Virginia Bolten
Virginia Bolten (ur. 1870 w San Luis lub San Juan, zm. 1960 w Montevideo) – argentyńska dziennikarka, mówczyni oraz związkowa, anarchistyczna i feministyczna działaczka pochodzenia niemieckiego[1][2]. Uważana jest za pionierkę walki o prawa kobiet w Argentynie. W 1902 została deportowana do Urugwaju, gdzie przebywała do śmierci[3].
 Virginia Bolten w 1902 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1960 |
| Zawód, zajęcie | |
Życiorys edytuj
Urodziła się w 1870 w San Luis lub San Juan. Jej ojcem był niemiecki imigrant, który pracował jako uliczny sprzedawca. Dzieciństwo spędziła w San Juan, prowincji Argentyny, a gdy miała 14 lat, przeniosła się do Rosario. Po osiągnięciu dorosłości pracowała jako szewc i pracownik cukrowni. Pracując jako szewc poznała Juana Marqueza, organizatora związku obuwniczego, którego później poślubiła[3]. Istotne znaczenie w jej wprowadzeniu do środowisk anarchistycznych miała znajomość z Pietro Gorim. Po wielu latach działalności w ruchach feministycznych, anarchistycznych i robotniczych została deportowana do Urugwaju na mocy prawa pobytu w 1902[4][1].
Aktywizm edytuj
W 1888 Bolten została jedną z publicystek w „El Obrero Panadero de Rosario”, jednej z pierwszych anarchistycznych gazet w Argentynie. W 1889 zorganizowała demonstrację szwaczek, a następnie strajk w Rosario, prawdopodobnie pierwszy strajk robotnic w Argentynie[2][3].
W 1890 Virginia Bolten, Romulo Ovidi oraz Francisco Berri byli głównymi organizatorami pierwszych demonstracji pierwszomajowych. Inni redaktorzy „El Obrero Panadero de Rosario” odegrali równie ważną rolę w organizacji demonstracji[3]. 30 kwietnia 1890 (dzień przed demonstracjami) została zatrzymana i przesłuchana przez lokalną policję za rozprowadzanie ulotek poza głównymi fabrykami w okolicy. Podczas demonstracji pierwszomajowych przewodziła grupie tysięcy robotników maszerujących na Plaza Lopez, w owym czasie na obrzeżach Rosario. Przez cały marsz nosiła czerwoną flagę, na której napisano: „Pierwszy maja - Powszechna Wspólnota - Pracownicy z Rosario przestrzegają postanowień Międzynarodowego Komitetu Robotniczego w Paryżu” (hipsz. „Primero de Mayo - Fraternidad Universal; Los trabajadores de Rosario cumplimos las disposiciones del Comité Obrero Internacional de París”)[5].
Po deportacji do Urugwaju kontynuowała swoją działalność w Montevideo, stolicy Urugwaju.
„La Voz de la Mujer” edytuj
Bolten jest prawdopodobnie odpowiedzialny za publikację gazety „La Voz de la Mujer”, która ukazała się dziewięć razy w Rosario w okresie od 8 stycznia 1896 do 1 stycznia 1897 i została wznowiona na krótko w 1901. Podobna gazeta o tej samej nazwie została podobno opublikowana później w Montevideo, co sugeruje, że Bolten również mogła ją założyć i pracować jako jej redaktorka[1].
„La Nueva Senda” edytuj
W Urugwaju Bolten kontynuowała swój aktywizm, publikując gazetę „La Nueva Senda” od 1909 do 1910[6].
Inne publikacje edytuj
Opublikowała wiele artykułów w anarchokomunistycznych czasopismach i gazetach, z których najbardziej znanymi były „La Protesta” czy „La Protesta Humana”[7].
Upamiętnienie edytuj
Park edytuj
Na jej cześć nazwano park w Puerto Madero, dzielnicy Buenos Aires[8]
Film edytuj
W 2007 władze prowincji San Luis w Argentynie zdecydowały się sfinansować film poświęcony Virginii Bolten[9]. Film skupia się głównie na życiu Bolten, anarchistycznym feminizmie i warunkach społecznych, które doprowadziły do powstania „La Voz de la Mujer”. Film nosi tytuł Ni dios, ni patrón, ni marido (pol. Ani Boga, ani pana, ani męża), reżyserką była Laura Mañá, a Virginię Bolten zagrała Julieta Díaz[10].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Maxine Molyneux, Women's Movements in International Perspective: Latin America and Beyond, Palgrave Macmillan, 2001, ISBN 978-0-333-78677-2.
- ↑ a b Donna R. Gabaccia, Franca Iacovetta (red.), Women, Gender and Transnational Lives: Italian Workers of the World, University of Toronto Press, 2002, ISBN 978-0-8020-8462-0.
- ↑ a b c d Bolten, Virginia 1870-1960? [online], libcom.org [dostęp 2021-04-12] [zarchiwizowane z adresu 2020-11-16] (ang.).
- ↑ Maxine Molyneux, Movimientos de mujeres en América Latina: estudio teórico comparado, Universitat de València, 2003, ISBN 978-84-376-2086-2.
- ↑ Ana María Portugal, Anarquistas: “Ni Dios, Ni Patrón, Ni Marido” [online], mujereshoy.com, 2005 [dostęp 2021-04-12] [zarchiwizowane z adresu 2009-05-31] (ang.).
- ↑ Christine Ehrick, The Shield of the Weak: Feminism and the State in Uruguay, 1903-1933, UNM Press, 2005, ISBN 978-0-8263-3468-8 [dostęp 2021-04-12] (ang.).
- ↑ Biografías anarquistas Virginia Bolten [online], 2013 [zarchiwizowane z adresu 2021-02-06] (hiszp.).
- ↑ Argentina: Caputo, Salvatori associate [online], South American Business Information, 3 listopada 2012 [dostęp 2021-04-12] [zarchiwizowane z adresu 2012-11-03] (hiszp.).
- ↑ Alicia Simeoni, En San Luis se filmará la película de las anarquistas rosarinas [online], Página/12 [dostęp 2021-04-12] [zarchiwizowane z adresu 2021-01-28] (hiszp.).
- ↑ Ni dios, ni patrón, ni marido. Ulises Dumont, Daniel Fanego, Ana Fernández, Joaquín Furriel Instituto Nacional de Cine y Artes Audiovisuales (INCAA), San Luis Cine. 2010-09-23. [dostęp 2021-04-12].