Udział państw w Konkursie Piosenki Eurowizji
Od 1956 w Konkursie Piosenki Eurowizji wzięło udział łącznie pięćdziesięciu dwóch krajowych nadawców telewizyjno-radiowych zrzeszonych w Europejskiej Unii Nadawców (EBU).
Kosowo brało udział w konkursie w latach 1961-91 jako część Jugosławii, później jako część Serbii i Czarnogóry w latach 2005-07, a od 2007 – jako część Serbii
Możliwość udziału w Konkursie Piosenki Eurowizji ma każdy nadawca publiczny, który jest aktywnym członkiem Europejskiej Unii Nadawców (EBU). Za aktywnego członka organizacji uznaje się krajowego nadawcę, który lub znajduje się w państwie należącym do Rady Europy bądź położonym na terenie Europejskiej Strefy Nadawców[1][2], której terytorium ustalane jest przez Międzynarodowy Związek Telekomunikacyjny[3]:
„Europejska Strefa Nadawców” rozgraniczona jest na zachodzie od zachodniej granicy Regionu 1[b] i na wschodzie przez południk 40° na wschód od Greenwich oraz na południu przez równik 30°, obejmując północną część Arabii Saudyjskiej i tę część krajów, które sąsiadują z basenem Morza Śródziemnego. Dodatkowo, do Europejskiej Strefy Nadawców zaliczają się także: Armenia, Azerbejdżan, Gruzja oraz te części terytorium Iraku, Jordanii, Syrii, Turcja i Ukrainy, które leżą poza wyżej wymienionymi granicami[3].
Tym samym aktywne uczestnictwo w Konkursie Piosenki Eurowizji nie jest zależne od geograficznego położenia kraju, na co wskazywałby przedrostek „euro-” w nazwie. W widowisku brało lub bierze udział także kilka państw spoza granic Europy: Izrael, Armenia i Cypr (Azja Zachodnia), Maroko (Afryka Północna), Australia (Australia), a także kraje transkontynentalne, których tylko część powierzchni należy do Europy: Turcja, Rosja, Gruzja, Azerbejdżan[5].
Liczba krajów biorących udział w konkursie z roku na roku wzrastała. W pierwszym konkursie w 1956 uczestniczyło jedynie siedem państw, zaś w 2011 – rekordowa liczba czterdziestu trzech. W latach 90., kiedy liczba chętnych krajów rokrocznie wzrastała, EBU wprowadziła specjalną rundę kwalifikacyjną: w 1993 zorganizowano rundę Kvalifikacija za Millstreet, podczas której wytypowane miały być trzy wschodnio-europejskie państwa wyrażające chęć zadebiutowania w stawce konkursowej[6]. W 1994 EBU wprowadziła nowe zasady, które uniemożliwiały udział w konkursie sześciu krajom, które osiągnęły najsłabsze wyniki podczas finału widowiska rok wcześniej[7]. W 1996 zastosowano inną zasadę – wersje studyjne wszystkich zgłoszonych utworów rozesłano po komisjach jurorskich powołanych przez kraje uczestniczące i po zagłosowaniu jurorów dopuszczono 22 najlepiej ocenione propozycje. Tym samym Norwegia, jako organizator imprezy, nie mogła wystawić swojego reprezentanta na finał konkursu[8]. W latach 1997–2001 wprowadzono zasadę mówiącą, że kraje, które osiągnęły najgorsze średnie wyników z pięciu poprzednich lat, zostaną odsunięte od udziału w widowisku. Żaden z krajów nie mógł być jednak odsunięty od udziału nie dłużej niż na rok[9].
W latach 2001–2003 przywrócono system obowiązujący w 1994 i 1995[10]. W 2004 EBU wprowadziła rundę półfinałową, w której udziału nie musiały brać państwa z pierwszej dziesiątki finałowej klasyfikacji z poprzedniego konkursu oraz krajów tzw. „Wielkiej Czwórki”, czyli nadawców wpłacających największe składki na organizację imprezy przez EBU[11]. Pozostałe państwa musiały wziąć udział w półfinale, z której do finału awans zdobywało dziesięć najwyżej ocenionych reprezentacji. Od 2008 EBU organizuje dwa koncerty półfinałowe, a zagwarantowany udział w finale ma jedynie gospodarz danego widowiska oraz kraje tzw. „Wielkiej Czwórki”[12] (a od 2011 – „Wielkiej Piątki”)[13].
Uczestnicy edytuj
Poniższa tabela uwzględnia wszystkie kraje, które kiedykolwiek wzięły czynny udział w Konkursie Piosenki Eurowizji i wysłały swojego reprezentanta.
- Państwa niebiorące czynnego udziału w konkursie (stan na 2022).
- Państwa nieistniejące.
Kraje wyrażające chęć udziału edytuj
Poniższa tabela uwzględnia wszystkie kraje, które kiedykolwiek wyraziły chęć udziału w Konkursie Piosenki Eurowizji, jednak nie spełniły wszystkich punktów regulaminu umożliwiającego start.
| Kraj | Stacja telewizyjna |
|---|---|
 Kosowo
|
RTK |
 Liban
|
Télé Liban |
 Liechtenstein
|
1FLTV |
 Tunezja
|
ERTT |
 Katar
|
Qatar Radio |
 Kazachstan
|
Khabar |
Kraje niewyrażające chęci udziału edytuj
Poniższa tabela uwzględnia wszystkie kraje, które mają możliwość udziału w Konkursie Piosenki Eurowizji, jednak nigdy nie zdecydowały się na start.
| Kraj | Stacja telewizyjna |
|---|---|
 Algieria
|
ENTV, ENRS i TDA |
 Egipt
|
ERTU |
 Jordania
|
JRTV |
 Libia
|
LJB |
 Watykan[14]
|
RV |
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Belonging to the EBU. [w:] EBU [on-line]. ebu.ch. [dostęp 2014-11-14]. (ang.).
- ↑ Who can become Members of the EBU?. [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2014-11-14]. (ang.).
- ↑ a b Frequency allocations. sma.gov.jm. [dostęp 2014-11-14]. (ang.).
- ↑ Section I. Regions. life.itu.int. [dostęp 2014-11-14]. (ang.).
- ↑ Eurovision's Cultural Geopolitics. geographictravels.com. [dostęp 2013-03-21].
- ↑ Eurovision Song Contest 1993. [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2015-07-03]. (ang.).
- ↑ Eurovision Song Contest 1994. [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2015-07-03]. (ang.).
- ↑ Eurovision Song Contest 1996. [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2015-07-03]. (ang.).
- ↑ Eurovision Song Contest 1997. [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2015-07-03]. (ang.).
- ↑ Eurovision Song Contest 2001. [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2015-07-03]. (ang.).
- ↑ Eurovision Song Contest 2004 Semi-Final. [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2015-07-03]. (ang.).
- ↑ Eurovision Song Contest 2008 Semi-Final (1). [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2015-07-03]. (ang.).
- ↑ Eurovision Song Contest 2011 Final. [w:] EBU [on-line]. eurovision.tv. [dostęp 2015-07-03]. (ang.).
- ↑ André Rodrigues: Vatican no interest in Eurovision Song Contest. [w:] ESC Today [on-line]. esctoday.com, 2004-07-29. [dostęp 2014-12-25]. (ang.).
Uwagi edytuj
- ↑ Na mapie nie umieszczono Jugosławii z powodu zmian granic w latach dziewięćdziesiątych.
- ↑ Region 1 uwzględnia Europę, Afrykę, środkowo-wschodnią część Zatoki Perskiej, były Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich oraz Mongolię[4]