biegową w polskiej Ekstralidze (2,471). Startował również w Indywidualnych mistrzostwach Europy – w klasyfikacji generalnej zajął piąte miejsce, nie startował jednak w ostatniej rundzie[10].

Kolejna szansa na medal Grand Prix pojawiła się w 2014 roku. Woffinden skończył cykl GP ze 121 punktami na koncie. Tyle samo miał Nicki Pedersen, co oznaczało, że zawodnicy muszą odjechać bieg dodatkowy. W nim lepszy okazał się Duńczyk. Z Elit Vetlandą wygrał ligę szwedzką, będąc zawodnikiem z najwyższą średnią biegową w swojej drużynie i drugą najwyższą w całej lidze.

W 2015 roku zdobył swoje drugie indywidualne mistrzostwo świata z najwyższą w karierze liczbą 163 punktów. Przewaga nad rywalami była na tyle duża, że zapewnił to sobie jeszcze przed ostatnią rundą. W całym sezonie aż 6 razy stanął na podium zawodów GP, co również jest jego dotychczasowym rekordem wyrównanym trzy lata później. W 2016 został wicemistrzem ustępując Gregowi Hancockowi. 30 lipca 2016 w finale Drużynowego Pucharu Świata na torze w Manchesterze zdobył 19 punktów dla reprezentacji Wielkiej Brytanii. Turniej zakończył się dosyć niespodziewanym srebrem Brytyjczyków. Był to pierwszy medal DMŚ tej reprezentacji od dziesięciu lat. Po tym jak drugi raz w karierze wygrał ligę brytyjską z Wolverhampton, ogłosił, że od sezonu 2017 nie będzie startował w tych rozgrywkach. Zrezygnował też z występów w reprezentacji. Jak sam mówił, było to spowodowane brakiem profesjonalnego podejścia do kadry wśród innych zawodników[11].

W 2017 zdobył brązowy medal Grand Prix. Był to jego czwarty medal tych rozgrywek w karierze. W 2018 trzeci raz zdobył indywidualne mistrzostwo świata, stając się pierwszym zawodnikiem reprezentującym Wielką Brytanię w żużlowych IMŚ, który tego dokonał. Był to jego piąty medal tych rozgrywek na przestrzeni sześciu lat. 6 października 2018 jak dotąd po raz ostatni wygrał rundę Grand Prix. Po roku przerwy powrócił do reprezentacji[12]. Zaliczył znakomity występ podczas finału Speedway Of Nations 2018, gdzie w trzynastu biegach tylko raz nie przyjechał pierwszy. Nie wystarczyło to do zdobycia mistrzostwa przez Wielką Brytanię. Woffinden musiał zadowolić się srebrem.

Woffinden (czerwony kask) w rywalizacji z Bartoszem Zmarzlikiem podczas Grand Prix Słowenii 2019

7 czerwca 2019 w 1. biegu ligowego meczu przeciwko Motorowi Lublin doznał bardzo poważnej kontuzji[13], która wykluczyła go ze startu w finale Speedway of Nations 2019. Nie wystąpił też w dwóch rundach Grand Prix 2019. Ogólnie dalsza część cyklu nie szła mu najlepiej i skończył go dopiero na 13. miejscu. W 2020 zdobył kolejny srebrny medal Grand Prix. Jego zdobycie przypieczętował dopiero po dodatkowym wyścigu z Fredrikiem Lindgrenem, gdyż obaj zawodnicy mieli po 117 punktów na koniec cyklu. Dzień po ostatniej rundzie GP w ligowym starciu ze Stalą Gorzów, zanotował upadek, w wyniku którego znowu ominął go finał Speedway of Nations. Był to dla niego koniec sezonu[14].

W 2021 po dziesięciu latach startów dla wrocławskiej drużyny i wcześniejszych pięciu medali ligowych w barwach tej drużyny, pierwszy raz zdobył z nią złoto Drużynowych Mistrzostw Polski. 14 września 2021 Sparta Wrocław poinformowała o przedłużeniu kontraktu z Woffindenem do końca sezonu 2024[15]. Z Dackarną Målilla wygrał ligę szwedzką. Po dwóch latach nieobecności wziął udział w SoN. Tworzył brytyjską drużynę wraz z Robertem Lambertem i rezerwowym Tomem Brennanem. Startował tylko pierwszego dnia rywalizacji, gdyż uraz którego nabawił się w trakcie jednego z wyścigów wykluczył go z drugiego dnia startów[16]. Zastąpił go Daniel Bewley[17]. Ostatecznie Brytyjczycy triumfowali w całych zawodach, po tym jak w wyścig finałowy przeciwko reprezentacji Polski na pierwszym miejscu ukończył Bartosz Zmarzlik, drugi do mety dojechał Robert Lambert, trzeci Daniel Bewley, a upadek zaliczył Maciej Janowski. Było to pierwsze złoto drużynowych mistrzostw świata dla tej reprezentacji od 32 lat. Po sezonie 2021 zrezygnował ze startów w lidze szwedzkiej i w 2022 poza jazdą w Polsce, występował również w lidze duńskiej w barwach Esbjerg Vikings[18].

Życie prywatne edytuj

17 grudnia 2016 roku ożenił się z Faye Woffinden. 20 listopada 2017 parze urodziła się córka Rylee-Cruu[19], a 1 grudnia 2019 córka Celle.

Po sezonie 2019 napisał autobiografię. W Polsce jest ona dostępna od 25 marca 2020[20].

Zawodnik wyróżnia się licznymi tatuażami[21].

Przynależność klubowa edytuj

Wielka Brytania

Polska

Szwecja

Dania

Starty w Grand Prix (Indywidualnych Mistrzostwach Świata na Żużlu) edytuj

Stan na 1 października 2023.

Zwycięstwa w poszczególnych zawodach Grand Prix edytuj

Nr Dzień Rok Nazwa Miejscowość Tor Długość toru
1. 18 maja 2013   Grand Prix Czech   Praga Stadion Markéta 353m
2. 31 maja 2014   Grand Prix Czech   Praga Stadion Markéta 353m
3. 14 czerwca 2014   Grand Prix Szwecji   Målilla G&B Stadium 305m
4. 23 maja 2015   Grand Prix Czech   Praga Stadion Markéta 353m
5. 26 września 2015   Grand Prix Sztokholmu   Solna Friends Arena (sztuczny tor) 275m
6. 14 maja 2016   Grand Prix Polski   Warszawa PGE Narodowy (sztuczny tor) 272m
7. 26 sierpnia 2017   Grand Prix Polski   Gorzów Wielkopolski Stadion im. Edwarda Jancarza 329m
8. 12 maja 2018   Grand Prix Polski   Warszawa PGE Narodowy (sztuczny tor) 272m
9. 30 czerwca 2018   Grand Prix Danii   Horsens CASA Arena (sztuczny tor) 272m
10. 22 września 2018   Grand Prix Niemiec   Teterow Bergring Arena 314m
11. 6 października 2018   Grand Prix Polski   Toruń Motoarena 318m

Miejsca na podium edytuj

Nr Dzień Rok Nazwa Miejscowość Tor Miejsce Punkty Biegi Zwycięzca
1. 18 maja 2013   Grand Prix Czech   Praga Stadion Markéta 1. 19 (3,3,3,3,1,3,3) —
2. 15 czerwca 2013   Grand Prix Polski   Gorzów Wielkopolski Stadion im. Edwarda Jancarza 3. 12 (0,2,0,3,3,3,1)   Jarosław Hampel
3. 3 sierpnia 2013   Grand Prix Włoch   Terenzano Olympia Stadium 2. 18 (2,2,3,3,3,3,2)   Niels Kristian Iversen
4. 17 sierpnia 2013   Grand Prix Łotwy   Dyneburg Latvijas spīdveja centrs 3. 15 (2,3,3,2,1,3,1)   Greg Hancock
5. 7 września 2013   Grand Prix Słowenii   Krško Stadion Matije Gubca 2. 17 (3,3,3,2,2,2,2)   Jarosław Hampel
6. 17 maja 2014   Grand Prix Finlandii   Tampere Ratinan Stadion (sztuczny tor) 2. 16 (3,2,3,0,3,3,2)   Matej Žagar
7. 31 maja 2014   Grand Prix Czech   Praga Stadion Markéta 1. 18 (3,3,1,2,3,3,3) —
8. 14 czerwca 2014   Grand Prix Szwecji   Målilla G&B Stadium 1. 18 (3,3,1,2,3,3,3) —
9. 12 lipca 2014   Grand Prix Wielkiej Brytanii   Cardiff Millennium Stadium (sztuczny tor) 2. 18 (3,3,1,3,3,3,2)   Greg Hancock
10. 16 maja 2015   Grand Prix Finlandii   Tampere Ratinan Stadion (sztuczny tor) 2. 17 (3,0,3,3,3,3,2)   Nicki Pedersen
11. 23 maja 2015   Grand Prix Czech   Praga Stadion Markéta 1. 18 (2,3,3,2,2,3,3) —
12. 25 lipca 2015   Grand Prix Szwecji   Målilla G&B Stadium 2. 17 (1,3,3,3,3,2,2)   Nicki Pedersen
13. 29 sierpnia 2015   Grand Prix Polski   Gorzów Wielkopolski Stadion im. Edwarda Jancarza 3. 18 (3,3,3,3,3,2,1)   Matej Žagar
14. 12 września 2015   Grand Prix Słowenii   Krško Stadion Matije Gubca 2. 18 (2,3,3,2,3,3,2)   Greg Hancock
15. 26 września 2015   Grand Prix Sztokholmu   Solna Friends Arena (sztuczny tor) 1. 16 (0,2,3,2,3,3,3) —
16. 14 maja 2016   Grand Prix Polski   Warszawa Stadion Narodowy (sztuczny tor) 1. 14 (3,3,1,0,2,2,3) —
17. 11 czerwca 2016   Grand Prix Danii   Horsens CASA Arena (sztuczny tor) 3. 15 (1,3,3,2,3,2,1)   Maciej Janowski
18. 9 lipca 2016   Grand Prix Wielkiej Brytanii   Cardiff Millennium Stadium (sztuczny tor) 2. 15 (1,2,2,2,3,3,2)   Antonio Lindbäck
19. 27 sierpnia 2016   Grand Prix Polski   Gorzów Wielkopolski Stadion im. Edwarda Jancarza 2. 15 (3,1,1,3,2,3,2)   Jason Doyle
20. 22 października 2016   Grand Prix Australii   Melbourne Etihad Stadium (sztuczny tor) 2. 15 (3,0,2,3,3,2,2)   Chris Holder
21. 26 sierpnia 2017   Grand Prix Polski   Gorzów Wielkopolski Stadion im. Edwarda Jancarza 1. 18 (3,2,2,3,3,2,3) —
22. 7 października 2017   Grand Prix Polski   Toruń Motoarena 2. 15 (1,2,3,1,3,3,2)   Patryk Dudek
23. 28 października 2017   Grand Prix Australii   Melbourne Etihad Stadium (sztuczny tor) 2. 16 (3,2,1,3,3,2,2)   Jason Doyle
24. 12 maja 2018   Grand Prix Polski   Warszawa Stadion Narodowy (sztuczny tor) 1. 15 (2,0,2,3,3,2,3) —
25. 30 czerwca 2018   Grand Prix Danii   Horsens CASA Arena (sztuczny tor) 1. 18 (2,3,1,3,3,3,3) —
26. 21 lipca 2018   Grand Prix Wielkiej Brytanii   Cardiff Millennium Stadium (sztuczny tor) 2. 16 (3,1,3,1,3,3,2)   Bartosz Zmarzlik
27. 25 sierpnia 2018   Grand Prix Polski   Gorzów Wielkopolski Stadion im. Edwarda Jancarza 3. 12 (2,1,2,2,2,2,1)   Martin Vaculík
28. 22 września 2018   Grand Prix Niemiec   Teterow Bergring Arena 1. 16 (2,2,2,3,2,2,3) —
29. 6 października 2018   Grand Prix Polski   Toruń Motoarena 1. 15 (3,3,w,1,3,2,3) —
30. 29 sierpnia 2020   Grand Prix Polski   Wrocław Stadion Olimpijski 2. 18 (1,2,2,3,2,3,2)   Maciej Janowski
31. 18 września 2020   Grand Prix Czech   Praga Stadion Markéta 2. 18 (t,2,2,2,2,2,2)   Bartosz Zmarzlik
32. 19 września 2020   Grand Prix Czech   Praga Stadion Markéta 2. 18 (3,3,2,1,3,2,2)   Bartosz Zmarzlik
33. 2 października 2020   Grand Prix Polski   Toruń Motoarena 3. 16 (0,3,3,1,3,2,1)   Max Fricke
34. 16 lipca 2021   Grand Prix Czech   Praga Stadion Markéta 3. 16 (2,3,0,1,3,2,1)   Maciej Janowski
35. 1 października 2021   Grand Prix Polski   Toruń Motoarena 3. 16 (3,3,3,3,0,3,1)   Artiom Łaguta
36. 28 maja 2022   Grand Prix Czech   Praga Stadion Markéta 2. 18 (1,3,3,3,3,2,2,)   Martin Vaculík

Punkty w poszczególnych zawodach Grand Prix edytuj

Sezon 2010
                      miejsce punkty
1 4 5 5 7 6 3 6 2 6 4 14 49
Sezon 2011
                      miejsce punkty
– – – – 2 – – – – – – 25 2
Sezon 2013
                        miejsce punkty
9 14 12 19 7 12 11 18 15 17 7 10   151
Sezon 2014
                        miejsce punkty
7 5 16 18 17 9 18 8 – 7 7 9 4 121
Sezon 2015
                        miejsce punkty
5 17 18 15 8 17 11 18 18 16 8 12   163
Sezon 2016
                      miejsce punkty
10 14 15 9 15 8 15 10 11 8 15   130
Sezon 2017
                        miejsce punkty
8 13 9 7 11 9 14 18 5 6 15 16   131
Sezon 2018
                    miejsce punkty
15 16 18 16 16 10 12 5 16 15   139
Sezon 2019
                    miejsce punkty
6 9 – – 6 6 8 11 5 9 13 60
Sezon 2020
                miejsce punkty
14 18 11 10 18 18 16 12   117
Sezon 2021
                      miejsce punkty
16 8 6 14 11 10 8 9 14 16 10 6 122
Sezon 2022
                    miejsce punkty
4 10 18 11 7 4 10 10 14 5 8 93
Sezon 2023
                    miejsce punkty
12 9 3 8 9 5 14 4 – – 11 64
Statystyki
Starty 125
Zwycięstwa 11
Miejsca na podium 36
Finalista 47
Punkty 1342

Starty w indywidualnych mistrzostwach świata juniorów edytuj

Sezon Dzień Miejscowość Miejsce Punkty Biegi
2008 4 października Pardubice 15. 3 (t,2,0,1,0)
2009 3 października Goričan 4. 12+1 (t,3,3,3,3+1)

Starty w drużynowych mistrzostwach świata edytuj

Drużynowy Puchar Świata edytuj

Sezon Dzień Miejscowość Miejsce Punkty Biegi Reprezentacja Zwycięzca
2008 17 lipca Vojens (Baraż) 5. 9 (1,3,1,1,2,1)   Wielka Brytania   Dania
2009 13 lipca
16 lipca 		Peterborough (Półfinał)
Leszno (Baraż) 		5. 5
8 		(1,1,1,1,1)
(0,2,2,2,1,1) 		  Wielka Brytania   Polska
2010 26 lipca
31 lipca 		King’s Lynn (Półfinał)
Vojens (Finał) 		4. 7
6 		(2,w,2,3,0)
(d,2,3,1,0) 		  Wielka Brytania   Polska
2011 11 lipca
14 lipca 		King’s Lynn (Półfinał)
Gorzów Wielkopolski (Baraż) 		6. 10
6 		(w,w,3,2,3,2)
(1,0,1,3,1,0) 		  Wielka Brytania   Polska
2012 9 lipca
12 lipca 		King’s Lynn (Półfinał)
Målilla (Baraż) 		6. 8
14 		(3,1,0,1,3)
(2,6!,3,2,1) 		  Wielka Brytania   Dania
2013 15 lipca
18 lipca 		King’s Lynn (Półfinał)
Praga (Baraż) 		6. 18
14 		(3,2,6!,2,2,3)
(3,3,0,4!,2,2) 		  Wielka Brytania   Polska
2014 26 lipca
2 sierpnia 		King’s Lynn (Półfinał)
Bydgoszcz (Finał) 		4. 12
12 		(1,3,3,2,3)
(2,2,1,2!,3,2) 		  Wielka Brytania   Dania
2015 8 czerwca
11 czerwca 		King’s Lynn (Półfinał)
Vojens (Baraż) 		5. 13
21 		(3,1,3,3,3)
(3,3,3,6!,3,3) 		  Wielka Brytania   Szwecja
2016 30 lipca Manchester (Finał) 2. 19 (3,2,3,6!,3,2)   Wielka Brytania   Polska
2023 25 lipca

29 lipca

Wrocław (Półfinał)

Wrocław (Finał)

2. 10

7

(2,2,3,3)

(3,3,0,0,1)

  Wielka Brytania   Polska

Speedway of Nations edytuj

Sezon Dzień Miejscowość Miejsce Punkty Biegi Reprezentacja Zwycięzca
2018 8 czerwca
9 czerwca 		Wrocław 2. 18
17+3 		(3,3,3,3,3,3)
(2,3,3,3,3,3+3) 		  Wielka Brytania   Rosja
2021 16 października Manchester 1. 15 (2,3,2,4,4,w)   Wielka Brytania –

Starty w lidze (szczegółowo) edytuj

Stan na 24 września 2023

Liga brytyjska edytuj

Sezon Liga Klub Miejsce Mecze Biegi Punkty Bonusy Razem Śr. bieg. Śr. mecz.
2006 Conference League Scunthorpe Scorpions 1. 35 169 377 45 422 2,497 (b.d.) 10,77
2006 Premier League Sheffield Tigers 2. 4 15 23 2 25 1,667 (b.d.) 5,75
2007 Conference League Scunthrope Scorpions 1. 20 106 291 10 301 2,840 (b.d.) 14,55
2007 Premier League Rye House Rockets 1. 40 175 372 33 405 2,314 (b.d.) 9,30
2008 Premier League Rye House Rockets 3. 35 169 430 24 454 2,686 (b.d.) 12,29
2009 Elite League Wolverhampton Wolves 1. 37 162 303 33 336 2,074 (16.) 8,19
2010 Elite League Wolverhampton Wolves 3. 38 181 328 15 343 1,895 (18.) 8,63
2011 Elite League Wolverhampton Wolves 8. 25 114 233 9 242 2,123 (13.) 9,32
2012 Elite League Wolverhampton Wolves 9. 19 90 198 11 209 2,322 (b.d.) 9,29
2013 Elite League Wolverhampton Wolves 4. 23 112 262 19 281 2,509 (b.d.) 10,42
2014 Elite League Wolverhampton Wolves 7. 28 132 231 27 258 1,939 (17.) 8,25
2016 Elite League Wolverhampton Wolves 1. 10 47 100 9 109 2,319 (nsk) 10,00

Liga polska edytuj

Sezon Liga Klub Miejsce Mecze Biegi Punkty Bonusy Razem Śr. bieg. Śr. mecz.
2008 Ekstraliga Włókniarz Częstochowa 4. 11 35 26 5 31 0,886 (nsk) 2,36
2009 Ekstraliga Włókniarz Częstochowa 3. 17 86 125 16 141 1,640 (27.) 7,35
2010 Ekstraliga Włókniarz Częstochowa 7. 14 60 65 7 72 1,200 (41.) 4,64
2011 1. liga GTM Start Gniezno 3. 12 60 124 8 132 2,200 (8.) 10,33
2012 Ekstraliga Sparta Wrocław 9. 14 71 115 13 128 1,803 (32.) 8,21
2013 Ekstraliga Sparta Wrocław 7. 16 87 203 12 215 2,471 (3.) 12,69
2014 Ekstraliga Sparta Wrocław 6. 12 63 128 11 139 2,206 (6.) 10,67
2015 Ekstraliga Sparta Wrocław 2. 18 94 220 7 227 2,415 (2.) 12,22
2016 Ekstraliga Sparta Wrocław 4. 18 95 223 6 229 2,411 (2.) 12,39
2017 Ekstraliga Sparta Wrocław 2. 18 94 178 16 194 2,064 (7.) 9,89
2018 Ekstraliga Sparta Wrocław 3. 18 95 195 17 212 2,232 (5.) 10,83
2019 Ekstraliga Sparta Wrocław 2. 18 72 151 8 159 2,208 (8.) 8,39
2020 Ekstraliga Sparta Wrocław 3. 18 83 167 13 180 2,169 (6.) 10,44
2021 Ekstraliga Sparta Wrocław 1. 18 71 132 16 148 2,085 (8.) 8,80
2022 Ekstraliga Sparta Wrocław 5. 13 76 135 12 147 1,934 (17.) 10,38
2023 Ekstraliga Sparta Wrocław 2. 18 81 134 25 159 1,963 (17.) 7,44

Liga szwedzka edytuj

Sezon Liga Klub Miejsce Mecze Biegi Punkty Bonusy Razem Śr. bieg. Śr. mecz.
2008 Allsvenskan Vargarna Norrköping 1. 5 27 52 7 59 2,185 (b.d.) 10,04
2009 Elitserien Vargarna Norrköping 2. 19 95 150 18 168 1,768 (b.d.) 7,89
2010 Elitserien Vargarna Norrköping 7. 8 30 32 5 37 1,233 (b.d.) 4,00
2011 Elitserien Vargarna Norrköping 6. 9 42 55 10 65 1,548 (b.d.) 6,11
2012 Elitserien Dackarna Målilla 3. 3 14 26 2 28 2,000 (nsk) 8,67
2014 Elitserien Vetlanda Speedway 1. 12 53 113 12 125 2,359 (2.) 9,42
2015 Elitserien Vetlanda Speedway 1. 16 78 146 21 167 2,141 (5.) 9,13
2016 Elitserien Vetlanda Speedway 6. 14 72 140 15 155 2,153 (7.) 10,00
2017 Elitserien Masarna Avesta 3. 15 68 150 14 155 2,412 (2.) 10,71
2018 Elitserien Indianerna Kumla 5. 15 77 165 8 173 2,247 (7.) 11,00
2019 Elitserien Indianerna Kumla 5. 11 57 130 5 135 2,368 (3.) 11,82
2021 Elitserien Dackarna Målilla 1. 9 45 91 8 99 2,200 (10.) 10,11

Liga duńska edytuj

Sezon Liga Klub Miejsce Mecze Biegi Punkty Bonusy Razem Śr. bieg. Śr. mecz.
2022 DSL Esbjerg Vikings 4. 3 20 36 2 38 1,900 (b.d.) 12,00

Pozostałe osiągnięcia edytuj

Indywidualne międzynarodowe mistrzostwa Ekstraligi edytuj

  • 2014 – 9. miejsce – 6 pkt (0,1,3,1,1)
  • 2015 – 10. miejsce – 9+0 pkt (3,1,1,3,1+0)
  • 2016 – 7. miejsce – 10+1 pkt (3,2,1,2,2+1)
  • 2017 – 11. miejsce – 7 pkt (0,2,2,2,1)
  • 2018 – 9. miejsce –9+d pkt (2,3,1,3,w+d)
  • 2020 – 6. miejsce – 11+2 pkt (1,2,3,2,3+2)
  • 2021 – 13. miejsce – 3 pkt (3,0,d,ns,-)
  • 2022 – 2. miejsce – 9+3+2 pkt (0,2,1,3,3+3+2)

Indywidualne mistrzostwa Wielkiej Brytanii edytuj

  • 2007 – 16. miejsce – 0 pkt (w,-,-,-,-)
  • 2008 – 3. miejsce – 11+2+1 pkt (1,3,3,1,3+2+1)
  • 2009 – 3. miejsce – 11+2+1 pkt (2,2,2,3,2+2+1)
  • 2011 – 3. miejsce – 15+1 pkt (3,3,3,3,3+1)
  • 2012 – 3. miejsce – 12+3+1 pkt (2,3,2,3,2+3+1)
  • 2013 – 1. miejsce – 15+3 pkt (3,3,3,3,3+3)
  • 2014 – 1. miejsce – 12+3+3 pkt (3,1,3,2,3+3+3)
  • 2015 – 1. miejsce – 13+3 pkt (1,3,3,3,3+3)

Młodzieżowe indywidualne mistrzostwa Wielkiej Brytanii edytuj

  • 2007 – 3. miejsce – 12+3+1 pkt (3,1,2,3,3+3+1)
  • 2008 – 1. miejsce – 14+3 pkt (3,3,3,3,2+3)
  • 2009 – 2. miejsce –10+2+2 pkt (2,0,2,3,3+2+2)
  • 2010 – 2. miejsce – 14+2 pkt (3,3,3,3,2+2)
  • 2011 – 1. miejsce – 15+3 pkt (3,3,3,3,3+3)

Przypisy edytuj

  1. ↑ Uczestnicy IMME – Tai Woffinden | Unia Tarnów Żużel. unia.tarnow.pl. [dostęp 2016-02-01].
  2. ↑ Tai Woffinden, Peter Oakes: Tai Woffinden. Bez hamulców. Autobiografia. Kraków: Wydawnictwo SQN, 2020, s. 261–285. ISBN 978-83-81295-46-8.
  3. ↑ Żużel Tai Woffinden. Brytyjski król żużla [online], Magazyn Żużel, 17 czerwca 2021 [dostęp 2022-02-01] (pol.).
  4. ↑ Wirtualna Polska Media, Nadzieja Włókniarza Częstochowa: Tai Woffinden - WP SportoweFakty [online], sportowefakty.wp.pl, 21 marca 2011 [dostęp 2022-02-01] (pol.).
  5. ↑ Redakcja, Przyznano"dzikie karty" na Speedway Grand Prix 2010 [online], Nasze Miasto, 14 listopada 2009 [dostęp 2022-02-01] (pol.).
  6. ↑ Śmierć ojca zmieniła jego życie. Historia prawdziwa [online], sport.interia.pl [dostęp 2022-02-01] (pol.).
  7. ↑ Wirtualna Polska Media, Jarosław Hampel z dziką kartą w GP 2013! - WP SportoweFakty [online], sportowefakty.wp.pl, 17 października 2012 [dostęp 2022-02-01] (pol.).
  8. ↑ Tomasz Gollob poważnie kontuzjowany, podano wstępną diagnozę [online], Onet Sport, 22 września 2013 [dostęp 2022-02-01] (pol.).
  9. ↑ Zagrał na nosie bukmacherom. Było 500:1 a on został mistrzem świata! [online], Przegląd Sportowy, 6 października 2013 [dostęp 2022-02-01] (pol.).
  10. ↑ SEC - Speedway Euro Championship [online], SEC - Speedway Euro Championship [dostęp 2022-04-16].
  11. ↑ Redakcja, Woffinden nie wystąpi w The World Games 2017 [online], Sportowy24, 12 maja 2017 [dostęp 2022-02-01] (pol.).
  12. ↑ Woffinden wraca do reprezentacji! Dlaczego to zrobił? [online], Przegląd Sportowy, 25 maja 2018 [dostęp 2022-02-01] (pol.).
  13. ↑ Tai Woffinden przez miesiąc nie wystąpi na torze [online], Radio Wrocław [dostęp 2022-02-01] (pol.).
  14. ↑ Koszmarny wypadek w Gorzowie! Tai Woffinden kontuzjowany [online], PoBandzie - Portal Sportowy, 4 października 2020 [dostęp 2022-02-01] (pol.).
  15. ↑ Telewizja Polska S.A, Trzykrotny mistrz świata zostaje w Polsce [online], sport.tvp.pl, 14 września 2021 [dostęp 2022-02-01] (pol.).
  16. ↑ Przerażający upadek Woffindena. Brytyjczycy pojadą bez lidera [online], TVN24.pl [dostęp 2022-02-01] (pol.).
  17. ↑ Żużel. Brytyjska radość. Dzieci będą nazywane „Dan Bewley”? [online], PoBandzie - Portal Sportowy, 21 października 2021 [dostęp 2022-02-01] (pol.).
  18. ↑ Żużel Tai Woffinden znowu zaskoczył. Skąd ten wybór? [online], Magazyn Żużel, 24 stycznia 2022 [dostęp 2022-02-09] (pol.).
  19. ↑ Wirtualna Polska Media, Faye Woffinden - piękność, która zakochała się w Australijczyku - 7 - WP SportoweFakty [online], sportowefakty.wp.pl, 27 lutego 2018 [dostęp 2022-02-01] (pol.).
  20. ↑ l, Już jest! Biografia Taia Woffindena trafiła do księgarni [online], www.speedwaynews.pl, 25 marca 2020 [dostęp 2022-02-01] (pol.).
  21. ↑ Tai Woffinden i jego (nie)wszystkie tatuaże [online], Mercedes-Benz Garcarek [dostęp 2022-02-01] (pol.).

Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tai_Woffinden&oldid=73136321”