UT-1
UT-1 (początkowo AIR-14) – radziecki samolot szkolno-treningowy z lat trzydziestych i okresu II wojny światowej.
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Konstrukcja |
dolnopłat o konstrukcji drewnianej, podwozie klasyczne – stałe |
| Załoga |
1 |
| Historia | |
| Data oblotu |
1936 |
| Lata produkcji |
1937–1940 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
1 silnik gaźnikowy M-11E |
| Moc |
145 KM (110 kW) |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
7,30 m |
| Długość |
5,75 m |
| Wysokość |
2,65 m |
| Powierzchnia nośna |
9,70 m² |
| Masa | |
| Własna |
429 kg |
| Startowa |
598 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
257 km/h |
| Prędkość przelotowa |
210 km/h |
| Prędkość minimalna |
90 km/h |
| Prędkość wznoszenia |
7,4 m/s |
| Pułap |
7 120 m |
| Zasięg |
520 km |
| Długotrwałość lotu |
3,0 h |
| Rozbieg |
90 m |
| Dobieg |
190 m |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| ZSRR | |
Historia edytuj
Po rozpoczęciu prac konstrukcyjnych przez Aleksandra Jakowlewa nad nowym typem samolotu szkolno-treningowego UT-2 postanowiono również opracować samolot szkolno-treningowy przystosowany do szkolenia pilotów myśliwskich oraz doskonalenia umiejętności pilotażu na samolotach jednopłatowych. Samolot ten miał być wykorzystywany do doskonalenia umiejętności pilotów i nauki akrobacji lotniczej.
Konstrukcja takiego samolotu oparta na samolocie UT-2 została opracowana na początku 1936 roku i różniła się niego w zasadzie tylko wymiarami i brakiem drugiej kabiny. Tak opracowany samolot otrzymał oznaczenie AIR-14. Na wiosnę 1936 roku dokonano jego oblotu i prób w locie, a w dniu 14 maja 1936 roku oficjalnie zaprezentowano go władzom wojskowym. Skierowano go wtedy do prób państwowych a następnie skierowano go do produkcji seryjnej pod oznaczeniem UT-1 (skrót od nazwy ros. учебно-тренировочный - первый - pol. szkolno-treningowy pierwszy).
Produkcja seryjna tego samolotu trwała do 1940 roku i w tym czasie wyprodukowano 1241 samolotów tego typu.
Użycie edytuj
Samolot UT-1 od rozpoczęcia produkcji seryjnej został wprowadzone do wojskowych szkół lotniczych i pułków, gdzie służył do szkolenia pilotów myśliwskich, a zwłaszcza przeszkalania ich na samoloty jednopłatowe. Użytkowany był do czasu technicznego zużycia, praktycznie już pod koniec II wojny światowej samoloty te nie występowały wśród samolotów szkolnych lotnictwa ZSRR.
W początkowym okresie wojny z Niemcami samolotów UT-1 używano do zadań rozpoznawczych. Około 50 maszyn wykorzystywano jako samoloty szturmowe. Uzbrojono je w dwa karabiny maszynowe SzKAS i 4 niekierowane pociski rakietowe RS-82. Stanowiły one wyposażenie 46 pułku lotniczego, sformowanego w maju 1942 roku na Kaukazie. Walczył on w składzie Floty Czarnomorskiej.
Opis konstrukcji edytuj
Samolot UT-1 to jednomiejscowy wolnonośny dolnopłat o konstrukcji drewnianej.
Kadłub drewniany, szkielet kratownicowy o przekroju prostokątnym. Z przodu kadłuba znajdowało się łożę silnika a następnie za przegrodą ogniową zbiornik oleju i paliwa. W dalszej części odkryta kabina. Kadłub w przedniej części kryty był blachą, w dalszej części górna część pokryta była sklejką, reszt płótnem.
Płaty dwudźwigarowe drewniane, trójdzielne, środkowa część stanowiła całość z kadłubem. Płat wyposażony był w lotki metalowe. Skrzydła były kryte sklejką. Wewnątrz płata znajdowały się dwa zbiorniki paliwa.
Podwozie klasyczne, dwukołowe stałe, mocowane do środkowej części płatów.
Napęd stanowił jeden silnik gwiazdowy umieszczony w przedniej części kadłuba, z śmigłem dwułopatowym drewnianym.