Teofan (Siemieniako)
Teofan, imię świeckie Nikołaj Adamowicz Siemieniako[1], rzadziej Siemieniaka[2] (ur. 25 grudnia 1878?/6 stycznia 1879 w Zdzięciole, zm. 10 listopada 1937 w Chabarowsku) – rosyjski biskup prawosławny pochodzenia białoruskiego.
| Nikołaj Siemieniako | |
| Arcybiskup miński i słucki | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
6 stycznia 1879 |
| Data i miejsce śmierci |
10 listopada 1937 |
| Arcybiskup miński i słucki | |
| Okres sprawowania |
1934–1935 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Śluby zakonne |
1930 |
| Diakonat |
1905 |
| Prezbiterat |
14 listopada 1905 |
| Chirotonia biskupia |
13 grudnia 1930 |
Życiorys edytuj
Ukończył szkołę duchowną przy monasterze w Żyrowiczach, a następnie prawosławne seminarium duchowne w Wilnie. Po ukończeniu szkoły przez rok był psalmistą w cerkwi Świętych Borysa i Gleba w Nakryszkach, zaś święcenia kapłańskie przyjął 14 listopada 1905[3]. W latach 1905–1906 był proboszczem parafii Przemienienia Pańskiego w Siderce[4]. Następnie pełnił funkcję spowiednika wspólnoty w żeńskim monasterze w Różanymstoku[1]. W 1914 wyjechał do Tyflisu i służył w miejscowym soborze katedralnym. W latach 1916–1917 prowadził pracę duszpasterską w cerkwi na cmentarzu wojskowym (brackim) w Sewastopolu[5]. Kolejne informacje o nim pochodzą z 1921, gdy podjął służbę duszpasterską w jednej z cerkwi Moskwy. Służył kolejno w cerkwi Świętych Borysa i Gleba przy ul. Powarskiej w Moskwie, następnie w cerkwi św. Aleksego w moskiewskim Białym Grodzie i w świątyni przy szpitalu Jekatierininiskim[5]. 30 listopada 1925 został aresztowany, oskarżony o prowadzenie działalności kontrrewolucyjnej i po rocznym przetrzymywaniu w więzieniu na Butyrkach skazany na dwuletnią zsyłkę do Ust'-Sysolska. Po odbyciu kary duchowny wrócił do Moskwy i został proboszczem parafii Świętych Borysa i Gleba z godnością protojereja. Po śmierci żony w 1930 złożył wieczyste śluby mnisze, przyjmując imię Teofan[3].
13 grudnia 1930 w cerkwi Opieki Matki Bożej w Moskwie miała miejsce jego chirotonia na biskupa mińskiego i słuckiego. Do Mińska przybył w lutym roku następnego. W 1934 otrzymał godność arcybiskupa. Od 1935 był także locum tenens eparchii połockiej i witebskiej. Aresztowany w tym samym roku pod zarzutem przynależności do organizacji cerkiewno-monarchistycznej, został skazany na osiem lat łagru. Uwięziony w obozie na terenie obwodu chabarowskiego, został tamże aresztowany ponownie i skazany na karę śmierci. Został rozstrzelany 10 listopada 1937 w Chabarowsku[3].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Jarosław Charkiewicz, Męczennicy XX wieku. Martyrologia Prawosławia w Polsce w biografiach świętych, Warszawa: Warszawska Metropolia Prawosławna, 2008, s. 50, ISBN 978-83-60311-11-0, OCLC 750119647.
- ↑ Феофан (Семеняко). [dostęp 2016-03-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
- ↑ a b c Архиепископ Феофан. [dostęp 2015-11-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-24)].
- ↑ G. Sosna, A. Troc-Sosna, SIDERKA. [dostęp 2010-02-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-02-20)].
- ↑ a b Феофан (Семеняко Николай Адамович) [online], www.pstbi.ccas.ru [dostęp 2019-04-10].