Vicente Saldívar
Vicente Samuel Saldívar García (ur. 3 maja 1943 w mieście Meksyk, zm. 18 lipca 1985 tamże[1]) – meksykański bokser, zawodowy mistrz świata w wadze piórkowej.
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Vicente Samuel Saldívar García |
|---|---|
| Pseudonim |
Zurdo de Oro |
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Obywatelstwo | |
| Wzrost |
160 cm |
| Styl walki |
leworęczny |
| Kategoria wagowa |
piórkowa |
| Bilans walk zawodowych | |
| Liczba walk |
40 |
| Zwycięstwa |
37 |
| Przez nokauty |
26 |
| Porażki |
3 |
Kariera amatorska edytuj
W wieku 17 lat wziął udział w igrzyskach olimpijskich w 1960 w Rzymie, gdzie w wadze piórkowej przegrał pierwszą walkę z Ernestem Chervetem ze Szwajcarii[1].
Kariera zawodowa edytuj
Rozpoczął karierę boksera zawodowego w 1961. Do końca 1963 stoczył 23 walki, z których przegrał jedną (przez dyskwalifikację). 8 lutego 1964 został mistrzem Meksyku w wadze piórkowej. 1 czerwca tego roku w Tijuanie pokonał byłego mistrza Panamy (i przyszłego dwukrotnego mistrza świata wagi lekkiej) Ismaela Lagunę.
26 września 1964 w Meksyku Saldívar pokonał przez poddanie dotychczasowego mistrza świata w wadze piórkowej Sugara Ramosa i został nowym mistrzem. Miał wówczas 21 lat. Od 1965 walczył stosunkowo rzadko i tylko w obronie tytułu. Pokonał kolejno: Raula Rojasa (7 maja 1965 w Los Angeles przez techniczny nokaut), Howarda Winstone’a (7 września 1965 w Londynie na punkty), Floyda Robertsona (12 lutego 1966 w Meksyku przez nokaut w 2. rundzie), dwukrotnie Mitsunoriego Sekiego (7 sierpnia 1966 we Meksyku na punkty oraz 29 stycznia w Meksyku przez techniczny nokaut w 7. rundzie) i dwukrotnie Winstone’a (15 czerwca 1967 w Cardiff na punkty oraz 14 października 1967 w Meksyku przez TKO w 12. rundzie). Po trzeciej walce z Winstone’em Saldívar ogłosił, że wycofuje się z zawodowego boksu w wieku 24 lat.
Powrócił na ring w 1969, wygrywając 18 lipca w Inglewood na punkty z byłym (i przyszłym) mistrzem świata federacji WBC José Legrą. 9 maja 1970 w Rzymie Saldívar odzyskał tytuł mistrza świata WBC po pokonaniu dotychczasowego czempiona Johnny’ego Famechona na punkty. Stracił jednak pas mistrzowski w pierwszej obronie, po porażce przez poddanie w 12. rundzie 11 grudnia tego roku w Tijuanie z Kuniakim Shibatą. Wygrał potem jedną walkę w 1971 i ponownie wycofał się. Po raz kolejny powrócił w 1973, by zmierzyć się z kolejnym mistrzem świata WBC w wadze piórkowej Éderem Jofre. Jofre, który był wcześniej mistrzem świata w wadze koguciej, liczył już 37 lat, ale wyraźnie pokonał o 7 lat młodszego Saldívara nokautując go w 4. rundzie 21 października w Salvadorze. Była to ostatnia walka Saldívara.
Saldívar pracował później jako trener w Meksyku. Zmarł na atak serca w 1985, w wielu 42 lat[2]. Został wybrany w 1999 do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy.
Przypisy edytuj
- ↑ a b Vicente Saldívar [online], olympedia.org [dostęp 2021-05-11] (ang.).
- ↑ James B. Roberts, Alexander G. Skutt: The Boxing Register. International Hall of Fame Official Record Book. Wyd. 4. Ithaca: McBooks Press, Inc., 2006, s. 629. ISBN 978-1-59013-121-3. (ang.).
Linki zewnętrzne edytuj
- James B. Roberts, Alexander G. Skutt: The Boxing Register. International Hall of Fame Official Record Book. Wyd. 4. Ithaca: McBooks Press, Inc., 2006, s. 626-629. ISBN 978-1-59013-121-3. (ang.).
- Jim Amato, Vincente Saldivar: A Mexican legend [online], Boxing News 24, 7 października 2010 [dostęp 2021-05-11] [zarchiwizowane z adresu 2017-09-11] (ang.).
- Vicente Saldivar [online], International Boxing Hall of Fame [dostęp 2013-02-10] (ang.).
- Vicente Saldivar (Vicente Samuel Saldivar Garcia) [online], The Cyber Boxing Zone Encyclopedia [dostęp 2013-02-10] (ang.).
- Wykaz walk zawodowych Saldívara [online], boxrec.com [dostęp 2013-02-10] (ang.).