Wikipedia

Teofil Szurkowski

oficer Wojska Polskiego

Teofil Szurkowski (ur. 6 stycznia 1896 w Sałasazach, zm. 11 sierpnia 1937 w Małyszach Dolnych) – major piechoty Wojska Polskiego.

Teofil Szurkowski
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

6 stycznia 1896
Sałasze

Data i miejsce śmierci

11 sierpnia 1937
Małysze Dolne

Przebieg służby
Lata służby

1915–1937

Siły zbrojne

Cesarsko-królewska Obrona Krajowa
Wojsko Polskie

Jednostki

Batalion KOP „Słobódka”

Stanowiska

zastępca dowódcy batalionu

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Życiorys edytuj

Urodził się 6 stycznia 1896 w Sałaszach[1]. Kształcił się w C. K. Gimnazjum w Sokalu. W 1912 jako uczeń klasy IV gimnazjalnej wstąpił do Skautu. Tu brał czynny udział w ćwiczeniach służby zwiadowczej i w nauce niesienia pomocy rannym. W 1913 wstąpił do Związku Strzeleckiego.[potrzebny przypis] W VI klasie wystąpił z gimnazjum 15 maja 1914[2]. W 1913 również praca agitacyjna do zakładania drużyn Bartoszowych. W 1915 został powołany do cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej i wcielony do 34 pułku piechoty Obrony Krajowej.[potrzebny przypis]. W roku szkolnym 1916/1917 w macierzystym sokalskim gimnazjum, jako wojskowy zdał egzaminy zaliczające VI i VII klasę[3]. 21 grudnia 1917 zdał tamże „wojenny” egzamin dojrzałości[1]. W październiku 1918 był przydzielony do Szkoły Oficerów Rezerwy.[potrzebny przypis]

1 listopada 1918 wstąpił, jako ochotnik Wojska Polskiego, do 4 pułku piechoty Legionów. Wziął udział w obronie Lwowa[4]. Przydzielony początkowo do kompanii formowanej przez por. Kaszy w Jarosławiu. Komp. ta po zdobyciu Przemyśla dołączyła do 4 pp Leg. Brał udział w walkach z Ukraińcami w okolicy Przemyśla, następnie w walkach o Lwów. Dnia 19.XII.1918 r. w walce o Gródek Jagielloński został ranny, wskutek czego trafił do szpitala, skąd po miesiącu wrócił z powrotem do tej komp. i brał udział w obronie Lwowa do maja 1919. Następnie przeniesiony wraz z pułkiem do Jabłonny[potrzebny przypis]. Od 13 czerwca do 27 września 1919 był uczniem 14. klasy Szkoły Podchorążych w Warszawie[5]. 17 października 1919 został mianowany podporucznikiem z dniem 1 listopada 1919 i przydzielony do batalionu zapasowego 16 pułku piechoty[6]. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. 25 listopada 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu porucznika, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[7].

Od 1921 pełnił służbę w 61 pułku piechoty w Bydgoszczy[8][9][10][11][12]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 703. lokatą w korpusie oficerów piechoty[13][14]. Następnie został awansowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[15][16][17]. W czerwcu 1934 został przeniesiony do 34 pułku piechoty w Białej Podlaskiej[18][19]. Po 5 czerwca 1935 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 24. lokatą w korpusie oficerów piechoty[20]. Do śmierci pełnił służbę w batalionie KOP „Słobódka” na stanowisku zastępcy dowódcy batalionu[4].

Poniósł śmierć rażony piorunem 11 sierpnia 1937 w Małyszach Dolnych (powiat dziśnieński, gmina Hermanowicze)[21][22][23][24]. Przebywał wówczas na polowaniu wraz z innymi oficerami, a po rozpętaniu się burzy ukryli się w domu Kazimierza Małysza. Major Szurkowski został trafiony piorunem, który wdarł się przez okno. 14 sierpnia 1937 został pochowany w Słobódce[4].

Był żonaty, miał 3 dzieci (córki).[potrzebny przypis]

Ordery i odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum w Sokalu za rok szkolny 1917/18. Sokal: 1918, s. 13.
  2. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum w Sokalu za rok szkolny 1913/14. Sokal: 1914, s. 128.
  3. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum w Sokalu za rok szkolny 1916/17. Sokal: 1917, s. 23.
  4. ↑ a b c d e f Nekrologi ↓.
  5. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 442.
  6. ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 95 z 26 listopada 1919 roku, s. 2443–2446.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 48 z 15 grudnia 1920 roku, s. 1351.
  8. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 183, 910.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 299.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 270.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 75.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 589.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 427.
  14. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 83.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 370.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 29.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 53.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 156.
  19. ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 49.
  20. ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 341.
  21. ↑ Piorun zabił oficera. „Gazeta Lwowska”, s. 3, nr 185 z 18 sierpnia 1937. 
  22. ↑ Piorun nie wybiera. Szczegóły tragicznego zgonu majora. „Echo”, s. 2, nr 230 z 19 sierpnia 1937. 
  23. ↑ Tragiczna śmierć oficera. Śmierć od pioruna majora T. Szurkowskiego. „Dziennik Wileński”. Rok XXI, Nr 225, s. 3, 17 sierpnia 1937. Wilno: Aleksander Zwierzyński. [dostęp 2022-11-30]. 
  24. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 11 listopada 1937 roku, s. 58, tu jako miejsce śmierci podano Matysze k. Hermanowicz.
  25. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Teofil_Szurkowski&oldid=72250507”