Toporów (obwód lwowski)
Toporów (ukr. Топорів, Toporiw) – wieś (dawniej miasto) na zachodniej Ukrainie w rejonie buskim obwodu lwowskiego. W II Rzeczypospolitej miejscowość była siedzibą gminy wiejskiej Toporów w powiecie radziechowskim województwa tarnopolskiego.
Dawny kościół w Toporowie, obecnie cerkiew | |||||
| |||||
Państwo | |||||
---|---|---|---|---|---|
Obwód | |||||
Rejon | |||||
Populacja (2001) • liczba ludności |
| ||||
Kod pocztowy |
80520 | ||||
Położenie na mapie obwodu lwowskiego | |||||
Położenie na mapie Ukrainy | |||||
50°06′26″N 24°42′59″E/50,107222 24,716389 |
|
Ten artykuł może zawierać twórczość własną lub niezweryfikowane informacje. |
Historia edytuj
Miasto zostało założone przez Jana z Tęczyna w roku 1450. Do 1772 roku w województwie ruskim w I Rzeczypospolitej, a następnie do 1914 podlegało pod jurysdykcję starostwa powiatowego w Brodach w prowincji Galicja.
W 1904 miasteczko strawił pożar[2]. W 1914 miasteczko liczyło 5000 mieszkańców (1000 Polaków, 2000 Żydów i 2000 pozostałych narodowości). Do 1939 r. w województwie tarnopolskim w Polsce. Po II wojnie światowej do 1946 roku mieszkający w nim Polacy zostali przymusowo wysiedleni.
Do 1939 właścicielem ziemskim w Toporowie był dr Michał Maria hr. Baworowski[3].
W mieście przed wojną znajdował się łaciński gotycki kościół oraz synagoga. Za miastem istnieją nasypy fortyfikacyjne, które powstały w okresie panowania króla Jana Kazimierza. Wokół miasta występują liczne kurhany z okresu wędrówek ludów. Istniejący stary cmentarz polski jest zdewastowany (stan na 2006 r.).
Pobliskie miejscowości edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Liczby ludności miejscowości obwodu lwowskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 5 grudnia 2001 roku. (ukr.).
- ↑ Pożar Toporowa. „Nowości Illustrowane”. 3, s. 11, 1904
- ↑ Ziemianie powiatu radziechowskiego w akcji na F . O. N .. „Wschód”. Nr 133, s. 7, 4 czerwca 1939.
Linki zewnętrzne edytuj
- Toporów 1, miasteczko, pow. brodzki, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XII: Szlurpkiszki – Warłynka, Warszawa 1892, s. 399 ., s. 399-400.