Thomas Cooray

cejloński duchowny katolicki, kardynał

Thomas Benjamin Cooray (ur. 28 grudnia 1901, Periyamulla Negombo, archidiecezja Colombo, zm. 29 października 1988, Tewate Ragama) - duchowny katolicki Sri Lanki, arcybiskup Colombo, kardynał.

Thomas Cooray
Kardynał prezbiter
Ministrare non ministrari
Kraj działania

Sri Lanka

Data i miejsce urodzenia

28 grudnia 1901
Periyamulla Negombo

Data i miejsce śmierci

29 października 1988
Tewate Ragama

Miejsce pochówku ?
Arcybiskup Colombo
Okres sprawowania

1947–1976

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

oblaci

Prezbiterat

23 czerwca 1929

Nominacja biskupia

14 grudnia 1945

Sakra biskupia

7 marca 1946

Kreacja kardynalska

22 lutego 1965
Paweł VI

Kościół tytularny

SS. Nereo e Achilleo

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

26 kwietnia 1931

Konsekrator

Leo Peter Kierkels CP

Współkonsekratorzy

Edmund Peiris OMI,
Bernardo Regno OSB

Życiorys edytuj

Studiował w Kolegium Św. Józefa i Kolegium Uniwersyteckim w Colombo oraz w Papieskim Międzynarodowym Athenaeum Angelicum w Rzymie. Wstąpił do zakonu Oblatów Niepokalanej Maryi (O.M.I.), przyjął święcenia kapłańskie 23 czerwca 1929 w Colombo. W latach 1931-1945 pracował jako duszpasterz w archidiecezji Colombo. 14 grudnia 1945 został mianowany arcybiskupem tytularnym Preslavo, jednocześnie koadiutorem Colombo; przyjął sakrę biskupią 7 marca 1946 w Colombo (z rąk arcybiskupa Leo Kierkelsa, delegata apostolskiego w Indiach). 26 lipca 1947 został arcybiskupem Colombo. 16 maja 1954 papież Pius XII nadał mu tytuł asystenta Tronu Papieskiego.

Uczestniczył w obradach Soboru Watykańskiego II (1962-1965). 22 lutego 1965 papież Paweł VI wyniósł go do godności kardynalskiej, nadając tytuł prezbitera SS. Nereo e Achilleo. Wielokrotnie uczestniczył w sesjach Światowego Synodu Biskupów w Watykanie (1967, 1969, 1971, 1974). 2 września 1976 złożył rezygnację z dalszych rządów archidiecezją Colombo. Brał udział w obu konklawe 1978, w grudniu 1981 ukończył 80 lat i utracił prawo udziału w wyborze papieża.

Bibliografia edytuj