Teresa Dłużniakiewicz
Teresa Teofila Dłużniakiewicz z domu Buryan, primo voto Sokołowska (ur. 3 listopada 1889 w Zurychu, zm. 21 października 1980 w Warszawie) – polska działaczka niepodległościowa i społeczna, urzędniczka bankowa.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys edytuj
a.jpg)
Urodziła się jako Teresa Teofila Buryan 3 listopada 1889 w Zurychu[1][2][3]. Była córką Stanisława i Marii z domu Wąsikiewicz (zm. 1940)[3].
Ukończyła naukę w klasztorze św. Jana w Krakowie i w 1908 szkole handlowej we Lwowie[2]. Przed 1914 działała w kolportażu pisma postępowo-niepodległościowego „Zjednoczenie” na obszarze zaboru rosyjskiego[2]. Od 1913 do 1914 była członkinią Polskich Drużyn Strzeleckich[2]. Była założycielką i przewodniczącą koła Towarzystwa Szkoły Ludowej im. Adama Mickiewicza we Lwowie[2]. U kresu I wojny światowej w listopadzie 1918 uczestniczyła w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej[2]. W dalszych latach walk o niepodległość udzielała się w zakresie opieki nad żołnierzami[2].
Po raz pierwszy była zamężna z Sokołowskim, została przez niego opuszczona[4]. 23 września 1923 poślubiła majora Janusza Dłużniakiewicza[2] (w źródle wojskowym podano, że tenże oficer uzyskał zezwolenie na ślub z Teresą Sokołowską[5]). Podczas służby swojego męża w Łomży (1926-1930) była przewodniczącą zarządu koła Stowarzyszenia „Rodzina Wojskowa” w tym mieście[2]. Po objęciu przez pułkownika Dłużniakiewicza dowództwa pułku w Sanoku była tam założycielką koła Rodziny Wojskowej[2]. Pełniła funkcję członka zarządu głównego Rodziny Wojskowej oraz wiceprezesa zarządu głównego Polskiego Towarzystwa Opieki nad Grobami Bohaterów[2]. Jej mąż utonął podczas spływu kajakowego na rzece San 19 października 1932[6]. Oboje mieli wtedy kilkuletniego syna[7]. Wkrótce po śmierci męża Teresa Dłużniakiewicz uchwałą Rady Miejskiej w Sanoku została uznana przynależną do gminy Sanok[1].
Zawodowo pracowała na stanowisku wicedyrektora Banku Kupieckiego we Lwowie[2]. W 1939 była kierownikiem sekcji skarbu państwa Banku Akceptacyjnego w Warszawie[2]. Przed 1939 została odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi[2]. W 1939 zamieszkiwała w Warszawie przy ulicy Łowickiej 51[2].
Syn Teresy i Janusza tj. Zdzisław Dłużniakiewicz (ur. 1928) podczas II wojny światowej był żołnierzem Armii Krajowej ps. „Jasiek”, zginął pod koniec powstania warszawskiego 27 września 1944[8]. Ona sama podczas powstania odniosła poparzenia[4].
Po wojnie była zatrudniona jako urzędniczka[4]. Zmarła 21 października 1980 w wieku 91 lat[2]. Została pochowana na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie w grobowcu swojej matki[3].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 82 (poz. 193).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: Drukarnia Wydawnicza, 1939, s. 58.
- ↑ a b c Cmentarz Stare Powązki: MARIA BARBARA BURYANOWA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2021-07-25].
- ↑ a b c Teresa Dłużniakiewicz. ogrodywspomnien.pl. [dostęp 2021-07-25].
- ↑ Nasza rodzina. „Polska Zbrojna”. Nr 259, s. 5, 22 września 1923.
- ↑ Tragiczna śmierć oficera. Pułk. Dłużniakiewicz utonął. „Express Wieczorny Ilustrowany”. Nr 293, s. 6, 20 października 1932.
- ↑ Płk Janusz Dłużniakiewicz znalazł śmierć w nurtach Sanu. „Głos Poranny”. Nr 290, s. 4, 20 października 1932.
- ↑ Zdzisław Dłużniakiewicz. ogrodywspomnien.pl. [dostęp 2021-07-25].