Tramwaje w Lizbonie
Tramwaje w Lizbonie − system komunikacji tramwajowej działający w Lizbonie, stolicy Portugalii.
| tramwaj | |
_(4766566873).jpg) Tramwaje różnych typów na Praça do Comércio | |
| Państwo | |
|---|---|
| Lokalizacja | |
| Operator | |
| Liczba linii |
6 |
| Lata funkcjonowania |
od 1873 |
| Infrastruktura | |
.svg)
| |
| Długość sieci |
48 km |
| Rozstaw szyn |
900 mm[1] |
| Napięcie zasilania | |
| Strona internetowa | |
_(4770035451).jpg)
.jpg)
Historia edytuj
Pierwsze tramwaje konne na ulice Lizbony wyjechały 17 listopada 1873, połączyły one dworzec kolejowy Santa Apolonia z dzielnicą Santos. Następnie linię wydłużono do Belém. Pierwszą zajezdnię wybudowano w Santo Amaro, która funkcjonuje do dzisiaj jako zajezdnia i muzeum tramwajowe. W ciągu następnych lat sieć tramwajowa była rozbudowywana (utrzymywano 1200 koni) oraz przebudowano torowiska tramwajowe na tor o szerokości 900 mm z powodu przebudowania omnibusów konnych przez właścicieli do poruszania się po torach tramwajowych.
Tramwaje elektryczne w Lizbonie uruchomiono 31 sierpnia 1901 na trasie z Cais do Sodrè do Algès. Ostatecznie tramwaje konne zostały zastąpione przez elektryczne w następnym roku. Do 1928 zakończono rozbudowę sieci w górzystej części Lizbony, budując trasę obecnej linii 28 na Calçada da Săo Francisco (znajduje się tu najbardziej stromy podjazd tramwajowy na świecie wynoszący 145‰, a na wielu odcinkach podjazdy osiągają pochylenie przekraczające 120‰). Rozwój sieci tramwajowej trwał do lat 50. XX w., wtedy to osiągnęła największą długość wynoszącą 76 km i liczbę 27 linii.
Od 1959 rozpoczęto likwidację odcinków sieci tramwajowej. Na początku lat 70. zlikwidowano linie na przedmieściach. Pod koniec lat 70. opracowano studium, które wskazało potrzebę zachowania tramwajów w górzystej części miasta i linii biegnącej wzdłuż rzeki Tag, pozostałe odcinki miano eksploatować do czasu śmierci technicznej. W latach 1991–1997 zlikwidowano około 2/3 sieci tramwajowej, pozostawiając jedynie linie w najstarszej części miasta oraz jedną trasę wzdłuż rzeki Tag, którą zmodernizowano, zakupiono też nowe tramwaje niskopodłogowe.
Linie edytuj
Od kwietnia 2018 r. sieć tramwajowa składa się z 6 linii:
- 12: Praça da Figueira – Martim Moniz – São Tomé – Praça da Figueira (linia okrężna)
- 15: Praça da Figueira – Praça do Comércio – Cais de Sodre – Santos – Alcântara-Mar – Santo Amaro – Belém – Algés (Jardim)
- 18: Cais do Sodré – Santos – Alcântara-Mar – Boa Hora – Cemitério Ajuda
- 24: Praça Luís de Camões – Rato – Campolide
- 25: Campo Ourique (Prazeres) – Conde Barão – Santos – Lapa – Estrela – Rua da Alfândega
- 28: Campo Ourique (Prazeres) – Graça – São Tomé – Rua da Conceição – São Bento – Estrela - Martim Moniz
Tabor edytuj
Obecnie po Lizbonie kursują zmodernizowane w połowie lat 90. XX w. stare tramwaje, które po modernizacji nazwano Remodelado. Dla linii nr 15 zakupiono niskopodłogowe tramwaje wybudowane w zakładach CAF w ilości 10 sztuk. Zmodernizowane tramwaje Remodelado wyposażone są w dwa rodzaje odbieraków prądu: odbieraki rolkowe i pantografy. Łącznie w Lizbonie są 54 tramwaje Remodelado oraz 10 tramwajów CAF.
Tabor składa się z:
Przypisy edytuj
- ↑ C.C.: “Eléctricos portugueses em museus estrangeiros” Público (Local: Lisboa) (1996.11.18): p.41
- ↑ Der weltweite Markt für Light-Rail-Vehicles : Märkte – Beschaffungen – Hersteller – Trends: 8. SCI Verkehr GmbH: Köln, 2008.09
- ↑ John Laidlar: “Carris: Companhia Carris de Ferro de Lisboa and the Museu da Carris (Carris Transport Museum)” The Luso Pages, for topics of Anglo-Portuguese interest. (Visitado a 2012.07.06.)
- ↑ Carlos BRAZÃO: Nuevos Tranvias para Lisboa. 1995, s. 108, 109 (Maquetren nr 35). (hiszp.).
Bibliografia edytuj
- Świat Kolei 5/2010