Titanic (film 1943)

Titanic – niemiecki katastroficzny dramat filmowy, nakręcony w 1943, oparty częściowo o autentyczne wydarzenie zatonięcia „Titanica” w 1912. Został wyreżyserowany przez Wernera Klinglera i Herberta Selpina. Ten ostatni podczas pracy nad filmem wyraził się pogardliwie o jednym z przywódców nazistowskich Niemiec, za co został aresztowany i wkrótce znaleziono go martwego w celi, a pracę nad filmem dokończył Klingler.

Titanic
Ilustracja
Gatunek

dramat, katastroficzny

Data premiery

10 października 1943

Kraj produkcji

III Rzesza

Język

niemiecki

Czas trwania

85 minut

Reżyseria

Werner Klingler
Herbert Selpin

Scenariusz

Walter Zerlett-Olfenius
Herbert Selpin

Główne role

Sybille Schmitz
Hans Nielsen
Kirsten Heiberg

Muzyka

Werner Eisbrenner

Zdjęcia

Friedl Behn-Grund

Dystrybucja

Universum Film AG

Niemiecki statek pasażerski SS Cap Arcona, który „wziął udział” w filmie

Ujęcia tonącego statku powstały w porcie w Gdyni (wówczas Gotenhafen). Kręcono je z udziałem niemieckiego statku pasażerskiego SS Cap Arcona.

Fabuła filmu a propaganda edytuj

Film ma wyraźny podtekst propagandowy. Niemcy nakręcili go w czasie II wojny światowej, by zdyskredytować swoich wrogów. Przedstawia Brytyjczyków jako ludzi skrajnie nieodpowiedzialnych, niekompetentnych i winnych katastrofy „Titanica”, a Niemców jako ludzi szlachetnych i dalekowzrocznych. Przykładowe fikcyjne zdarzenia to: przekupienie kapitana „Titanica” Edwarda Smitha przez prezesa White Star LineJosepha Bruce’a Ismaya, by ten zwiększył prędkość płynącego statku, nieczyste interesy jednego z najbogatszych pasażerów „Titanica” – Johna Jacoba Astora IV, zachowanie załogi podczas katastrofy i inne.

W filmie występuje tylko jeden szlachetny człowiek – fikcyjny niemiecki oficer – Petersen, który nalegał na zmniejszenie prędkości i przestrzegał przed niebezpieczeństwem ze strony gór lodowych, jednak był zupełnie ignorowany i karcony przez załogę. Gdy statek tonął, brytyjscy oficerowie byli niezdolni do podjęcia jakichkolwiek działań, podczas gdy Petersen pomagał pasażerom wydostać się na szalupach z tonącego parowca. Niemcowi udało się przeżyć katastrofę, a następnie postawić prezesa Ismaya przed sądem. Sąd uniewinnił go jednak, zrzucając całą odpowiedzialność na nieżyjącego kapitana.

Linki zewnętrzne edytuj