Tetrapodia
Tetrapodia (gr. tetrapodía – człon czterostopowy) – typ wiersza złożonego z czterech identycznych stóp w każdym wersie[1].
- tetrapodia trocheiczna: SsSsSsSs – w wierszu polskim bardzo częsta;
- tetrapodia jambiczna: sSsSsSsS – w wierszu polskim niezbyt częsta;
- tetrapodia daktyliczna: SssSssSssSss – w wierszu polskim nie występuje;
- tetrapodia amfibrachiczna: sSssSssSssSs – w wierszu polskim bardzo częsta;
- tetrapodia anapestyczna: ssSssSssSssS – w wierszu polskim rzadka[2];
- tetrapodia peoniczna III – w wierszu polskim rzadka.
(Duże S oznacza sylabę długą lub akcentowaną; małe s oznacza sylabę krótką lub nieakcentowaną.)
Tetrapodia może być samodzielnym wersem lub członem średniówkowym. Na przykład tetrapodia jambiczna może wchodzić w skład wersu ośmiostopowego[3].
Bibliografia edytuj
Maria Dłuska, Studia z teorii i historii wersyfikacji polskiej, tom II, Warszawa 1978.
Przypisy edytuj
- ↑ Aleksandra Okopień-Sławińska, Stopa, [w:] Michał Głowiński, Teresa Kostkiewiczowa, Aleksandra Okopień-Sławińska, Janusz Sławiński, Słownik terminów literackich, Wrocław 2002.
- ↑ Wiktor J. Darasz, Z mickiewiczowskich tradycji polskiej wersyfikacji: anapest, Język polski, 5/1998, s. 369.
- ↑ Zobacz Wiktor J. Darasz, Jamb, Język Polski, 4/1999, s. 292.