Teodor Glotz
Teodor Józef Glotz herbu Melissa[1][2] (ur. 19 marca 1812 w Wroniawach[2][3], zm. 14 sierpnia 1895 w Grzegorzewicach[4]) – prezydent Włocławka (1858–1862), burmistrz Kowala (1855–1858), burmistrz Sieradza (1846–1852), burmistrz Szadka (1842–1846)[1].
 Teodor Glotz ok. 1880 | |
| Data i miejsce urodzenia |
19 marca 1812 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
14 sierpnia 1895 |
| Prezydent Włocławka | |
| Okres |
od 15–27 kwietnia 1858 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Życiorys edytuj
Pochodził z rodziny ziemiańskiej[1]. Jego rodzicami byli Karol Teodor i Katarzyna z domu Gałczyńska[2][3]. Karol Teodor Glotz pochodził z Leszna. Mieszkał w Kaliszu. W 1821 otrzymał szlachectwo od cara Aleksandra I[2]. Pisał rozprawy naukowe dotyczące gospodarki. Za jedną z nich, mówiącą o upadku bydła w Polsce otrzymał złoty medal od Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Warszawie, którgo był członkiem. Był również członkiem Towarzystwa Naukowego Krakowskiego przy Uniwersytecie Jagiellońskim[1][5]. Teodor Glotz do 1831 ukończył pięć klas w filii szkoły warszawskiej w Piotrkowie Trybunalskim. Przez 4 miesiące był żołnierzem i brał udział w powstaniu listopadowym. W tym okresie został działaczem Towarzystwa Patriotycznego. Po upadku powstania listopadowego pozostał w kraju[1].
23 marca 1832 Komisja Województwa Kaliskiego nominowała Teodora Glotza do służby dla rządu Imperium Rosyjskiego (nominacja nr 29502/4790). Został strażnikiem lasów Kowala w leśnictwie wieluńskim. Funkcję tę pełnił do 2 kwietnia 1833[1], kiedy pismem Komisji Województwa Kaliskiego został mianowany na aplikanta w kancelarii senioralnej w biurze tejże Komisji. Po odbyciu stażu, otrzymał etat 13 maja 1833 (pismo nr 2812/4376). Pracownikiem kancelarii Komisji Województwa Kaliskiego był do 9 lutego 1839[1]. Rząd Guberni Kaliskiej w pismach nr 684/1760 i 8623/2602 nominował go w 1839 na dziennikarza (urzędnika prowadzącego dziennik) biura Komisarza Obwodu Piotrkowskiego[1].
24 lutego 1840 Teodor Glotz został zwolniony z zajmowanego urzędu, w związku z oskarżeniem go o działalność w Towarzystwie Patriotycznym w okresie powstania listopadowego[1]. 14 maja 1841 decyzją Iwana Paskiewicza namiestnika Królestwa Polskiego nr 15290 Teodor Glotz został skreślony z listy członków Towarzystwa Patriotycznego, co spowodowało odsunięcie oskarżeń[1].
9 października 1841 Teodor Glotz został zastępcą burmistrza miasta Szadek na ziemi sieradzkiej. 30 lipca 1842 pismem nr 28522/14777 Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych i Duchownych został nominowany na burmistrza Szadka. Urząd ten zajmował do 6 lipca 1846[1].
Od 6 lipca 1846 był burmistrzem Sieradza z pensją 300 rubli miesięcznie. We wrześniu 1851 w Sieradzu rozpoczęła się epidemia cholery. Pod koniec stycznia 1852 nastąpiła jej główna faza. Sieradz był wtedy pierwszym poważnym ogniskiem cholery na ziemiach polskich. Z nieznanych przyczyn Teodora Glotza nie było w tym czasie w Sieradzu. 13 sierpnia 1852 Iwan Paskiewicz, namiestnik Królestwa Polskiego wydał reskrypt nr 16238/32590, który wzywał do zwolnienia burmistrza Sieradza i oskarżenia go o niedopełnienie obowiązków. Teodor Glotz zdał urząd 6 września 1852. Zgodnie z rozkazem namiestnika Paskiewicza, został poddany pod sąd kryminalny. Wyrok Sądu Kryminalnego Guberni Warszawskiej zapadł 14 kwietnia 1853, ale jego treść nie zachowała się. Sąd Apelacyjny Królestwa Polskiego 6 sierpnia 1853 uznał, że nieobecność Glotza w mieście i tym samym niedopełnienie przez niego obowiązków wynikających z urzędu były usprawiedliwione. W odpowiedzi na ułaskawienie przez sąd apelacyjny, namiestnik Królestwa Polskiego polecił przywrócić Glotza do pełnienia urzędu[1].
Decyzją Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych i Duchownych nr 625/1326 z 24 stycznia 1855, Teodor Glotz został mianowany burmistrzem Kowala, w miejsce zmarłego burmistrza Pieniążka. Był burmistrzem Kowala do 19 kwietnia 1858[1].
27 kwietnia 1858 rozpoczął pełnienie obowiązków prezydenta Włocławka w miejsce usuniętego ze stanowiska prezydenta Ignacego Paszkiewicza[1][6]. Urząd prezydenta objął w 1860[1].
Glotz był oskarżany przez społeczeństwo o nadużywanie władzy i brak poszanowania dla dobra publicznego. W czerwcu 1861 około 300–400 mieszkańców pikietowało przed drzwiami jego mieszkania, protestując przeciwko jego prezydenturze. Rozruchy doprowadziły do interwencji wojska. 25 stycznia 1862 Teodor Glotz został odwołany z urzędu prezydenta Włocławka. Był to koniec jego urzędniczej kariery[1].
Zmarł w Grzegorzewicach. 17 sierpnia 1895 został pochowany na cmentarzu w Lutówce[4].
Życie prywatne edytuj
23 czerwca 1839 ożenił się z Józefą Karoliną z domu Jasińską[a][2][8]. Z tego małżeństwa miał córkę Michalinę Julię Alojzę (1840–1902[9]), żonę architekta Juliana Ankiewicza[8] i syna Józefa (1843–1903[9][2]), pracownika Instytutu Gospodarstwa Wiejskiego i Leśnictwa[1].
Uwagi edytuj
- ↑ Elżbieta Sęczys podała, że żoną Teodora Glotza była Józefina Karolina z domu Jasińska[2], powołując się na akt małżeństwa z 1839 z parafii w Rajsku. Jednak strona Poznań Projekt – Projekt indeksacji małżeństw z Wielkopolski dla lat 1800–1899, powołując się na ten sam akt małżeństwa, podaje że żoną Teodora Glotza była Józefa Karolina z domu Jasińska, córka Jana i Julianny z domu Matej. Nekrolog wdowy po Teodorze Glotzu, również podaje, że miała na imię Józefa[7].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Mariusz K. Matczak, Teodor Glotz – obalony prezydent, [w:] Nasz Piękny Włocławek [online], 5 grudnia 2017 [dostęp 2023-07-19].
- ↑ a b c d e f g Glotz h. Melissa, [w:] Elżbieta Sęczys, Szlachta wylegitymowana w Królestwie Polskim w latach 1836–1861, Warszawa: Wydawnictwo DiG, 2007, s. 180.
- ↑ a b Akt urodzenia Teodora Glotza, szukajwarchiwach.pl, 29 marca 1812 [dostęp 2023-07-19] (łac.).
- ↑ a b Nekrolog Teodora Glotza w Kurierze Warszawskim, „Kurjer Warszawski”, R. 75, nr 225, 16 sierpnia 1895, s. 7.
- ↑ Nekrolog Karola Glotza w Kurierze Warszawskim, „Kurjer Warszawski”, nr 338, 21 grudnia 1855, s. 1718,1719.
- ↑ Wiadomości krajowe, „Kronika Wiadomości Krajowych i Zagranicznych”, nr 134, Warszawa, 22 maja 1858.
- ↑ Nekrolog Józefy z Jasińskich Glotz w Kurierze Warszawskim, „Kurjer Warszawski”, R. 77, nr 315, 14 listopada 1897, s. 6.
- ↑ a b Akt małżeństwa Juliana Ankiewicza i Michaliny Glotz nr 377 z 1859 z parafii św. Krzyża w Warszawie [online], metryki.genealodzy.pl [dostęp 2023-07-12].
- ↑ a b Cmentarz Stare Powązki: Julian Ankiewicz, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2023-07-12].
Bibliografia edytuj
- Przemysław Ziółkowski: Włocławek: kalendarium dziejów miasta. Włocławek: Włocławskie Towarzystwo Naukowe, 2003, s. 130. ISBN 83-88115-68-5.
- Marianna Gruszczyńska: Organizacja władz miejskich Włocławka w latach 1793-1914. W: Włocławek: dzieje miasta. pod red. Jacka Staszewskiego. T. 1: Od początków do 1918 roku. Włocławek: Włocławskie Towarzystwo Naukowe, 1999, s. 389-441. ISBN 83-88115-08-1.