Trzymacze heraldyczne
Trzymacze heraldyczne, nazywane również podporami tarczowymi[1] lub bocznicami[2] – postacie ludzkie lub zwierzęta umieszczane po jednej lub – częściej – po obu stronach, niekiedy za tarczą herbową, i podtrzymujące ją[1].
Opis edytuj
W charakterze trzymaczy mogły wystąpić w zmienionej nieco formie godła heraldyczne, postacie ludzkie – rycerze, Murzyni, giganci, aniołowie – zwierzęta rzeczywiste i fantastyczne – lwy, orły, gryfy, centaury i inne[1]. Trzymaczom często podkładano pod nogi lub łapy specjalny postument heraldyczny, jedynie ptaki – trzymacze wyglądały naturalnie unosząc się swobodnie.
 Lew |
 Jednorożec |
Trzymacze są udostojnieniem herbu, nie mogły być stosowane dowolnie i samowolnie lecz jedynie na mocy specjalnego aktu nadania.
W polskiej heraldyce użycie trzymaczy nie zostało jak dotąd ujęte przepisami, stąd pojawiają się one dowolnie, jako ozdoba herbu. W okresie rozbiorów używanie trzymaczy herbowych zostało ograniczone przez heroldie państw zaborczych tylko do tych prawnie nadanych. Jednak nie wydaje się by była to regulacja wiążąca dla polskiego prawa i obyczaju heraldycznego. Znanym przykładem trzymaczy herbowych w Polsce są złote lwy z herbu Gdańska.
Trzymacze w herbach edytuj
-
Trzymacze w
herbie Wielkiej Brytanii -
Trzymacze w
herbie Kanady -
Trzymacze w
herbie Nowej Zelandii -
Trzymacze w
herbie Łotwy -
Cztery trzymacze w
herbie Islandii -
Trzymacze – antylopy kudu w herbie Zimbabwe -
Trzymacze w
herbie Gdańska -
Trzymacze w
herbie Bawarii -
Trzymacze w
herbie Bremy -
Rośliny trzymacze w herbie stanu Rio Grande do Norte -
Przykład trzymacza nie trzymającego tarczy w herbie książąt Devonshire -
Trzymacze w herbie Baronessy Margaret Thatcher
.svg)
.svg)
.svg)
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Paweł Dudziński: Alfabet heraldyczny. Warszawa: Diogenes, 1997, s. 29. ISBN 83-7129-476-X.
- ↑ Niesiecki 1839 ↓, s. 478.
Bibliografia edytuj
- Kasper Niesiecki, Herbarz polski, Jan Nepomucen Bobrowicz, t. VII, Lipsk: Breitkopf i Haertel, 1841, s. 585.