Wikipedia

Vanity

Denise Katrina Matthews[1][2], lepiej znana jako Vanity (ur. 4 stycznia 1959 w Niagara Falls, zm. 15 lutego 2016 w Fremont) – kanadyjska piosenkarka, autorka tekstów, tancerka, modelka i aktorka, która z czasem porzuciła się karierę muzyczną i aktorską, aby skoncentrować się na ewangelizacji[3].

Vanity
Imię i nazwisko

Denise Katrina Matthews[1]

Pseudonim

Denise Matthews–Smith, D. D. Winters

Data i miejsce urodzenia

4 stycznia 1959[1]
Niagara Falls

Data i miejsce śmierci

15 lutego 2016[1]
Fremont

Gatunki

pop, R&B, soul, funk, disco

Zawód

piosenkarka, autorka tekstów, tancerka, modelka, aktorka, ewangelistka

Aktywność

1977–1997

Wydawnictwo

Motown, A&M, Geffen, Warner Records

Powiązania

Vanity 6, Prince, Apollonia 6

Jej kariera estradowa trwała od wczesnych lat 80. do połowy lat 90. W latach 1981–1983 była wokalistką kobiecego trio Vanity 6. Była znana z hitu R&B / funk „Nasty Girl” z 1982. Kariera muzyczna Vanity obejmowała również dwa solowe albumy wytwórni Motown Records – Wild Animal (1984) i Skin on Skin (1986), a także piosenki - „Pretty Mess” (1984), „Mechanical Emotion” (1985), „Under the Influence” (1986) oraz „Undress” (1988) z filmu Szalony Jackson[4].

Miała także udaną karierę filmową, występując w filmach Ostatni smok (The Last Dragon, 1985), Ostra rozgrywka (52 Pick-Up, 1986) i Szalony Jackson (1987)[5]. W latach 80. i na początku lat 90. pojawiła się w wielu czasopismach na całym świecie[6].

Zmarła 15 lutego 2016 w wieku 57 lat z powodu niewydolności nerek[7].

Życiorys edytuj

Wczesne lata edytuj

Urodziła się w Niagara Falls[8] w Ontario jako córka Helgi Senyk i Levii Jamesa Matthewsa[9]. Jej matka była pochodzenia polskiego, niemieckiego i żydowskiego, urodziła się w Niemczech, podczas gdy jej ojciec był pochodzenia afroamerykańskiego i urodził się w Wilmington w Karolinie Północnej[10]. Matthews miał dwie siostry, Patricię i Renay. W 1993 ujawniła Jetowi, że jej ojciec znęcał się fizycznie i słownie przez lata. Nadużycie sprawiło, że miała negatywny obraz siebie. „Przez 15 lat bardzo mnie bił. Chciałbym widzieć mojego ojca w niebie, ale nie chcę. Jest w piekle” - powiedziała.

Kariera edytuj

Vanity zaczęła brać udział w lokalnych konkursach piękności, zanim przeprowadziła się do Toronto, gdzie podjęła pracę jako modelka[7]. W 1977 zdobyła tytuł Miss Niagara Hospitality, a następnie w 1978 rywalizowała podczas wyborów Miss Kanady. W wieku 17 lat przeprowadziła się do Nowego Jorku, aby kontynuować karierę. Podpisała umowę z Zoli Model Agency. Ponieważ była niskiego wzrostu, jej kariera modelki była ograniczona do reklam i sesji zdjęciowych i nie obejmowała pracy na wybiegu. Wystąpiła w reklamach pasty do zębów Pearl Drops, zanim ukończyła sesję zdjęciową w Japonii.

Zadebiutowała na kinowym ekranie pod pseudonimem D. D. Winters z Benem Johnsonem i Jamie Lee Curtis w slasherze Rogera Spottiswoode Terror w pociągu (1980), który został zrealizowany w Montrealu. Następnie pojechała do Toronto, aby zagrać główną rolę w filmie klasy B Wyspa Tanyi (1980). Poznała Prince’a, kiedy była ze swoim ówczesnym partnerem Rickiem Jamesem na rozdaniu American Music Award[11]. Dowiedziawszy się, że Vanity może śpiewać, Prince poprosił ją, aby została wokalistką grupy Vanity 6, nagrała jeden album i odniosła międzynarodowy sukces z singlem „Nasty Girl” w 1982[7]. Następnie opuściła grupę i podpisała kontrakt z Motown Records jako artystka solowa w 1984. W połowie lat 80. wydała dwa albumy dla Motown - Skin on Skin i Wild Animal - i odniosła niewielki sukces na amerykańskich listach pop i R&B[7].

Powróciła na kinowy ekran w roli Laury Charles w komediodramacie sensacyjnym Ostatni smok (The Last Dragon, 1985)[12], jednak jej filmowa piosenka „7th Heaven” wykonana w duecie z Billem Wolferem została nominowana do Złotej Maliny jako najgorsza piosenka. Rola drugoplanowa Dorren w dramacie kryminalnym Johna Frankenheimera Ostra rozgrywka (52 Pick-Up, 1986)[13] z Royem Scheiderem i Ann-Margret przyniosła jej nominację do nagrody Saturna. W filmie sensacyjno-przygodowym Larry’ego Cohena Złudzenie (Deadly Illusion, 1987) wystąpiła jako Rina u boku Billy’ego Dee Williamsa i Morgan Fairchild. Za rolę Sydney Ash w komedii sensacyjnej Szalony Jackson (1988) z Carlem Weathersem, Craigiem T. Nelsonem i Sharon Stone była nominowana do Złotej Maliny jako najgorsza aktorka. W kwietniu 1988 była na okładce magazynu „Playboy”[14].

W 2010 wydano jej autobiografię pt. Blame It On Vanity[7].

Życie prywatne edytuj

Na początku 1992 została ponownie narodzoną chrześcijanką, wstąpiła do kościoła ewangelicznego[7] i na dobre porzuciła świecką muzykę[4]. Z powodu zażywania narkotyków od lat 90. chorowała na niewydolność nerek[7] i poddawano ją dializie[15]. Zmarła 15 lutego 2016 w wieku 57 lat w Fremont w Kalifornii[7]. Przyczyną śmierci była niewydolność nerek oraz choroba jamy brzusznej[14].

Filmografia edytuj

Rok Tytuł filmu Rola Reżyser
1980 Gorączka złota w Klondike (Klondike Fever) tancerka w tle Peter Carter
Terror w pociągu Merry Roger Spottiswoode
1985 Ostatni smok (The Last Dragon) Laura Charles Michael Schultz
1986 Ostra rozgrywka (52 Pick-Up) Doreen John Frankenheimer
Never Too Young to Die Danja Deering Gil Bettman
1987 Złudzenie (Deadly Illusion) Rina Larry Cohen, William Tannen
1988 Szalony Jackson (Action Jackson) Sydney Ash Craig R. Baxley
1990 Wspomnienia o morderstwie (Memories of Murder, TV) Carmen Robert Lewis
1991 Neon City Reno Monte Markham
1993 Śmierć przychodzi nocą (South Beach) Jennifer Derringer Fred Williamson, Alain Zaloum
Pogromca zła (Da Vinci's War) Lupe Raymond Martino
1997 Kiss of Death Blair Andrei Feher
Rok Tytuł serialu TV Rola Odcinek
1987 Mike Hammer Mickeya Spillane’a (The New Mike Hammer) Holly „Green Lipstick”
Policjanci z Miami (Miami Vice) Ali Ferrand „By Hooker By Crook”
1988 T and T (T. and T.) K.C. Morgan „A Secret No More”
1989 Booker Tina Maxwell „Deals and Wheels: Part 1”
Friday the 13th Angelica „The Secret Agenda of Mesmer's Bauble”
1991 Opowieści z krypty (Tales from the Crypt) Kathrine „Dead Wait”
Żar tropików (Sweating Bullets) Maria „Mafia Mistress”
1992 Jedwabne pończoszki (Silk Stalkings) Chantel „Powder Burn”
Lady Boss (miniserial TV) Mary Lou Morley
Nieśmiertelny (Highlander: The Series) Rebecca Lord „Revenge Is Sweet”
1993 Countrowiecke Sandra „Muerte”

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d Personalidade: Vanity (Canadá). InterFilmes.com. [dostęp 2020-02-01]. (port.).
  2. ↑ Vanity. Listal. [dostęp 2020-02-01]. (ang.).
  3. ↑ Eli Rosenberg (2016-02-16): Denise Matthews, Pop Singer Known as Vanity, Dies at 57. „The New York Times”. [dostęp 2016-02-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-02-17)]. (ang.).
  4. ↑ a b Vanity Biography. AllMusic. [dostęp 2020-02-01]. (ang.).
  5. ↑ Vanity (4 de Janeiro de 1959). Filmow. [dostęp 2020-02-01]. (port.).
  6. ↑ RIP Denise Matthews Jan 4 1959 – Feb 15 2016. [dostęp 2020-02-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-02-17)].
  7. ↑ a b c d e f g h Nie żyje muza Prince’a - Vanity. Onet.pl. [dostęp 2016-02-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-02-20)]. (pol.).
  8. ↑ Vanity Pictures. FanPix.Net. [dostęp 2020-02-01]. (ang.).
  9. ↑ John Law (2007-12-10): Her name was Vanity. Welland Tribune. [dostęp 2020-02-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-02-24)].
  10. ↑ Vanity - What Nationality Ancestry Race. Ethnicity of Celebs. [dostęp 2020-02-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-02-17)].
  11. ↑ Gail Buchalter (1984-10-15): Her Romance with Prince Hit the Rocks, but Vanity's Singing Career Is Going Grrr-Eat. „People”. [dostęp 2020-02-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-02-17)].
  12. ↑ Vanity. AllMovie. [dostęp 2020-02-01]. (ang.).
  13. ↑ Vanity. Rotten Tomatoes. [dostęp 2016-11-23]. (ang.).
  14. ↑ a b Nie żyje Vanity, seksbomba lat 80. Fakt.pl. [dostęp 2020-02-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-02-17)]. (pol.).
  15. ↑ Podopieczna Prince’a nie żyje. Vanity miała 57 lat. Wirtualna Polska. [dostęp 2016-02-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-02-17)]. (pol.).

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Vanity&oldid=69761164”