Uczta bogów
Uczta bogów (wł. Festino degli dei) – ostatni obraz włoskiego malarza Giovanniego Belliniego.
| |
| Autor | |
|---|---|
| Data powstania |
1514 |
| Medium | |
| Wymiary |
170 × 188 cm |
| Miejsce przechowywania | |
| Miejscowość | |
| Lokalizacja | |
Historia obrazu edytuj
Obraz został namalowany dla Izabelli d’Este i według historyków sztuki został zapoczątkowany już w 1509 roku. Pierwotnie dzieło znajdowało się w gabinecie Alfonsa d’Este[1]. Później płótno trafiało do kolekcji Camucci w Rzymie, w zbiorach księcia Nothumberland w Anglii i w kolekcji Wiedenera.
Opis obrazu edytuj
Obraz nie został dokończony przez malarza. Przedstawiał scenę mitologiczną z elementami epoki czasu mu współczesnego. Wśród postaci bóstw, centaurów i satyrów, przedstawił postacie, namalowane na „zamówienie” przez zleceniodawców. Temat obrazu został zaczerpnięty z Owidiusza i przedstawia święto Fasti. Owidiusz opisuje bankiet zorganizowany przez boga wina i incydent związany z bogiem męskości. Po prawej stronie widoczna jest nimfa Lotis, która wyniku nadmiaru wina zasnęła. Priapus, kierowany żądzą, próbował skorzystać z okazji i spróbował podnieść jej spódnicę. Jego podchody zostały przerwane głośnym rykiem, który obudził nimfę, a ta odepchnęła zalotnika wzbudzając tym samym śmiech pozostałych ucztujących. Priapus urażony dumą zemścił się żądając coroczną ofiarę z osła. Z lewej strony obok stojącego tyłem satyra stoi Sylen U swego boku ma zaczepioną beczkę wina czym wyrażał swoje przywiązanie do boga wina Bachusa. Sam bóg przedstawiony jest jako dziecko klękające przed beczką i nalewające sobie wino do kryształowego dzbana. Na płótnie od lewej strony przedstawieni zostali: Sylen (bóg lasu), Bachus (w postaci dziecka z liściem laurowym na głowie), Silvanus (stary bóg lasu z wieńcem z igieł sosnowych), Merkury (posłaniec bogów), Jupiter, Persefona (z owocami pigwy symbolizującymi w starożytności małżeństwo), Pan, Neptun, Ceres (z wieńcem pszenicy), Apollo (pijący wino z czary, bóg słońca i sztuk). Ostatnimi postaciami są Priapus i Lotis.
Płótno jest sygnowane i datowane: Joannes Bellinus venetus MDXIV. Po przeprowadzonych badaniach radiograficznych przez Walkera, stwierdzono iż obraz składa się z trzech warstw malarskich: pierwsza oryginalna warstwa nałożona przez Belliniego, druga przez Dossa Dossiego i trzecia przez Tycjana. Historyk sztuki Pallucchini w 1959 roku stwierdził iż Tycjan wprowadził szereg zmian włącznie z postaciami zachowując jednak koncepcje Belliniego widoczną w wyrazistym stylu rysunku i mieniące się barwy przypominające styl Dürera.
Dzieło zamyka okres weneckiego renesansu koncentrując wszystkie znamiona stylu cinquecenta rozwijanego później przez związanych z Belinim dwóch mistrzów malarstwa: Tycjana i Giorgiona[2].
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Giuseppe de Logu, Malarstwo weneckie złotego okresu XV–XVIII wieku, wyd. Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa 1979, ISBN 963-13-4313-8.
- Zygmunt Waźbiński, Malarstwo Quattrocenta, Warszawa: wyd. Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1989, ISBN 83-221-0433-2, OCLC 68679897.
Linki zewnętrzne edytuj
- Opis obrazu w National Gallery of Art. nga.gov. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-18)].
- Opis obrazu