The Allman Brothers Band
The Allman Brothers Band – amerykański zespół rockowy założony w marcu 1969 w Jacksonville na Florydzie[1]. Reprezentował style i gatunki, takie jak hard rock, jazz rock, southern rock, folk rock i country rock, jam rock i blues rock. Był jedną z bardziej znaczących i wpływowych grup rockowych XX wieku.
 The Allman Brothers Band (1969) | |
| Pochodzenie | |
|---|---|
| Gatunek |
rock improwizacyjny, rock, blues, blues rock, southern rock, rock psychodeliczny, hard rock, country rock |
| Aktywność |
1969–1976 |
| Byli członkowie | |
| Gregg Allman Duane Allman | |
| Strona internetowa | |
Muzycy zespołu, już przed powstaniem grupy, ale i w pierwszych latach jej istnienia, intensywnie pracowali jako muzycy studyjni, grając dla całej gamy współczesnych im gwiazd muzyki rockowej i popowej. Spośród muzyków tworzących grupę wyróżniał się jej frontman Duane Allman, który został okrzyknięty jednym z najlepszych gitarzystów bluesowych swego pokolenia[1].
Historia edytuj
Grupę założyli bracia Allmanowie: Gregg (instrumenty klawiszowe) i Duane (gitara), którzy wcześniej grali w zespole R&B-owym The House Rockers[1]. W 1964 utworzyli formację Allman Joys, z którą dokonali pierwszych nagrań studyjnych[1]. Ponadto występowali przez krótki czas w grupie Five Minutes, a w latach 1967–1968 występowali jako muzycy sesyjni zespołu The Hour Glass, z którą nagrali albumy: The Hour Glass (1967) i Power of Love (1968)[1]. Nagrali też album z zespołem 31st of February[1].
W 1969 stworzyli zespół The Allman Brothers Band, której nadali nazwę od swojego nazwiska (pol. Zespół braci Allmanów). Dołączyli do nich: gitarzysta Dickey Betts, basista Barry Oakley i perkusista Butch Trucks. W pierwszych latach istnienia wydali w tym składzie dwa albumy: The Allman Brothers Band (1969) i Idlewild South (1970)[1], które zostały docenione przez krytyków. Dziennikarz magazynu „Rolling Stone” George Kimball opisał grupę jako „najlepszy rockandrollowy zespół jaki powstał w tym kraju w ciągu ostatnich pięciu lat”[2]. Przełomowym momentem w ich karierze był koncert, który dali w Fillmore East w Nowym Jorku. Występ, zarejestrowany i wydany na płycie pt. At Fillmore East (1971), ukazał zespół jako jedną z najlepszych rockowych grup koncertowych. Muzycy podczas koncertów, wprowadzając typowe dla jazzu elementy improwizacji, rozwijali swoje krótkie studyjne utwory w długie, niekiedy sięgające 40 minut, improwizowane solówki instrumentalne oraz jamy.
29 października 1971 Duane Allman zginął w wypadku motocyklowym[1]. W listopadzie 1972 w niemal identycznych okolicznościach zmarł basista Berry Oakley[1]. Zespół z czasem skompletował nowy skład – do grupy dołączył basista Lamar Williams[1], a dotychczasowy drugi gitarzysta Dickey Betts został wysunięty na czoło. Jego styl gitarowy, w którym wyraźnie słuchać wpływy muzyki country, nadał grupie nowe brzmienie. Ponadto do zespołu dołączył drugi klawiszowiec, Chuck Leavell[1], co znacznie pogłębiło dotychczasowe brzmienie zespołu. W 1973 formacja w nowym składzie osiągnęła szczyt popularności, występując na festiwalu Grad Prix Rececorse w Watkin’s Glen w stanie Nowy Jork[1], gdzie dała wielogodzinny koncert dla 600 tys. słuchaczy. W tym okresie wydała kilka albumów: Brothers and Sisters (1973), Win, Lose or Draw (1975), The Road Goes on Forever (1975) i Wipe the Windows, Check the Oil, Dollar Gas (1976)[1]. Niedługo później rozpoczął się kryzys w grupie, związany z tarciami wewnętrznymi i problemami z narkotykami (Allman zeznawał przeciwko współpracownikowi, Johnowi Herringowi, w sprawie o handel narkotykami, co podzieliło członków formacji), który doprowadził do rozwiązania się zespołu w 1976[1].
Zespół powrócił w październiku 1978, ale w odświeżonym składzie – do Allmana, Bettsa, Johansona i Trucksa dołączyli gitarzysta Dan Toler i basista David Goldflies[1]. W 1981 doszło do kolejnych roszad w Allman Brothers Band: z grupy odszedł Johanson, dołączyli perkusista David Toler i klawiszowiec Mike Lawler oraz powrócił klawiszowiec i wokalista Chuck Leavell[1]. W tym samym roku premierę miał kolejny album zespołu pt. Brothers of the Road, a także składanka przebojów pt. The Best of Allman Brothers Band[1]. W następnym roku zespół ponownie się rozpadł[1].
Ponowny powrót na scenę nastąpił w 1989, a do Allmana, Bettsa, Johansona i Trucksa dołączyli: gitarzysta Warren Haynes, klawiszowiec Johnny Neal i basista Allen Woody[1]. Okres lat 90. można uznać za najbardziej płodny artystycznie w historii grupy. Zespół zaznaczył swoje istnienie w XXI wieku nowymi, znakomitymi albumami i trasami koncertowymi. Grupa odzyskała formę, nagrywając serię albumów docenionych przez krytyków: Dreams (1989) i Seven Turns (1990) i koncertowy Live at Ludlow Garage 1970 (1990)[1].
W 2014 Warren Haynes i Derek Trucks ogłosili odejście z zespołu[3]. Ostatni koncert formacji odbył się 28 października 2014 roku w Beacon Theater w Nowym Jorku[4].
Do największych przebojów grupy należały: „Whipping Post”, „Midnight Rider”, „Revieval”, „Blue Sky”, „Ramblin’ Man”, „In Memory of Elizabeth Reed”, „Les Bres in A Minor” i „High Falls”.
Skład edytuj
- Gregg Allman - instrumenty klawiszowe, śpiew
- Duane Allman - gitara, sitar
- Dickey Betts - gitara, śpiew
- Oteil Burbridge - gitara basowa
- David Goldflies - gitara basowa
- Warren Haynes - gitara, śpiew
- Jai Johanny Johanson - perkusja
- Chuck Leavell - instrumenty klawiszowe
- Johnny Neel - instrumenty klawiszowe
- Berry Oakley - gitara basowa
- Jack Pearson - gitara
- Marc Quiñones - instrumenty perkusyjne
- David Frankie Toler - perkusja
- Butch Trucks - perkusja
- Lamar Williams - gitara basowa
- Allen Woody - gitara basowa
- Derek Trucks - gitara
Dyskografia edytuj
- 1969 The Allman Brothers Band
- 1970 Idlewild South
- 1971 At Fillmore East [live]
- 1972 Eat a Peach
- 1973 Brothers and Sisters
- 1975 Win, Lose or Draw
- 1976 Wipe the Windows, Check the Oil, Dollar Gas
- 1979 Enlightened Rogues
- 1980 Reach for the Sky
- 1981 Brothers of the Road
- 1990 Seven Turns
- 1991 Shades of Two Worlds
- 1991 Live at Ludlow Garage - 1970
- 1992 An Evening With the Allman Brothers Band
- 1994 Where It All Begins
- 2000 Peakin' at the Beacon [live]
- 2002 American University 12/13/70 [live]
- 2003 Hittin' the Note
- 2003 At Fillmore East [Deluxe Edition] [live]
- 2003 Live at the Atlanta International Pop Festival
- 2003 American University W.D.C. [live]
- 2003 S.U.N.Y. at Stonybrook, Stoneybrook
- 2004 One Way Out
Nagrody, pozycje na listach przebojów i rekordy edytuj
- 1995 roku zespół został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame[5].
- Piosenki Ramblin' Man i Whipping Post zostały umieszczone na liście 500 piosenek które ukształtowały rock utworzonej przez Rock and Roll Hall of Fame
- 1975 Jessica - Grammy za najlepszy utwór instrumentalny
| Albumy na listach Billboardu | |||
|---|---|---|---|
| Rok | Album | Lista | pozycja |
| 1970 | Idlewild South | Pop Albums | 38 |
| 1970 | The Allman Brothers Band | Pop Albums | 188 |
| 1971 | At Fillmore East | Pop Albums | 13 |
| 1972 | Duane & Gregg Allman | Pop Albums | 129 |
| 1972 | Eat A Peach | Pop Albums | 4 |
| 1973 | Beginnings | Pop Albums | 25 |
| 1973 | Brothers And Sisters | Pop Albums | 1 |
| 1973 | Early Allman | Pop Albums | 171 |
| 1975 | "Win, Lose Or Draw " | Pop Albums | 5 |
| 1976 | Wipe The Windows-Check The Oil-Dollar Gas | Pop Albums | 75 |
| 1976 | The Road Goes On Forever," | Pop Albums | 43 |
| 1979 | Enlightened Rogues | Pop Albums | 9 |
| 1980 | Reach For The Sky | Pop Albums | 27 |
| 1981 | Brothers Of The Road | Pop Albums | 44 |
| 1981 | The Best Of The Allman Brothers Band | Pop Albums | 189 |
| 1989 | Dreams | The Billboard 200 | 103 |
| 1990 | Seven Turns | The Billboard 200 | 53 |
| 1991 | Shades of Two Worlds | The Billboard 200 | 85 |
| 1992 | An Evening With the Allman Brothers Band: First Set | The Billboard 200 | 80 |
| 1994 | Where It All Begins | The Billboard 200 | 45 |
| 1995 | An Evening With the Allman Brothers Band: 2nd Set | The Billboard 200 | 88 |
| 2003 | Hittin' the Note | The Billboard 200 | 37 |
| 2003 | Hittin' the Note | Top Internet Albums | 37 |
| 2003 | Live at the Atlanta International Pop Festival | Top Internet Albums | 202 |
| 2003 | Martin Scorsese Presents the Blues: The Allman Brothers | Top Blues Albums | 10 |
| 2004 | One Way Out | The Billboard 200 | 190 |
| Single na listach Billboardu | |||
|---|---|---|---|
| Rok | Piosenka | Lista | pozycja |
| 1971 | Revival (Love Is Everywhere) | Pop Singles | 92 |
| 1972 | Ain't Wastin' Time No More | Pop Singles | 77 |
| 1972 | Melissa | Pop Singles | 86 |
| 1972 | One Way Out | Pop Singles | 86 |
| 1973 | Ramblin Man | Pop Singles | 2 |
| 1974 | Jessica | Pop Singles | 65 |
| 1974 | Midnight Rider | Pop Singles | 19 |
| 1975 | Louisiana Lou And Three Card Monty John | Pop Singles | 78 |
| 1979 | Crazy Love | Pop Singles | 29 |
| 1980 | Angeline | Pop Singles | 58 |
| 1981 | Straight From The Heart | Mainstream Rock | 11 |
| 1981 | Straight From The Heart | Pop Singles | 39 |
| 1989 | Statesboro Blues | Mainstream Rock Tracks | 26 |
| 1990 | Good Clean Fun | Mainstream Rock Tracks | 1 |
| 1990 | Seven Turns | Mainstream Rock Tracks | 12 |
| 1991 | End of the Line | Mainstream Rock Tracks | 2 |
| 1991 | It Ain't over Yet | Mainstream Rock Tracks | 26 |
| 1994 | Back Where It All Begins | Mainstream Rock Tracks | 29 |
| 1994 | No One to Run With | Mainstream Rock Tracks | 7 |
| 2003 | Firing Line | Mainstream Rock Tracks | 37 |
Linki zewnętrzne edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t Wiesław Weiss, Rock. Encyklopedia, Wydawnictwo Iskry, 1991, s. 20, ISBN 83-207-1374-9.
- ↑ George Kimball, The Allman Brothers Band; ''At Fillmore East'', Rolling Stone, 1971 [dostęp 2006-11-26].
- ↑ See the Allman Brothers' Stunning Announcement [online] [dostęp 2016-08-08].
- ↑ The Allman Brothers Band bids farewell to stage [online] [dostęp 2016-08-08].
- ↑ The Allman Brothers Band: inducted in 1995. The Rock and Roll Hall of Fame and Museum, Inc.. [dostęp 2016-07-01]. (ang.).