Ustawa w przedmiocie kar za pogwałcenie przepisów, dotyczących powszechnego obowiązku służby wojskowej
Ustawa w przedmiocie kar za pogwałcenie przepisów, dotyczących powszechnego obowiązku służby wojskowej – ustawa uchwalona przez Sejm Ustawodawczy 20 lutego 1920 określająca wymiar kar za uchylanie się od powszechnego obowiązku służby wojskowej.
Państwo | |
---|---|
Data wydania |
20 lutego 1920 |
Miejsce publikacji | |
Data wejścia w życie |
4 kwietnia 1920 |
Rodzaj aktu |
ustawa |
Przedmiot regulacji | |
Status |
uchylony |
Utrata mocy obowiązującej z dniem |
18 listopada 1924 |
Zastrzeżenia dotyczące pojęć prawnych |
Ustawa miała szczególne znaczenie w świetle prowadzonej wówczas wojny polsko-bolszewickiej.
Historia ustawy edytuj
Ustawa weszła w życie 4 kwietnia 1920, jej wykonanie powierzono Ministrowi Sprawiedliwości[1]. Jej art. 1-14 obowiązywały na terytorium byłego zaboru rosyjskiego.
Dekret z 4 lutego 1919 o odpowiedzialności za uchylenie się od służby wojskowej (Dz.U. z 1919 r. nr 14, poz. 168) tracił obowiązującą moc. Przepisy obowiązujące dotąd w dzielnicach zaborów austriackiego i pruskiego przed wejściem tego dekretu, obowiązywały natomiast niezmiennie.
Ustawa została uchylona w dniu 18 listopada 1924 ustawą z 23 maja 1924 o powszechnym obowiązku służby wojskowej (Dz.U. z 1924 r. nr 61, poz. 609).
Niektóre kary przewidziane w ustawie edytuj
- za niedopełnienie obowiązku zgłoszenia – areszt do 1 miesiąca lub grzywna do 500 marek (art. 1);
- za niedopełnienie obowiązku zgłoszenia w czasie wojny lub mobilizacji – areszt (art. 1);
- za przeciwdziałanie należytemu ułożeniu listy poborowej – areszt lub grzywna do 1000 marek (art. 2);
- za przeciwdziałanie należytemu ułożeniu listy poborowej w czasie wojny lub mobilizacji – więzienie do 1 roku (art. 2);
- za werbowanie obywateli polskich do zagranicznej służby wojskowej – więzienie do 2 lat lub twierdza do 1 roku (art. 9);
- za werbowanie obywateli polskich do zagranicznej służby wojskowej w czasie wojny lub mobilizacji – więzienie lub twierdza (art. 9);
- za podżeganie (choćby nieskuteczne) wojskowego do dezercji – więzienie od 6 miesięcy do 3 lat (art. 12);
- za podżeganie (choćby nieskuteczne) wojskowego do dezercji w czasie wojny lub mobilizacji – ciężkie więzienie od 4 do 8 lat (art. 12);
- za dopomaganie wojskowemu do dezercji, ukrywania i współdziałania w ukrywaniu dezertera – więzienie od 6 miesięcy do 3 lat (art. 12);
- za dopomaganie wojskowemu do dezercji, ukrywania i współdziałania w ukrywaniu dezertera w czasie wojny lub mobilizacji – ciężkie więzienie od 4 do 8 lat (art. 12);
Przypisy edytuj
- ↑ W I połowie 1920 roku Ministrem Sprawiedliwości był Jan Hebdzyński.
Linki zewnętrzne edytuj
- Ustawa o w przedmiocie kar za pogwałcenie przepisów, dotyczących powszechnego obowiązku służby wojskowej (Dz.U. z 1920 r. nr 20, poz. 104)