The Long Run
The Long Run – szósty album country rockowej grupy Eagles, wydany w 1979 roku. Płytę wydała wytwórnia płytowa Asylum Records pod numerem katalogowym 5E-508. Jest pierwszym albumem bez udziału jednego z założycieli grupy Randy Meisnera, którego miejsce zajął Timothy B. Schmit i zarazem ostatnim albumem studyjnym, w którym uczestniczył Don Felder. Ponadto jest pożegnalnym albumem studyjnym z wytwórnią Asylum. Na następny album studyjny zespołu trzeba było czekać aż do roku 2007, gdy wydano album Long Road Out of Eden.
Wykonawca albumu studyjnego | ||||
Eagles | ||||
Wydany | ||||
---|---|---|---|---|
Nagrywany |
pomiędzy marcem 1978 a wrześniem 1979 w Bayshore Recording Studios, Coconut Grove, (Floryda), One Step Up Recording Studio Los Angeles (Kalifornia), Love 'n' Comfort Recording Studio, Los Angeles, Britannia Recording Studio, Los Angeles i Record Plant Studios, Los Angeles | |||
Gatunek | ||||
Długość |
42:39 | |||
Wydawnictwo | ||||
Producent | ||||
Oceny | ||||
Album po albumie | ||||
| ||||
Single z albumu The Long Run | ||||
|
W pierwotnym założeniu miał to być album dwupłytowy i początkowo ukazać się jeszcze w roku 1978. Materiał na płytę został jednak zredukowany do jednego krążka. Odrzucony materiał wykorzystano później w wydanej w roku 2000 czterodyskowej kompilacji Selected Works: 1972-1999 w postaci skleconego utworu „Long Run Leftovers” i nagrania „Born to Boogie”. Niektóre motywy z „Long Run Leftovers” zostały wskrzeszone przez Joe Walsha na „Rivers (of the Hidden Funk)” z płyty There Goes the Neightborhood z 1981 i na „Told You So” z płyty You Bought It, You Name It z 1983.
W czasie sesji nagraniowych albumu zespół nagrał singel bożonarodzeniowy wydany w listopadzie 1978 roku, który na stronie A zawiera cover nagrania Charlesa Browna „Please Come Home for Christmas”, natomiast na stronie B utwór oryginalnie zatytułowany przez Dona Henleya i Glena FReya „Funky New Year” mówiący o pułapkach czyhających podczas świętowania Nowego Roku.
Nagrywanie albumu trwało prawie dwa lata i okazał się on płytą bardziej ostrą brzmieniowo, dość mocno zbliżoną do hard rocka i znacznie różniącą się stylistycznie od brzmienia poprzedniego albumu Hotel California.
Z chwilą ukazania się albumu we wrześniu 1979 roku płyta zadebiutowała od razu na miejscu 2 listy Billboard’s Pop Albums, a po tygodniu usadowiła się na samym czele detronizując In Through the Out Door zespołu Led Zeppelin. Na pierwszym miejscu listy album pozostawał przez 9 tygodni i był ostatnią płytą na miejscu pierwszym w latach siedemdziesiątych. W samych tylko Stanach Zjednoczonych longplay The Long Run został sprzedany w ponad 7 milionach kopii. Zrzeszenie amerykańskich wydawców muzyki RIAA z początkiem 1980 roku certyfikowała album najpierw Złotą, a zaraz potem Platynową Płytą[2]. Z albumu pochodzą też trzy przeboje, które zawędrowały do Top 10 singli w USA: „Heartache Tonight” (#1), tytułowy „The Long Run” (#8) i ballada „I Can’t Tell You Why” (#8). Ponadto w roku 1980 za utwór „Heartache Tonight” zespół otrzymał nagrodę Grammy w kategorii Best Rock Performance by a Duo Or Group with Vocal jako pierwszy zwycięzca w tej kategorii.
Na płycie znajduje się również nagranie „In the City”, które wcześniej tego samego 1979 roku nagrał gitarzysta grupy Joe Walsh jako ścieżkę dźwiękową do filmu Wojownicy. W Europie na jednym singlu ukazały się nagrania „The Sad Café” (opowiadające o doświadczeniach zespołu z klubu nocnego „The Troubadur” w West Hollywood przy 9081 Santa Monica Boulevard) i „Those Shoes”, które często były emitowane na falach radiowych.
Album kontynuuje tradycję umieszczania wyrytego żartu na rowku wewnętrznego końca każdej strony winyla (w tłoczeniach amerykańskich) zapoczątkowaną na albumie One of These Nights. Tym razem hasło brzmi:
- Side one: „Never let your monster lay down--
- Side two: „–From the Polack who sailed north"
Lista utworów edytuj
A1. „The Long Run” 3.42 (Don Henley, Glenn Frey)
śpiew – Don HenleyA2. „I Can't Tell You Why” 4.56 (Timothy B. Schmit, Don Henley, Glenn Frey)
śpiew – Timothy B. SchmitA3. „In the City” 3.46 (Joe Walsh, Barry De Vorzon)
śpiew – Joe WalshA4. „The Disco Strangler” 2.46 (Don Felder, Don Henley, Glenn Frey)
śpiew - Don HenleyA5. „King of Hollywood” 6.28 (Don Henley, Glenn Frey)
śpiew - Don Henley i Glenn Frey
B1. „Heartache Tonight” 4.26 (Don Henley, Glenn Frey, Bob Seger, J.D. Souther)
śpiew – Glenn FreyB2. „Those Shoes” 4.56 (Don Felder, Don Henley, Glenn Frey)
śpiew – Don HenleyB3. „Teenage Jail” 3.44 (Don Henley, Glenn Frey, J.D. Souther)
śpiew – Glenn Frey i Don HenleyB4. „The Greeks Don't Want No Freaks” 2.20 (Don Henley, Glenn Frey)
śpiew – Don HenleyB5. „The Sad Café” 5.35 (Don Henley, Glenn Frey, Joe Walsh, J.D. Souther)
śpiew – Don Henley42:39
Zespół edytuj
- Glenn Frey – śpiew, gitara elektryczna, instrumenty klawiszowe, syntezator
- Don Henley – śpiew, perkusja, instrumenty perkusyjne
- Don Felder – śpiew, gitara elektryczna, gitara akustyczna, gitara sidle, organy
- Joe Walsh – śpiew, gitara elektryczna, gitara sidle, instrumenty klawiszowe
- Timothy B. Schmit – śpiew, gitara basowa
Muzycy gościnnie edytuj
- Jimmy Buffett – śpiew, chórki
- David Sanborn – saksofon altowy
- Bob Seger – chórki na „Heartache Tonight” (nie zapisane na wkładce)
- The Monstertones – chórki
Personel produkcji edytuj
- Bill Szymczyk – producent, inżynier dźwięku
- Ed Marshal – inżynier dźwięku
- David Crowther – asystent inżyniera dźwięku
- Mark Curry – asystent inżyniera dźwięku
- Bob Stringer – asystent inżyniera dźwięku
- Bob Winder – asystent inżyniera dźwięku
- Ted Jensen – mastering i remastering
- Kosh – kierownictwo artystyczne, design
- Jim Shea – fotografie
Najwyższe notowania na listach albumów edytuj
Lista 1979 | Pozycja |
---|---|
Lista amerykańska Billboard 200 | 1[3] |
Lista australijska | 1[4] |
Lista brytyjska UK Albums Chart | 4[5] |
Lista francuska | 2[4] |
Lista holenderska | 3[6] |
Lista kanadyjska | 4[7] |
Lista niemiecka Media Control Charts | 20[8] |
Lista norweska | 5[9] |
Lista nowozelandzka | 2[10] |
Lista szwedzka | 1[11] |
Najwyższe notowania na listach singli edytuj
Rok | Singel | Notowania | Poz. |
---|---|---|---|
1979 | „Heartache Tonight” | Lista amerykańska US Billboard Hot 100 | 1[3] |
Lista brytyjska UK Top 40 | 40[5] | ||
Lista belgijska | 22[12] | ||
Lista holenderska | 20[13] | ||
Lista nowozelandzka | 7[14] | ||
Lista szwajcarska | 10[15] | ||
1980 | „The Long Run” | Lista amerykańska US Billboard Hot 100 | 8[3] |
Lista brytyjska UK Top 40 | 66[5] | ||
Lista nowozelandzka | 30[16] | ||
„I Can’t Tell You Why” | Lista amerykańska US Billboard Hot 100 | 8[3] | |
Lista amerykańska Adult Contemporary | 3[3] | ||
Lista holenderska | 49[17] | ||
Lista nowozelandzka | 11[18] |
Certyfikaty edytuj
Kraj | Certyfikacja | Sprzedaż |
---|---|---|
Francja (SNEP) | 2 x złota płyta[19] | 200 000 |
Hongkong (IFPI-HK) | 1 x złota płyta[4] | |
USA (RIAA) | 7 x platynowa płyta[2] | 7 000 000 |
Wielka Brytania (BPI) | 1 x złota płyta[4] | 100 000 |
Nagrody edytuj
Rok | Zwycięzca | Kategoria |
---|---|---|
1980 | „Heartache Tonight” | Best Rock Performance By A Duo Or Group With Vocal |
Przypisy edytuj
- ↑ Robert Christgau: The Eagles. robertchristgau.com. [dostęp 2024-03-16]. (ang.).
- ↑ a b Certyfikaty według RIAA
- ↑ a b c d e Notowania według All Music
- ↑ a b c d Dane Tsort
- ↑ a b c Notowania według OCC
- ↑ Notowania według Dutch Charts
- ↑ Notowania według Library and Archives Canada
- ↑ Notowania według Media Control Charts
- ↑ Notowania według Norwegian Charts
- ↑ Notowania według New Zealand Charts
- ↑ Notowania według Swedish Charts
- ↑ Notowania według Ultratop
- ↑ Notowania według Dutch Charts
- ↑ Notowania według New Zealand Charts
- ↑ Notowania według Hit Parade
- ↑ Notowania według New Zealand Charts
- ↑ Notowania według Dutch Charts
- ↑ Notowania według New Zealand Charts
- ↑ Certyfikaty według SNEP