Ulica Wilcza w Warszawie

ulica w Warszawie

Ulica Wilcza – ulica w śródmieściu Warszawy.

Ulica Wilcza w Warszawie
Śródmieście Południowe
Ilustracja
Ulica Wilcza przy ul. Marszałkowskiej, widok w kierunku wschodnim
Państwo

 Polska

Miejscowość

Warszawa

Długość

1200 m

Przebieg
0m Al. Ujazdowskie
80m ul. Mokotowska
światła 310m ul. Krucza
światła 610m ul. Marszałkowska
790m ul. Poznańska
1080m ul. Emilii Plater
1200m ul. Koszykowa
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Wilcza w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ulica Wilcza w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Wilcza w Warszawie”
Ziemia52°13′29,0″N 21°00′53,8″E/52,224736 21,014944

Historia edytuj

Dawna droga narolna biegnąca włóką wójtów warszawskich, którymi w XV w. byli Wilkowie, stąd włókę nazywano Wilczą lub Na Wilczem. Nazwa ulicy, nadana w 1770, wywodzi się bezpośrednio od nazwy tej nieruchomości[1]. Inna dawna nazwa tej ulicy to Kałęczyńska.

Ok. 1765 ówczesny właściciel tych terenów, marszałek wielki koronny Franciszek Bieliński, przeprowadził parcelację gruntów i wytyczył ulicę, przy której zbudował dworki z ogrodami oraz dwa wiatraki. Po 1860 Wilcza została zabudowana domami i kamienicami, a w 1881 została przedłużona do ulicy Wielkiej (obecnie Poznańska), a następnie do Koszykowej.

Ulica jest jedną z nielicznych ulic w śródmieściu Warszawy, która na długich odcinkach po obu stronach zachowała przedwojenną zabudowę[2].

Ważniejsze obiekty edytuj

Przypisy edytuj

  1. Kwiryna Handke: Dzieje Warszawy nazwami pisane. Warszawa: Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2011, s. 190. ISBN 978-83-62189-08-3.
  2. Jerzy Kasprzycki: Warszawa sprzed lat. Warszawa: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1989, s. 110. ISBN 83-7005-201-0.

Bibliografia edytuj