Ulica Librowszczyzna w Krakowie

ulica w Krakowie

Ulica Librowszczyzna – ulica w Krakowie łącząca ulicę M. Zyblikiewicza i ulicę Wielopole.

ulica Librowszczyzna
Stare Miasto
Ilustracja
Widok od ul. Zyblikiewicza (z północy).
Państwo

 Polska

Miejscowość

Kraków

Długość

ok. 150 m.

Przebieg
ul. M.Zyblikiewicza
ul. Bonerowska
ul. Wielopole
Położenie na mapie Krakowa
Mapa konturowa Krakowa, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „ulica Librowszczyzna”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „ulica Librowszczyzna”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „ulica Librowszczyzna”
50,059110°N 19,945629°E/50,059110 19,945629

Na jej miejscu w średniowieczu znajdowały się rezydencje krakowskiego patrycjatu, a w XVI wieku – posiadłość zwana ogrodem Gutteterowskim. Od roku 1619 teren należał do Jezuitów, a po kasacie zakonu w 1773 teren należał do Wielopolskich. Za czasów Rzeczypospolitej Krakowskiej, z uwagi na bliskość starego koryta Wisły, mieściły się tam warsztaty i składy portowe Librowskich i innych kupców. Znajdował się tam również targ bydła.

Ulicę wytyczono w 1895 r. Najstarsze kamienice pochodzą z końca XIX wieku i noszą cechy eklektyzmu. Na rogu z ulicą M. Zyblikiewicza znajduje się Dom Pracowników Pocztowej Kasy Oszczędności, wzniesiony w latach 1923-1927 według projektu Adolfa Szyszko-Bohusza.

Nazwę ulicy nadano w 1907 r. na cześć Librowskich. Najbardziej znanym przedstawicielem tej rodziny był Piotr Librowski pochodzący z krakowskiej rodziny kupieckiej, najstarszy obywatel miasta Krakowa – zmarł 18 marca 1825 r. w wieku 124 lat i 6 miesięcy w Krakowie. Był właścicielem dóbr majątkowych Wielopole koło Krakowa.

Bibliografia edytuj

  • Encyklopedia Krakowa, wyd. PWN, Warszawa-Kraków 2000.
  • Jan Adamczewski, Mała Encyklopedia Krakowa, wyd. Wanda, Kraków 1996.