Tomasz Panfil
Tomasz Armand Panfil (ur. 29 grudnia 1962) – polski historyk, nauczyciel akademicki, doktor habilitowany nauk humanistycznych, profesor nadzwyczajny Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, samorządowiec.
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data urodzenia | |
| doktor habilitowany nauk humanistycznych | |
| Specjalność: historia kultury staropolskiej, nauki pomocnicze historii | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
1990 – historia |
| Habilitacja |
2002 – historia |
| profesor nadzwyczajny Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
W 1987 ukończył studia historyczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, gdzie w 1989, na podstawie pracy Medal w kulturze staropolskiej, uzyskał stopień naukowy doktora. Tam też w 2002 habilitował się na podstawie dorobku naukowego oraz rozprawy pt. Lingua Symbolica. O pochodzeniu najstarszych symboli heraldycznych w Polsce. W 2004 został profesorem nadzwyczajnym KUL. W 2006 objął funkcję dyrektora Instytutu Badań nad Polonią i Duszpasterstwem Polonijnym na tej uczelni. W 2008 został kierownikiem Katedry Nauk Pomocniczych Instytutu Historii KUL.
Działał w NSZZ „Solidarność”. Z ramienia Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” był od kwietnia do czerwca 1990 naczelnikiem, a od czerwca 1990 do października 1991 burmistrzem Sandomierza[1].
Główny specjalista w Biurze Edukacji Narodowej IPN. W 2024 r. został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi[2].
Poglądy edytuj
We wrześniu 2017 w artykule "Świat patrzy i milczy" („Gazeta Polska” nr 39) napisał: "Po agresji Niemiec [na Polskę w 1939] sytuacja Żydów nie wyglądała bardzo źle; wprawdzie władze okupacyjne objęły ich nakazem pracy, nakazały noszenie opasek z gwiazdą Dawida, obciążyły potężnymi podatkami, rozpoczęły wyznaczanie stref tylko dla Żydów, ale jednocześnie zezwoliły na tworzenie judenratów, czyli organów samorządu. W tym samym czasie Polaków pozbawiono wszelkiej możliwości organizowania się, już w październiku Niemcy zaczęli przeprowadzać masowe egzekucje mające na celu eksterminację polskich elit, złamanie morale narodu i obrócenie go w potulną siłę roboczą dla niemieckiej „rasy panów”.[3].
Kontrowersje edytuj
Do 2018 r. był honorowym członkiem działającego w Wielkiej Brytanii stowarzyszenia „Ogniwo”, oskarżanego o propagowanie treści neonazistowskich[4][5][6][7], którego członkowie brali w Polsce udział m.in. w koncertach w ramach imprezy „Orle Gniazdo”, gdzie świętowano urodziny Adolfa Hitlera[4][8].
W toku procesu sądowego prowadzonego przed Sądem Rejonowym w Chełmie przygotował opinię, w której stwierdził, że swastyka jest symbolem nazistowskim tylko wtedy, gdy krzyż hakowy jest obrócony o 45 stopni w lewo lub umieszczony w białym polu na czerwonym tle, a połączenie orła z krzyżem celtyckim oraz napis „White Power” (Biała Siła) uznał za „niezręczne”[9].
Odznaczenia edytuj
- Medal Pro Patria – 2016
- Medal Komisji Edukacji Narodowej (nr leg. 157979) – 2017[10][11]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 2024[12].
Publikacje edytuj
- Verba signi. Dzieje herbu województwa lubelskiego, Lublin 1998
- Herb Lublina. Geneza, symbolika, funkcje, Lublin 1998
- Lingua symbolica. O pochodzeniu i znaczeniach najstarszych wyobrażeń heraldycznych w Polsce, Lublin 2002
- Unia Europejska. Wszystko, co musisz wiedzieć, Poznań 2003
- Evropská unie : vše, co bychom měli vědět, Havlíčkův Brod 2003
- Europos Sąjunga. Viskas, ką turi apie tai žinoti, Wilno 2004
- Eiropas Savienība: vēsture, darbības joma, dalībvalstis, [Rīga] : Zvaigzne ABC, 2004
- Historia - podręcznik, szkoła ponadgimnazjalna, klasa 3, zakres podstawowy. Czasy najnowsze, Warszawa 2005
- Tyle we mnie siły. Opowieść o życiu Księdza Infułata Generała Brygady Witolda Kiedrowskiego (1912-2012), Warszawa 2016
- Polonia. Ta, co nie zginie. Rozmawiał Mirosław Kokoszkiewicz, Warszawa 2017
- Ignacy Daszyński (1867-1936), Warszawa 2018
Przypisy edytuj
- ↑ Jak władze Sandomierza wyprzedziły historię. Z prof. Tomaszem Panfilem rozmawia Piotr Mazurek, „W Sieci Historii” nr 8/2014, s. 78-79
- ↑ Odznaczenia państwowe dla autorów i twórców „Raportu o stratach wojennych” – Warszawa, 28 lutego 2024. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2024-03-04]. (pol.).
- ↑ Tomasz Panfil, Świat patrzy i milczy. Sprzeciw Polaków wobec zła, „Niezależna”, 20 października 2017 [dostęp 2017-10-29] (pol.).
- ↑ a b Estera Flieger: Historyk z IPN kończy współpracę z neofaszystami. Gazeta Wyborcza, 05/03/2018. [dostęp 2018-06-14]. (pol.).
- ↑ Historian Tomasz Panfil Breaks With Far Right Group - Ogniwo [online], Faith Matters, 6 marca 2018 [dostęp 2021-03-10] (ang.).
- ↑ Ogniwo – ‘The Link’ Is A Group That Should Concern Us All [online], Faith Matters, 1 marca 2018 [dostęp 2021-03-10] (ang.).
- ↑ Neil Docking, Polish hooligans recruited by neo-Nazis to fight anti-fascists in Liverpool [online], Liverpool Echo, 27 listopada 2017 [dostęp 2021-03-10] (ang.).
- ↑ Radosław Gruca, Dariusz Grzedziński: Kumpel nazistów na garnuszku MSZ i IPN. fakt.pl. [dostęp 2018-06-14].
- ↑ Spotykał się z neonazistami. Nowe kłopoty kontrowersyjnego historyka IPN. Newsweek.pl. [dostęp 2018-06-14]. (pol.).
- ↑ Dr hab. Tomasz Panfil odznaczony Medalem Komisji Edukacji Narodowej - Warszawa, 16 października 2017. lublin.ipn.gov.pl, 16 października 2017. [dostęp 2018-01-23].
- ↑ INSTYTUT PAMIĘCI NARODOWEJ, Medal KEN nadała dr. hab. Tomaszowi Panfilowi minister Anna Zalewska, 16 października 2017.
- ↑ Monitor Polski 2024 r. poz. 275 [online], dziennikustaw.gov.pl [dostęp 2024-04-05].
Bibliografia edytuj
- Dr hab. Tomasz Armand Panfil, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2012-03-09].
- Nota biograficzna na stronie KUL