Urmas Reinsalu
Urmas Reinsalu (ur. 22 czerwca 1975 w Tallinnie) – estoński polityk, urzędnik i samorządowiec, poseł do Zgromadzenia Państwowego, minister obrony w latach 2012–2014, minister sprawiedliwości w latach 2015–2019, minister spraw zagranicznych w latach 2019–2021 i 2022–2023.
.jpg) Urmas Reinsalu (2017) | |
| Data i miejsce urodzenia |
22 czerwca 1975 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
polityk |
| Alma Mater | |
| Stanowisko |
minister obrony (2012–2014), minister sprawiedliwości (2015–2019), minister spraw zagranicznych (2019–2021, 2022–2023) |
Życiorys edytuj
Ukończył w 1997 prawo na Uniwersytecie w Tartu. W 2007 podjął studia doktoranckie. W latach 1996–1997 pracował jako urzędnik w Ministerstwie Sprawiedliwości, od 1998 do 2001 był dyrektorem biura prezydenta Lennarta Meriego. W 2001 wstąpił do partii Res Publica założonej przez Juhana Partsa, został jej sekretarzem politycznym (do 2002). W 2002 został radnym miejskim Tallinna, wykładał także w akademii służby publicznej. Członek estońskiego zrzeszenia prawników[1].
W wyborach w 2003 po raz pierwszy uzyskał mandat posła do Zgromadzenia Państwowego X kadencji. W 2006 został członkiem partii Isamaa ja Res Publica Liit, powstałej z połączenia jego dotychczasowej formacji i Związku Ojczyźnianego. Z ramienia IRL w 2007 i 2011 był wybierany na deputowanego XI i XII kadencji. 28 stycznia 2012 zastąpił Marta Laara na stanowisku przewodniczącego swojego ugrupowania[2]. 14 maja tego samego roku zastąpił go również na urzędzie ministra obrony[3]. Stanowisko to zajmował do 26 marca 2014.
W 2015, 2019 i 2023 uzyskiwał mandat poselski na kolejne kadencje[4][5][6].
9 kwietnia 2015 powrócił do administracji rządowej jako minister sprawiedliwości w drugim rządzie Taaviego Rõivasa[7]. 6 czerwca tegoż roku na funkcji przewodniczącego IRL zastąpił go Margus Tsahkna. 23 listopada 2016 ponownie mianowany ministrem sprawiedliwości w utworzonym wówczas rządzie Jüriego Ratasa[8].
W urzędującym od 29 kwietnia 2019 drugim rządzie dotychczasowego premiera objął stanowisko ministra spraw zagranicznych[9]. Funkcję tę pełnił do 26 stycznia 2021. Powrócił na ten urząd 18 lipca 2022, dołączając wówczas do nowo powołanego drugiego gabinetu Kai Kallas[10]. Stanowisko to zajmował do 17 kwietnia 2023. W tym samym roku zastąpił Helira-Valdora Seedera na funkcji przewodniczącego partii Isamaa[11].
Odznaczenia edytuj
- 1999 – Komandor Orderu Feniksa, Grecja[1]
- 2000 – Krzyż Wielki z Gwiazdą Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec, Niemcy[1]
- 2001 – Komandor Legii Honorowej, Francja[12]
- 2013 – Krzyż Wielki Komandorski Orderu „Za Zasługi dla Litwy”, Litwa[1]
- 2014 – Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej, Polska[13]
Życie prywatne edytuj
Urmas Reinsalu jest żonaty, ma dwoje dzieci[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e Urmas Reinsalu. riigikogu.ee. [dostęp 2023-05-15]. (ang.).
- ↑ Новым председателем IRL стал Урмас Рейнсалу, Лаар назван почетным председателем. delfi.ee, 28 stycznia 2012. [dostęp 2012-01-30]. (ros.).
- ↑ Prime Minister Ansip Makes Proposal to President to Appoint Urmas Reinsalu Minister of Defence. valitsus.ee, 11 maja 2012. [dostęp 2012-05-22]. (ang.).
- ↑ Riigikogu liikmed hetkeseisuga. rk2015.vvk.ee, 2 marca 2015. [dostęp 2015-03-02]. (est.).
- ↑ Elected members of the Riigikogu. rk2019.valimised.ee, 4 marca 2019. [dostęp 2019-03-04]. (ang.).
- ↑ Elected members of the Riigikogu. rk2023.valimised.ee, 6 marca 2023. [dostęp 2023-03-06]. (ang.).
- ↑ Coalition agreement signed and new ministers announced. err.ee, 8 kwietnia 2015. [dostęp 2015-04-09]. (ang.).
- ↑ 49th cabinet of Estonia sworn in under Prime Minister Jüri Ratas. err.ee, 23 listopada 2016. [dostęp 2016-11-23]. (ang.).
- ↑ Kazimierz Popławski: Estonia ma nowy rząd. Jüri Ratas ponownie premierem. przegladbaltycki.pl, 24 kwietnia 2019. [dostęp 2019-04-28].
- ↑ Tiina Jaakson: Galerii: president nimetas uue valitsuse ametisse ja ministrid andsid vande. err.ee, 18 lipca 2022. [dostęp 2022-07-18]. (est.).
- ↑ Gallery: Urmas Reinsalu elected new Isamaa leader. err.ee, 10 czerwca 2023. [dostęp 2023-11-08]. (ang.).
- ↑ Prantsuse aumärkidega autasustatud eestimaalased. ambafrance-ee.org, 2016-02-18. [dostęp 2023-05-15]. (est.).
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 17 marca 2014 r. o nadaniu orderów (M.P. z 2014 r. poz. 640).
Bibliografia edytuj
- Urmas Reinsalu. riigikogu.ee. [dostęp 2023-05-15]. (ang.).