Tebe (księżyc)
Tebe (Jowisz XIV) – księżyc Jowisza, odkryty przez S. Synnotta w 1979 r. na podstawie zdjęć wykonanych przez sondę Voyager 1.
 Tebe sfotografowany przez sondę Galileo w 2000 r. | |
| Planeta | |
|---|---|
| Odkrywca | |
| Data odkrycia |
5 marca 1979 |
| Tymczasowe oznaczenie |
S/1979 J 2 |
| Charakterystyka orbity | |
| Półoś wielka |
221 900 km[1] |
| Mimośród |
0,0176[1] |
| Perycentrum |
218 000 km |
| Apocentrum |
225 800 km |
| Okres obiegu |
0,675 d[1] |
| Nachylenie do płaszczyzny Laplace’a |
1,080°[1] |
| Długość węzła wstępującego |
235,694°[1] |
| Argument perycentrum |
234,269°[1] |
| Anomalia średnia |
135,956°[1] |
| Własności fizyczne | |
| Wymiary |
116 × 98 × 84 km |
| Objętość |
~500 000 km³ |
| Masa |
4,3 × 1017 kg |
| Średnia gęstość |
0,86 g/cm³ |
| Przyspieszenie grawitacyjne na powierzchni |
0,013 m/s² |
| Prędkość ucieczki |
20-30 m/s |
| Okres obrotu wokół własnej osi |
synchroniczny |
| Albedo |
0,047 ± 0,003 |
| Jasność obserwowana (z Ziemi) |
16,0m |
Nazwa edytuj
Nazwa księżyca pochodzi z mitologii greckiej. Tebe była nimfą uprowadzoną przez Zeusa (Jowisza). Od jej imienia pochodzi nazwa miasta Teby.
Charakterystyka fizyczna edytuj
Tebe jest jednym z mniejszych księżyców Jowisza, jego średnicę ocenia się na około 96 km. Średnia gęstość tego ciała ma wartość około 1,45 g/cm3, a składa się przeważnie z lodu i krzemianów. Powierzchnia Tebe jest bardzo ciemna – jej albedo wynosi zaledwie 0,04. Z Ziemi można go zaobserwować jako obiekt o jasności wizualnej co najwyżej 17 magnitudo.
Największy krater na powierzchni Tebe otrzymał w 2000 roku nazwę Zethus.
Satelita należy do grupy Amaltei wewnętrznych księżyców regularnych planety. Jego orbita przebiega wzdłuż zewnętrznej granicy słabego pierścienia ażurowego Tebe.
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
Linki zewnętrzne edytuj
- Thebe. [w:] Księżyce Układu Słonecznego [on-line]. [dostęp 2008-10-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-26)].
- Thebe. [w:] Solar System Exploration [on-line]. NASA. [dostęp 2018-12-22]. (ang.).