USS Corvina (SS-226)
USS Corvina (SS-226) – amerykański okręt podwodny typu Gato o wyporności w zanurzeniu 2424 ton. USS „Corvina” została zwodowana 9 maja 1943 roku, do służby marynarce amerykańskiej została przyjęta 6 sierpnia 1943 roku. 17 listopada 1943 roku, podczas swojego pierwszego wojennego patrolu, „Corvina” została zatopiona przez japoński okręt podwodny I-176. USS „Corvina” (SS-226) był jedynym amerykańskim okrętem podwodnym zatopionym podczas II wojny światowej przez inną jednostkę tej samej klasy.
| |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
wrzesień 1942 |
| Wodowanie |
9 maja 1943 |
 US Navy
| |
| Wejście do służby |
6 sierpnia 1943 |
| Zatopiony |
17 listopada 1943 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość |
95,02 metra |
| Szerokość |
8,31 metra |
| Zanurzenie testowe |
91 metrów (300 stóp) |
| Rodzaj kadłuba |
dwukadłubowy |
| Napęd | |
| 4 generatory napędzane silnikami Diesla 5400 shp, 4 silniki elektryczne 2700 shp, 2 śruby | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg |
11 000 Mm @ 10 węzłów (pow.) |
| Uzbrojenie | |
| 24 torpedy Mk XIV i Mk 18 1 działo 127 mm, 1 działko plot. 40 mm, 2 działka plot. 20 mm | |
| Wyrzutnie torpedowe |
10 × 533 mm (6 dziób, 4 rufa) |
| Załoga |
82 oficerów i marynarzy |
Konstrukcja edytuj
USS „Corvina” (SS-226) była dwukadłubowym oceanicznym okrętem podwodnym typu Gato o wyporności na powierzchni 1526 ton oraz 2424 ton w zanurzeniu. Maksymalna długość okrętu wynosiła 95,02 metra, szerokość 8,31 metra, zaś jego konstrukcyjna głębokość zanurzenia wynosiła 91 metrów (300 stóp). Układ napędowy USS „Corvina” tworzyły cztery wysokoobrotowe silniki elektryczne General Electric o mocy 2740 shp (2,0 MW), za pośrednictwem reduktora mechanicznego napędzające dwa wały napędowe ze śrubami. Silniki zasilane były energią z dwóch akumulatorów elektrycznych po 126 ogniw każdy. W trakcie rejsu na powierzchni akumulatory zasilające silniki elektryczne ładowane były przez 4 dieslowskie generatory elektryczne Fairbanks-Morse Model 38D8 o mocy 4 MW[1]. Okręt rozwijał prędkość 20,25 węzła na powierzchni i 8,75 węzła w zanurzeniu[2]
Jednostka wyposażona była w 6 wyrzutni torpedowych kalibru 533 mm na dziobie okrętu oraz cztery wyrzutnie na rufie, dla 24 przenoszonych torped Mk XIV i Mk 18. Uzbrojenie artyleryjskie składało się z jednego działa kalibru 127 mm, jednego działka plot. 40 mm oraz dwóch działek 20 mm[1].
Historia okrętu edytuj
Stępkę pod okręt położono 21 września 1942 roku w stoczni Electric Boat w Groton w stanie Connecticut, gdzie zwodowano go 9 maja 1943 roku. 6 sierpnia 1943 roku okręt przyjęto do służby w amerykańskiej flocie podwodnej[3]. USS „Corvina” służyła początkowo na Atlantyku na wodach w okolicy New London, które opuściła 18 września tego samego roku udając się przez Kanał Panamski na Pacyfik. 14 października okręt przypłynął do bazy Pearl Harbor[3]. Po krótkim pobycie na Hawajach poświęconym uzupełnieniu zapasów, 4 listopada okręt wyszedł na swój pierwszy patrol bojowy w okolice Wysp Gilberta, pod dowództwem Cmdr Rodericka Rooneya – jednego ze starszych dowódców amerykańskich okrętów podwodnych[3]. Po drodze w rejon patrolu okręt zatrzymał się na Wyspie Johnsona 700 mil morskich na południowy zachód od Hawajów, w celu zaopatrzenia w paliwo. W okolicach Tarawy wraz z 10 innymi jednostkami podwodnymi miał wspierać amerykańskie lądowanie na wyspach Gilberta. Zadaniem „Corviny” było patrolowanie wyjścia z atolu Truk, w celu ewentualnego przechwycenia jednostek wychodzących z umieszczonej tam wielkiej bazy japońskiej floty[3].
13 listopada japońską bazę w Rabaul opuścił okręt podwodny I-176 typu KD7, który udawał się do Truk w celu przeprowadzenia tam napraw. Amerykański wywiad przechwycił jednak japońskie informacje radiowe na ten temat zakodowane szyfrem Baker-9, który był w tym czasie już złamany przez Ultrę. Znając trasę i czas przejścia japońskiego okrętu, dowództwo Floty Pacyfiku rozmieściło na niej trzy okręty podwodne celem przechwycenia I-176: USS „Blackfish” (SS-221), „Drum” (SS-228) oraz „Corvina” (SS-226)[3]. 16 listopada z pokładu „Blackfish” dostrzeżono I-176, jego dowódca nie podjął jednak ataku wobec niemożliwości jednoznacznej identyfikacji napotkanej jednostki, „Drum” zaś nie był w stanie zająć pozycji umożliwiającej mu przechwycenie japońskiego okrętu[3]. 17 listopada – wkrótce po północy – nastąpiło spotkanie trzeciego amerykańskiego okrętu z I-176, to jednak japoński okręt podwodny pierwszy wykrył – według raportu dowódcy – „okręt typu Perch”[3]. I-176 zanurzył się i podjął próbę zbliżenia się co celu. Po około dwóch godzinach dowodzący nim Sho-sa Yamaguchi Kosaburo osiągnął pozycję dogodną do strzału, po czym o godzinie 2:20 wystrzelił trzy torpedy, z których dwie trafiły płynący na powierzchni amerykański okręt, który natychmiast eksplodował pociągając za sobą śmierć wszystkich 82 członków załogi „Corviny”[3].
Amerykański okręt nie zameldował się zgodnie z planem w australijskiej bazie amerykańskich okrętów podwodnych we Fremantle, toteż 30 listopada wysłano do niego drogą radiową rozkaz spotkania się z nawodnym okrętem eskorty. Po niepowodzeniu kilku następnych prób nawiązania kontaktu z zaginionym okrętem, 23 grudnia 1943 roku USS „Corvina” (SS-226) została oficjalnie uznana za „prawdopodobnie utraconą”[3].
USS „Corvina” (SS-226) był jedynym z 52 utraconych w trakcie wojny podwodnej na Pacyfiku amerykańskich okrętów podwodnych, który został zatopiony przez inny okręt podwodny[3].
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Norman Friedman: U.S. Submarines through 1945: An Illustrated Design History. Annapolis: 1995. ISBN 978-1-55750-263-6.
- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). ABC-CLIO, marzec 2007, s. 304. ISBN 1-8510-9563-2.
- Norman Polmar: The American submarines. Annapolis, Md.: Nautical Aviation Pub. Co. of America, 1981, s. 68. ISBN 0-933852-14-2.
- Robert Cecil Stern: The Hunter Hunted: Submarine Versus Submarine: Encounters From World War I To The Present. Annapolis, Md.: Naval Institute Press, 2007. ISBN 1-59114-379-9.