Test Bechdel

kryterium dla filmów fabularnych sprawdzające wykorzystanie stereotypów postaci kobiecych

Test Bechdel, znany również jako test Bechdel-Wallace jest używany jako wskaźnik aktywnej obecności kobiet w treściach kultury. Często stosowany w celu pokazania braku równości między płciami wynikający z seksizmu.

Alison Bechdel w księgarni „Politics and Prose”
Schematyczna ilustracja testu Bechdel

Aby zaliczyć test, film (lub inne dzieło) musi spełnić trzy warunki[1]:

  1. Muszą pojawić się co najmniej dwie (posiadające imię) postacie kobiece,
  2. które prowadzą ze sobą rozmowę,
  3. dotyczącą czegoś innego niż mężczyźni.

W żartobliwej formie test pojawił się po raz pierwszy, w komiksie rysowniczki Alison Bechdel Dykes to Watch Out For[1] z 1985 roku. Sama Bechdel preferuje nazwę test Bechdel-Wallace – Liz Wallace to przyjaciółka Bechdel, która wymyśliła koncepcję testu.

Alison Bechdel, w artykule „Testy”, napisała, że jest pewna, iż Liz Wallace inspirowała się fragmentem książki Virginii Woolf, Własny pokój, z 1929 roku[2].

Dane dotyczące kina są gromadzone na stronie bechdeltest.com[3]. Według danych na 2023 oceniono 9802 filmy, najstarszy pochodzi z 1892 roku, najnowszy z 2023, zaledwie 57% z wszystkich spełnia wszystkie trzy warunki[4].

Przypisy edytuj

  1. a b Emilia Dłużewska, „Wojenne dziewczyny”, morowe panny, „żołnierki wyklęte”. Czy poppatriotyzm potrzebuje bohaterek? [online], Gazeta Wyborcza, 27 marca 2017 [dostęp 2017-03-29] (pol.).
  2. Testy. Dykes to Watch out for, 2013-11-08. [dostęp 2020-04-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-07)]. (ang.).
  3. Scott Selisker. The Bechdel Test and the Social Form of Character Networks.. „New Literary History”, 2015. DOI: 10.1353/nlh.2015.0024. ISSN 0028-6087. 
  4. Bechdel Test Movie List. bechdeltest.com. [dostęp 2023-04-23]. (ang.).

Bibliografia edytuj