Titan 3C
Titan 3C – wykorzystywana przez USAF rakieta nośna serii Titan, największa amerykańska wojskowa rakieta nośna w latach 1965-1982 (do czasu wyprodukowania pierwszej rakiety Titan IV). Planowana była jako rakieta dla samolotu Boeing X-20 Dyna-Soar i pojazdów MOL. Jej konstrukcja oparta jest na rakiecie Titan 3A, zaś dołączone są również dopalacze na paliwo stałe, za pomocą których rakieta wynoszona była w przestworza, po ich odłączeniu załączany był silnik 1. stopnia.
Rodzina rakiet nośnych Titan | |
Start rakiety Titan 3C z satelitą IMEWS 10, 10 czerwca 1979 | |
Producent | |
---|---|
Koszt wystrzelenia |
66,7 mln USD (wg kursu z 1985) |
Data pierwszego startu |
18 czerwca 1965 |
Data ostatniego startu |
6 marca 1982 |
Statystyki | |
Wszystkie starty |
36 |
Udane starty |
31 (86%) |
Nieudane starty |
5 |
Zdolność wynoszenia |
13 100 kg na LEO |
Siła ciągu przy starcie |
10 586,80 kN |
Wymiary | |
Długość |
42,0 m |
Średnica |
3,05 m |
Masa całkowita |
626 190 kg |
Stopnie rakiety | |
Stopień 0. | |
Stopień 1. | |
Stopień 2. | |
Stopień 3. |
Rakieta ta stała się bazą dla rakiet Titan 3D (odmiana bez stopnia Transtage) oraz Titan 3E (wersja 3C ze stopniem Centaur zamiast Transtage).
Koniec eksploatacji edytuj
6 marca 1982 roku po raz ostatni wystartowała, wynosząc na orbitę wojskowego satelitę, będącego elementem systemu wczesnego ostrzegania o startach rakiet balistycznych.
Podsumowanie edytuj
Od roku 1965 za pomocą rakiety Titan 3C wysłano 82 ładunki dostarczane przez Departament Obrony USA (głównie) oraz NASA, o łącznej masie 50 ton. Tytan to pierwsza standardowa rakieta służąca do umieszczania SSZ (sztucznych satelitów Ziemi) na niskich orbitach (160–400 km), silnie spłaszczonych eliptycznych (7500-96 000 km) oraz na orbicie geostacjonarnej.
Ważniejsze misje edytuj
Lot prototypu załogowej stacji orbitalnej MOL – Manned Orbital Laboratory (projekt MOL później zarzucony), wyniesienie na orbity wojskowych SSZ łączności taktycznej i strategicznej TDS i DSCS, SSZ służących do wykrywania eksplozji jądrowych Vela, technologicznego satelity ATS-6. Największym osiągnięciem był grupowy start 24 satelitów łącznościowych, wyniesionych grupami po 8 sztuk za pomocą jednej rakiety, oraz start 42 innych SSZ, które umieszczano grupami po 2 do 6 na jednej rakiecie.
Chronologia startów edytuj
Uwagi edytuj
Bibliografia edytuj
- Mark Wade: Titan 3C. Encyclopedia Astronautica. [dostęp 2017-06-19]. (ang.).
Linki zewnętrzne edytuj
- Titan. [w:] Military Space Programs [on-line]. Federation of American Scientists. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-22)]. (ang.).