Tony La Russa
Anthony La Russa, Jr. (ur. 4 października 1944) – amerykański baseballista, który występował na pozycji drugobazowego i łącznika, menadżer zespołów MLB i działacz sportowy.
| |||||||||||
| #22 Chicago White Sox – menadżer | |||||||||||
| drugobazowy/łącznik | |||||||||||
| Pełne imię i nazwisko |
Anthony La Russa, Jr. | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
4 października 1944 | ||||||||||
| Odbijał |
prawą | ||||||||||
| Rzucał |
prawą | ||||||||||
| Debiut |
10 maja 1963 | ||||||||||
| Ostatni występ |
6 kwietnia 1973 | ||||||||||
| Statystyki | |||||||||||
| Średnia uderzeń |
0,199 | ||||||||||
| Uderzenia |
35 | ||||||||||
| RBI |
7 | ||||||||||
| Runy |
15 | ||||||||||
| Kariera klubowa | |||||||||||
| |||||||||||
| Kariera menedżerska | |||||||||||
| |||||||||||
 Baseball Hall of Fame
| |||||||||||
| Rok wprowadzenia |
2014 | ||||||||||
| Metoda elekcji | |||||||||||
Kariera zawodnicza edytuj
W czerwcu 1962 podpisał kontrakt jako wolny agent z Kansas City Athletics i początkowo grał w klubach farmerskich tego zespołu[1][2]. W Major League Baseball zadebiutował 10 maja 1963 w meczu przeciwko Minnesota Twins jako pinch runner[1]. Przez następne sześć lat grał w niższych ligach w zespołach farmerskich Athletics[1][2]. W sierpniu 1971 przeszedł do Atlanta Braves, w którym rozegrał 9 meczów[1]. W latach 1972–1977 grał w niższych ligach w organizacji Atlanta Braves, Chicago Cubs, Pittsburgh Pirates, Chicago White Sox i St. Louis Cardinals[2].
Kariera menedżerska edytuj
Pierwszym zespołem w karierze menadżerskiej La Russy był klub farmerski Chicago White Sox, Knoxville Sox z Double-A, którego objął w 1978 roku. W czerwcu 1978 Larry Doby zastąpił na stanowisku menadżera White Sox Boba Lemona, a La Russa został trenerem pierwszej bazy tego zespołu. Następnie prowadził Iowa Oaks z Triple-A, zaś 2 sierpnia 1979 przejął Chicago White Sox i został najmłodszym wówczas menadżerem w MLB. W 1983 poprowadził zespół do mistrzostwa dywizji AL West z bilansem 99–63, jednak przegrał w American League Championship Series z późniejszym triumfatorem w World Series Baltimore Orioles. W tym samym roku otrzymał po raz pierwszy nagrodę AL Manager of the Year. W sezonie następnym po rozegraniu 64 meczów, White Sox zanotowali bilans 26–38 i w efekcie 19 czerwca 1986 La Russa został zwolniony z funkcji menadżera zespołu[3].
Dwa tygodnie później został menadżerem Oakland Athletics. W latach 1988–1990 poprowadził zespół do mistrzostwa American League, a w 1989 do zwycięstwa w World Series, po pokonaniu San Francisco Giants 4–0. 23 października 1995 objął St. Louis Cardinals[3].
W sezonie 2004 La Russa poprowadził Cardinals do 105 zwycięstw w sezonie zasadniczym. W postseason zespół pokonał Los Angeles Dodgers w NLDS i Houston Astros w NLCS. W World Series uległ jednak Boston Red Sox 0–4, którzy przełamali tzw. klątwę Bambino i zdobyli mistrzowski tytuł po 86 latach. Dwa lata później Cardinals uzyskali najgorszy bilans w rundzie zasadniczej (83–78) jako World Series Champion. Po raz ostatni poprowadził zespół 28 października 2011 w decydującym o mistrzostwie meczu numer 7 przeciwko Texas Rangers[3].
W karierze menadżerskiej zanotował bilans 2728–2365–4 co daje mu trzecie miejsce w klasyfikacji wszech czasów pod względem zwycięstw za Conniem Mackiem i Johnem McGrawem[3][4]. 12 maja 2012 przed meczem z Atlanta Braves miała miejsce ceremonia zastrzeżenia numeru 10, z którym występował jako menadżer St. Louis Cardinals[5].
W maju 2014 został członkiem zarządu klubu Arizona Diamondbacks[6], a w październiku 2020 menadżerem Chicago White Sox[7].
Baseball Hall of Fame edytuj
9 grudnia 2013 został wybrany przez Expansion Era Committee do Galerii Sław Baseballu[8]. Ceremonia wprowadzenia do Baseball Hall of Fame odbyła się 27 lipca 2014[9].
Nagrody i wyróżnienia edytuj
| Nagroda/wyróżnienie | Lata | Źródło |
|---|---|---|
| 3× zwycięzca w World Series | 1989, 2006, 2011 | [3] |
| 4× Manager of the Year Award | 1983, 1988, 1992, 2002 | [10] |
| Baseball Hall of Fame | od 2014 | [8] |
| # 10 zastrzeżony przez Cardinals | 2011 | [5] |
Statystyki menadżerskie edytuj
| Lata | Klub | Liga | Mecze | Zwycięstwa | Porażki | % zw. i por. |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1979–1986 | Chicago White Sox | AL | 1035 | 522 | 510 | 50,6 |
| 1986–1995 | Oakland Athletics | AL | 1471 | 798 | 673 | 54,2 |
| 1996–2011 | St. Louis Cardinals | NL | 2591 | 1408 | 1182 | 54,4 |
| Łącznie w karierze[10] | 5097 | 2728 | 2365 | 53,6 | ||
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Tony La Russa Statistics and History. baseball-reference.com. [dostęp 2014-07-27]. (ang.).
- ↑ a b c Tony La Russa Minor League Statistics & History. baseball-reference.com. [dostęp 2014-07-27]. (ang.).
- ↑ a b c d e Tony La Russa. sabr.org. [dostęp 2014-07-27]. (ang.).
- ↑ All-Time Manager Register. baseball-reference.com. [dostęp 2014-07-26]. (ang.).
- ↑ a b Cards honor La Russa with pregame ceremony. cardinals.mlb.com. [dostęp 2014-07-27]. (ang.).
- ↑ D-backs name La Russa chief baseball officer. mlb.com. [dostęp 2014-07-27]. (ang.).
- ↑ Tony La Russa named White Sox manager. mlb.com. [dostęp 2022-05-18]. (ang.).
- ↑ a b La Russa, Torre, Cox going into Hall of Fame. cardinals.mlb.com. [dostęp 2014-07-27]. (ang.).
- ↑ La Russa admits to nerves for today's Hall induction. cardinals.mlb.com. [dostęp 2014-07-27]. (ang.).
- ↑ a b Tony La Russa Managerial Record. baseball-reference.com. [dostęp 2014-07-27]. (ang.).