Wikipedia

The Nona Tapes

mockument zespołu Alice in Chains

The Nona Tapes – krótkometrażowy mockument amerykańskiego zespołu muzycznego Alice in Chains w reżyserii Rocky’ego Schencka, opublikowany 12 grudnia 1995 nakładem wytwórni Columbia i Sony. Procesem produkcji zajął się Toby Wright.

The Nona Tapes
Okładka
Wykonawca wideo
Alice in Chains
Wydany

12 grudnia 1995

Nagrywany

24 września 1995, Seattle[1]

Gatunek

mockument[2]

Długość

25:03

Wydawnictwo

Columbia • Sony

Producent

Toby Wright

Reżyser

Rocky Schenck

Album po albumie
Wideografia
Live Facelift
(1991) 		The Nona Tapes
(1995) 		Unplugged
(1996)
Mockumenty
— The Nona Tapes
(1995) 		AIC 23
(2013)

Mockument The Nona Tapes jest historią początkującej dziennikarki Nony Weisbaum (Jerry Cantrell), która wraz z kierowcą jeździ kabrioletem ulicami Seattle, poszukując tamtejszych „gwiazd rocka”. Weisbaum przeprowadza w żartobliwym tonie wywiady z muzykami zespołu Alice in Chains – kolejno z Seanem Kinneyem, Mikiem Inezem oraz z Layne’em Staleyem. Opinie co do filmu były zróżnicowane; z jednej strony krytykowano pomysł realizacji wideo utrzymanego w humorystycznym tonie, argumentując, że obniża to wiarygodność zespołu, z drugiej chwalono taką inicjatywę, uznając ją za ciekawą i dobrą rozrywkę.

W 2006 mockument został po raz pierwszy wydany na nośniku DVD, dołączonym do dwupłytowej kompilacji The Essential Alice in Chains. W 2013, przy okazji promocji piątego albumu studyjnego The Devil Put Dinosaurs Here, zespół zrealizował mockument AIC 23 (reż. Peter Darley Miller)[a][4].

Geneza edytuj

24 września 1995 reżyser Rocky Schenck udał się do Seattle w stanie Waszyngton, by wykonać sesję zdjęciową muzyków Alice in Chains, a także zrealizować film prasowy, w związku z wydaniem przez zespół nowego albumu studyjnego[1]. W trakcie prac wspomniany film został przekształcony w humorystyczny mockument w stylu Spinal Tap. Schenck przeprowadził z każdym z muzyków rozmowę na temat tego, jak chciałby zostać przedstawiony w filmie[2]. Jerry Cantrell – który przeszedł najbardziej radykalną zmianę wyglądu na potrzeby roli Nony Weisbaum – w początkowych scenach został ukazany jako mężczyzna odgarniający obornik na farmie. Kathryn Shaw, producentka Schencka, przeprowadza z muzykiem krótki wywiad, w trakcie którego Cantrell przyznaje, że przeszedł na muzyczną emeryturę, jednak w ostatnim czasie z zespołem skontaktowała się wytwórnia Sony i zaproponowała wydanie nowego albumu, przez co wraca on do rock and rolla[2][5].

W rozmowie z francuskim magazynem branżowym „Hard Force” gitarzysta przyznawał, że The Nona Tapes było „pierwszym krokiem w promowaniu przełamania ciszy” ze strony zespołu. Jak zaznaczał, nieudzielanie wywiadów prasie przez ostatnie półtora roku wiązało się z coraz większą ingerencją dziennikarzy w sprawy prywatne muzyków, co – w jego ocenie – „robiło się głupie i sensacyjne”[6].

Fabuła i zawartość edytuj

 
 
W The Nona Tapes Sean Kinney (po lewej w 2019) został ucharakteryzowany na wzór klauna Bozo (po prawej)[2]

Mockument The Nona Tapes to zapis krótkiej historii początkującej dziennikarki Nony Weisbaum (granej przez Cantrella). Jeździ ona z kierowcą ulicami Seattle i próbuje odnaleźć „miejscowe gwiazdy rocka”[2]. Przez cały czas trwania materiału Weisbaum przeprowadza wywiady z członkami Alice in Chains – w pierwszej kolejności rozmawia z Seanem Kinneyem (którego stojącego na rogu ulicy porywa do samochodu). Okazuje się, że w czasie nieaktywności zespołu perkusista został animatorem dla dzieci, przebierającym się za klauna na wzór Bozo. Następnie dziennikarka rozmawia z basistą Mikiem Inezem. Wyjawia on, że zdecydował dołączyć się do zespołu tylko dlatego, ponieważ pozostali członkowie uprowadzili jego rodzinę. Przyznaje też, że odkąd przeczytał w gazecie o rozpadzie grupy, przestał chodzić na próby i otworzył stoisko z hot-dogami na First Avenue. Ostatnim rozmówcą jest wokalista Layne Staley, którego Weisbaum, wraz z wcześniejszymi rozmówcami, spotyka w jednej z alejek przed śmietnikiem, kiedy ten spożywa wino[2][5].

Wieczorem, zakończywszy filmowanie scen w jeżdżącym ulicami kabriolecie, ekipa realizująca udała się do miejscowego baru. „Znaleźliśmy się w barze, dość pijani i w dobrym nastroju. W tym czasie zostałem tylko ja, kamera i grupa. Sean, wciąż w swoim kostiumie klauna, ledwo wyczołgał się z baru z kawałkiem papieru toaletowego strategicznie przymocowanym do jego nogi, a ja wyszedłem za nim na zewnątrz. Wieczór dopiero zaczynał nabierać rozpędu, ale zdecydowałem, że uchwycone klatki wystarczyły i przestałem filmować” – wspominał Schenck[7]. Kilka scen z baru zostało wykorzystanych w mockumencie[8].

Wydawnictwo zawiera również zdjęcia z planu, krótki reportaż, wywiad przeprowadzony z zespołem przy okazji promocji trzeciego albumu studyjnego, rozmowę Staleya z dziennikarką, w której wokalista opowiada m.in. o procesie tworzenia płyty i jego ulubionych utworach zawartych na niej[8]. The Nona Tapes jest materiałem czysto satyrycznym, stanowiącym parodię filmu dokumentalnego. Wydawnictwo wyposażono też w teledysk do utworu „Grind”, odrzucone zdjęcia z wideoklipu „Heaven Beside You” oraz krótkie fragmenty „Brush Away”, „Over Now”, „Grind”, „Head Creeps” i „Heaven Beside You”[8][9].

Schenck przyznawał, że The Nona Tapes to „jedno z moich ulubionych doświadczeń z Alice”[10]. Z kolei Cantrell wspominał, że „dobrze się przy tym bawiliśmy”[6].

Obsada i personel edytuj

Opracowano na podstawie materiału źródłowego[7][11]:

Produkcja edytuj

 
Cantrell (na zdj. w 1992) przeszedł najbardziej radykalną zmianę wyglądu na potrzeby roli Nony Weisbaum

W trakcie realizacji mockumentu, na planie omal nie doszło do śmiertelnego wypadku. Podczas gdy Schenck i kamerzysta siedzieli na przednim siedzeniu kabrioletu, inżynier dźwięku znajdował się w bagażniku pojazdu. Ukończywszy zdjęcia reżyser zorientował się, że jego asystent nie odpowiada na zadawane pytania. Gdy otworzono bagażnik ekipa zobaczyła, że inżynier dźwięku zemdlał po inhalacji dwutlenku węgla. Ideą Staleya było to, by ruchy jego warg i ust nie pasowały do odpowiedzi na pytania podczas wywiadu. Przed kamerą wokalista wypowiedział jedną kwestię, a po zakończeniu dograł wideo z nagraniem dźwiękowym na zupełnie inne pytanie[2].

Wydanie i promocja edytuj

Premiera 15-minutowego wideo odbyła się w Londynie dla wybranego grona dziennikarzy. Pierwotnie mockument był zatytułowany i wyświetlany jako A Day in the Life of Jerry Cantrell, Layne Staley, Sean Kinney and Mike Inez. Z początku publiczność nie miała świadomości, że w rolę Weisbaum wcielił się Cantrell. „Jest jakby Pierwszą damą z kiepskim wyczuciem ubioru” – charakteryzował swoją postać gitarzysta, dodając, że „noszenie sukienki to coś, czego nie chcesz robić jako mężczyzna. Ale przynajmniej jeśli ten rock and roll się skończy, mam zagwarantowaną karierę w branży porno”[5].

„Kerrang!” tytuł artykułu poświęconego The Nona Tapes opatrzył nagłówkiem „Alice in Chains w filmie o transwestycie”[5]. Ten sam magazyn podkreślał, że zespół „otrząsnął się ze swojej «ponurej» reputacji poprzez zabawny nowy teledysk, który został nakręcony z okazji premiery ich nowego albumu”[12]. „Rolling Stone” zwracał uwagę, że charakteryzacja muzyków w tym filmie przypomina klimat Halloween. Cantrell otrzymał od pisma symboliczną nagrodę za najlepszy strój. W uzasadnieniu napisano: „Za mrożącą krew w żyłach wersję swojego alter ego”[13].

Początkowo przedstawiciele wytwórni Columbia byli przeciwni realizacji mockumentu, uważając całe przedsięwzięcie za „marnowanie pieniędzy”. Gdy materiał wzbudził zainteresowanie wśród fanów zespołu, szefowie wytwórni zmienili podejście i postanowili opublikować The Nona Tapes jako osobne wydawnictwo, mimo protestów ze strony muzyków[14]. 12 grudnia 1995 materiał ukazał się na nośniku VHS[15][16].

W 2006 przedsiębiorstwo Best Buy, specjalizujące się w sprzedaży detalicznej, wydało specjalną edycję The Nona Tapes w formacie DVD, które było dołączone do dwupłytowej kompilacji The Essential Alice in Chains[16][17].

Odbiór edytuj

Krytyczny edytuj

Recenzje
Wydawca Ocena
AllMusic  [15]
„Hit Parader” negatywna[18]
„The New York Times” neutralna[9]
„Q”  [19]

Anne Leighton w recenzji opublikowanej na łamach „Hit Paradera” wyraziła negatywną opinię na temat filmu, uznając, że „zmniejsza on wiarygodność Alice in Chains jako zespołu z genialnymi tekstami i zamienia ich w grupę facetów bawiących się alkoholem i laskami”[18]. Dan Silver z brytyjskiego magazynu „Q” polecił materiał The Nona Tapes wszystkim fanom grupy, rekomendując go jako „nieoczekiwaną przyjemność, naprawdę zabawną oraz wartą obejrzenia”. Autor wyróżniał rolę Kinneya, przyznając, że jego kreacja pijanego klauna „skradła show”[19].

Komercyjny edytuj

Mockument The Nona Tapes został odnotowany na dwóch zestawieniach opracowywanych przez tygodnik „Billboard”; 13 stycznia 1996, pod nazwą Nona Weisbaum, dotarł on do 18. miejsca listy Top Music Videos[20]. 3 lutego album zadebiutował na 23. lokacie w podsumowaniu sprzedaży Top Video Sales[21]. 3 marca, w swoim pierwszym tygodniu, odnotował 10. pozycję na brytyjskiej UK Official Music Video Chart[22].

Lista muzyczna edytuj

W mockumencie, podczas poszczególnych scen, wykorzystano następujące fragmenty utworów[8][11]:

Nr Tytuł utworu AutorzyDługość
1.„Brush Away” (fragment 1)Layne Staley • Jerry Cantrell • Mike Inez • Sean Kinney0:09
2.„Brush Away” (fragment 2)Staley • Cantrell • Inez • Kinney0:15
3.„Over Now” (fragment 1)Cantrell • Kinney0:32
4.„Over Now” (fragment 2)Cantrell • Kinney0:10
5.„Grind” (fragment)Cantrell0:23
6.„Over Now” (fragment 3)Cantrell • Kinney0:36
7.„Head Creeps” (fragment)Staley0:21
8.„Heaven Beside You” (fragment)Cantrell • Inez0:37
9.„Grind” (teledysk)Cantrell4:46
10.„Heaven Beside You” (odrzucone zdjęcia z teledysku)Cantrell • Inez
07:49

Pozycje na listach edytuj

Lista (1996) Pozycja
Billboard Top Music Videos (Stany Zjednoczone)[20] 18
Billboard Top Video Sales (Stany Zjednoczone)[21] 23
UK Official Music Video Chart (Wielka Brytania)[22] 10

Uwagi edytuj

  1. ↑ Cantrell powrócił do roli Nony Weisbaum w 2020, przy okazji uhonorowania Alice in Chains przez Museum of Pop Culture (MoPOP) nagrodą Founders Award. W krótkim wystąpieniu dziennikarka przyznała, że utrzymuje kontakt z muzykami i cieszy się z ich sukcesu[3].

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b de Sola 2015 ↓, s. 234.
  2. ↑ a b c d e f g de Sola 2015 ↓, s. 235.
  3. ↑ Jerry Cantrell Brings Back ‘Nona Tapes’ for Alice in Chains Event. Loudwire. [dostęp 2020-12-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-12-05)]. (ang.).
  4. ↑ Robert Filipowski. Alice in Chains – Teledyski. „Teraz Rock”, s. 57, listopad 2018. ISSN 1730-394X. 
  5. ↑ a b c d Alice in Chains in ‘Transvestite Movie′. „Kerrang!”, s. 6, 1995. ISSN 0262-6624. 
  6. ↑ a b Daniel Oliveira. Alice in Chains. „Hard Force”, s. 83, 1995. ISSN 0296-9904. 
  7. ↑ a b de Sola 2015 ↓, s. 235–236.
  8. ↑ a b c d Mockument The Nona Tapes; wyd. Columbia Music Video, nr kat. 14V 50137
  9. ↑ a b Matthew Tobey. The Nona Tapes. „The New York Times”. ISSN 0362-4331. [dostęp 2017-12-13]. [zarchiwizowane z adresu 2014-01-10]. (ang.). 
  10. ↑ de Sola 2015 ↓, s. 234–235.
  11. ↑ a b Poligrafia dołączona dl albumu The Nona Tapes; wyd. Sony, nr kat. 42551
  12. ↑ Alice What’s the Matter. „Kerrang!”, s. 19, 2 grudnia 1995. ISSN 0262-6624. 
  13. ↑ Random Notes. „Rolling Stone”, s. 28, 14 grudnia 1995. ISSN 0035-791X. 
  14. ↑ Chad Childers: Alice in Chains’ Jerry Cantrell + Sean Kinney Talk Festivals, ‘AIC 23′ Mockumentary + Rock Hall. Loudwire. [dostęp 2020-08-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-09)]. (ang.).
  15. ↑ a b Nona Tapes – Alice in Chains. AllMusic. [dostęp 2013-04-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-11-03)]. (ang.).
  16. ↑ a b Alice in Chains – The Nona Tapes. Encyclopaedia Metallum. [dostęp 2018-07-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-10)]. (ang.).
  17. ↑ Alice in Chains – The Essential Alice in Chains (2006, Bonus DVD, CD). Discogs. [dostęp 2020-08-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-08-22)]. (ang.).
  18. ↑ a b Anne Leighton. Video Review: The Nona Tapes. „Hit Parader”. ISSN 0162-0266. 
  19. ↑ a b Dan Silver. The Nona Tapes. „Q”, 1999. ISSN 0955-4955. 
  20. ↑ a b Top Music Videos. „Billboard”, s. 58, 13 stycznia 1996. ISSN 0006-2510. 
  21. ↑ a b Top Video Sales. „Billboard”, s. 66, 3 lutego 1996. ISSN 0006-2510. 
  22. ↑ a b Official Music Video Chart – 3 March 1996–9 March 1996. Official Charts Company. [dostęp 2024-01-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-01-03)]. (ang.).


Bibliografia edytuj

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=The_Nona_Tapes&oldid=72398401”