Ulica 11 Listopada w Warszawie

ulica w Warszawie

Ulica 11 Listopada – ulica w dzielnicach Pradze-Północ i Targówek w Warszawie.

Ulica 11 Listopada w Warszawie
Nowa Praga, Targówek Mieszkaniowy
Ilustracja
Ulica 11 Listopada przy ul. Bródnowskiej
Państwo

 Polska

Miejscowość

Warszawa

Długość

1510 m[1]

Przebieg
0 m ul. Targowa
światła 220 m ←→ ul. Inżynierska
ul. Stalowa
530 m ul. Konopacka
ul. Strzelecka
światła 630 m ul. Ratuszowa
światła 700 m ul. Kowieńska
780 m ul. Środkowa
światła 860 m ul. Bródnowska
970 m ul. Kamienna
1050 m ul. Letnia
1180 m ul. Lęborska
1310 m ul. S. Starzyńskiego
ul. Szwedzka
1340 m → ul. S. Starzyńskiego
← ul. Szwedzka
1370 m linia kolejowa nr 9
światła 1510 m rondo Żaba /
ul. św. Wincentego
ul. św. J. Odrowąża
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Ulica 11 Listopada w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ulica 11 Listopada w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica 11 Listopada w Warszawie”
Ziemia52°15′44,0″N 21°02′15,6″E/52,262222 21,037667

Historia edytuj

Ulica, pierwotnie nosząca nazwę Esplanadowa, została wytyczona w 1875 roku po wykupieniu okolicznych parcel przez Zarząd Wojskowy Okręgu Warszawskiego jako droga rozdzielająca tereny wojskowe i grunty miasteczka Nowa Praga, które w tym czasie powiększyło się o tereny pomiędzy ulicami Czynszową i ul. Szwedzką. Łukowaty kształt ulicy wynikał z przebiegu granicy esplanady fortu Śliwickiego (od której pochodziła nazwa)[2]. Obecna nazwa została nadana w 1921[3].

Ulicę przyłączono wraz z całą okolicą do Warszawy w roku 1899; jednocześnie u zbiegu z ul. Szwedzką wybudowano rogatki Bródnowskie. Po roku 1875 na terenach wykupionych przez Zarząd Warszawskiego Okręgu Wojskowego powstała bocznica kolejowa i wielki zespół koszar 2 Orenburskiego Pułku Kozaków zaprojektowany przez Wiktora Junoszę-Piotrowskiego[4].

Po wschodniej stronie ulicy, wciąż należącej do Nowej Pragi po roku 1880 pojawiła się pierwsza zabudowa; pierwotnie drewniana, w późniejszym okresie murowana. Okres ożywienia budowlanego w tej okolicy przypadł na lata 1905–1914; wzniesiono wtedy sporo dość utylitarnych kamienic czynszowych. Ulicą przechodziły wszystkie kondukty pogrzebowe z Pragi na cmentarz Bródnowski i cmentarz żydowski[5].

W roku 1908 przy okazji rozbudowy linii kolei obwodowej i budowy tzw. drugiego mostu kolejowego nad ulicą 11 Listopada wybudowano kamienny wiadukt. Jednocześnie równolegle z jego wzniesieniem uporządkowano tereny dawnego cmentarza cholerycznego zwanego „nowym“, mieszczącego się już pomiędzy nasypami Kolei Nadwiślańskiej i Kolei obwodowej.

W roku 1915 w pobliżu wiaduktu u zbiegu z ul. Szwedzką wybudowano ceglane zabudowania miejskiego składu kostki brukowej; od roku 1918 i odzyskania niepodległości dawne kozackie koszary przejęło Wojsko Polskie. Zespół zabudowań wojskowych rozbudowano, zaś w koszarach przy 11 Listopada siedzibę znalazł 36 Pułk Piechoty Legii Akademickiej[6].

W roku 1928 ulicą pojechał pierwszy tramwaj linii 21, jej trasa prowadziła z Pelcowizny i Nowego Bródna ulicami Wysockiego, Odrowąża, 11 Listopada, Konopacką, Wileńską i dalej przez most Kierbedzia na cmentarz Wolski.

W okresie okupacji niemieckiej ulicy nadano nowe nazwy: niemiecką Esplanadenstrasse i polską Esplanadowa[7] (według innego źródła Esplanada)[8].

Zabudowa mieszkaniowa ulicy, która w większości przetrwała II wojnę światową, została po 1945 roku uzupełniona o nowe budynki[6]. W 1950 na ulice 11 Listopada i Targową przeniesiono tory tramwajowe z ulic Wileńskiej i Konopackiej[9].

Do lat 90 XX wieku w koszarach mieściło się Dowództwo 9. DA OPK oraz 83. dd OPK. (83. dywizjon dowodzenia Obrony Powietrznej m. Warszawa – Jednostka Wojskowa 1560)[10]. W 1993 budynki koszar wpisano do rejestru zabytków. Obecnie są siedzibą m.in. kilku organizacji byłych wojskowych[11][12][13].

Przy skrzyżowaniu z ulicami Konopacką i Strzelecką znajduje się jeden z ostatnich zachowanych w Warszawie transformatorów kioskowych[14]. W 2015 obiekt został wpisany do rejestru zabytków[15].

Ważniejsze obiekty edytuj

Przypisy edytuj

  1. Mapa Warszawy [online], Urząd m.st. Warszawy [dostęp 2017-12-17].
  2. Jan Berger: Rozwój Pragi [w:] Irena Pietrza-Pawłowska (red.) Wielkomiejski rozwój Warszawy do 1918 r.. Warszawa: Wydawnictwo Książka i Wiedza, 1973, s. 259.
  3. Kwiryna Handke: Słownik nazewnictwa Warszawy. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, 1998, s. 365. ISBN 83-86619-97X.
  4. Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 299. ISBN 83-01-08836-2.
  5. Zbigniew Kaliciński: O Starówce, Pradze i ciepokach. 1983: Książka i Wiedza, s. 174. ISBN 83-05-11128-8.
  6. a b Dorota Wilkiewicz: Ulice i uliczki naszej Pragi. Warszawa: Towarzystwo Przyjaciół Pragi, 1999, s. 41. ISBN 83-906889-2-1.
  7. Andrzej Krzysztof Kunert: Pamięć II wojny światowej w nazewnictwie ulic Warszawy [w:] Śladami nazw miejskich Warszawy. Warszawa: Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2012, s. 66. ISBN 978-83-62189-21-2.
  8. Tomasz Szarota: Okupowanej Warszawy dzień powszedni. Studium historyczne. Warszawa: Czytelnik, 2010, s. 49. ISBN 978-83-07-03239-9.
  9. Warszawskie tramwaje elektryczne. Tom II. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1998, s. 41. ISBN 83-907574-00.
  10. 83. dywizjon dowodzenia OP m. Warszawa [online], infowsparcie.net [dostęp 2017-11-27] (pol.).
  11. Nowa Gazeta Praska [online], www.ngp.pl [dostęp 2017-11-27].
  12. Zapytanie w sprawie planów resortu odnośnie do gruntów po dawnej jednostce wojskowej zlokalizowanych przy ul. 11 Listopada i ul. Namysłowskiej w Warszawie [online], orka2.sejm.gov.pl [dostęp 2017-11-27].
  13. Odpowiedź na zapytanie w sprawie planów resortu odnośnie do gruntów po dawnej jednostce wojskowej zlokalizowanych przy ul. 11 Listopada i ul. Namysłowskiej w Warszawie [online], orka2.sejm.gov.pl [dostęp 2017-11-27].
  14. Rafał Bielski, Jakub Jastrzębski: Utracone miasto. Warszawa wczoraj i dziś. Skarpa Warszawska, 2016, s. 53. ISBN 978-83-63842-27-7.
  15. Coraz więcej zabytków. „Stolica”, s. 14, sierpień-wrzesień 2016. 
  16. Michał Krasucki: Warszawskie dziedzictwo postindustrialne. Warszawa: Fundacja Hereditas, 2011, s. 108. ISBN 978-83-931723-5-1.
  17. Michał Krasucki: Warszawskie dziedzictwo postindustrialne. Warszawa: Fundacja Hereditas, 2011, s. 110. ISBN 978-83-931723-5-1.

Bibliografia edytuj