Twierdzenie Gaussa-Lucasa

własność wielomianów zespolonych

Twierdzenie Gaussa-Lucasa podaje geometryczną zależność pomiędzy zespolonymi zerami wielomianu a zerami jego pochodnej na płaszczyźnie zespolonej Stwierdza ono, że miejsca zerowe pochodnej wielomianu leżą w otoczce wypukłej zbioru zer wyjściowego wielomianu. Ponieważ niezerowy wielomian posiada skończoną liczbę miejsc zerowych, więc otoczka wypukła jego zer jest najmniejszym wypukłym wielokątem na płaszczyźnie zawierającym te zera.

W pewnym stopniu twierdzenie to jest podobne do twierdzenia Rolle’a z rachunku różniczkowego funkcji jednej zmiennej, z którego wynika, że pomiędzy dwoma zerami funkcji różniczkowalnej istnieje zero jej pochodnej. Jednak twierdzenie Rolle’a dotyczy dowolnej funkcji różniczkowalnej (wielomiany rzeczywiste są tylko szczególnym przypadkiem), ale z drugiej strony geometria twierdzenie Rolle’a jest bardzo elementarna, gdyż dotyczy ona jednowymiarowej linii prostej podczas gdy twierdzenie Gaussa-Lucasa opisuje rozmieszczenie zer na dwuwymiarowej płaszczyźnie.

Formalna wypowiedź edytuj

Jeżeli   jest różnym od stałej wielomianem o współczynnikach zespolonych, to wszystkie zera wielomianu   należą do wypukłej otoczki zbioru zer wielomianu  

Dowód edytuj

Dowód tego twierdzenia jest stosunkowo prosty i opiera się przede wszystkim na zasadniczym twierdzeniu algebry. Z twierdzenia tego wiemy, że każdy wielomian zespolony można rozłożyć na czynniki pierwsze postaci   gdzie   to pierwiastki wielomianu. Niech więc   będzie wielomianem stopnia   którego pierwiastki (niekoniecznie różne) to   Zatem mamy

 

gdzie   jest współczynnikiem wielomianu przy najwyższej potędze   Policzmy teraz pochodną wielomianu tak zapisanego:

 

i podzielmy   przez   co daje

 

Niech   będzie dowolnym pierwiastkiem pochodnej:   Jeżeli   to nie ma czego dowodzić, gdyż oczywiście wtedy   należy do otoczki wypukłej zbioru   Niech więc   to z powyższej równości otrzymamy

 

co po skorzystaniu z elementarnej tożsamości   daje

 

Biorąc teraz sprzężenie zespolone obu stron, otrzymamy

 

co po przekształceniu daje

 

Oznaczając

 

mamy   oraz

 

co jest kombinacją wypukłą wektorów  

Bibliografia edytuj

  • K. Szyszkiewicz, R. Filipek, Metody matematyczne i numeryczne dla ceramików, Wyd. AGH, Kraków 2013.

Linki zewnętrzne edytuj