Władimir Wawiłow
Władimir Fiodorowicz Wawiłow, ros. Владимир Федорович Вавилов (ur. 5 maja 1925 w Leningradzie, zm. 11 marca 1973 tamże) – rosyjski gitarzysta, lutnista i kompozytor. Znany głównie jako kompozytor Ave Maria, przypisywanego Cacciniemu.
| Imię i nazwisko |
Władimir Fiodorowicz Wawiłow |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Pochodzenie |
rosyjskie |
| Data i miejsce śmierci | |
| Przyczyna śmierci |
rak trzustki |
| Zawód | |
| Instrument | |
| gitara siedmiostrunowa | |
Życiorys edytuj
Urodził się na przedmieściach Leningradu w rodzinie robotniczej. Naukę gry na gitarze zaczął jako dziecko w leningradzkim Pałacu Pionierów. Uczył się w Liceum Muzycznym im. Rimskiego-Korsakowa w Leningradzie, w klasie gitary u P.I. Isakowa. Od 1952 studiował teorię muzyki i kompozycji u znanego kompozytora Johanna Admoniego(1906–1979)[1].
W 1949 stworzył z Lwem Andronowem duet gitarowy (na gitarę sześciostrunową i siedmiostrunową). W ich repertuarze znalazły się m.in. Polka Rachmaninowa i Walc Duranda, a także utwory Griega, Debussy'ego, Albéniza. Ponadto duet wykonywał wiele rosyjskich romansów, także z towarzyszeniem wokalistów. Większość aranżacji przygotowywali sami wykonawcy. W 1957 duet został nagrodzony srebrnym medalem na międzynarodowym konkursie organizowanym przez Światowy Festiwal Młodzieży i Studentów w Moskwie[1].
Odegrał ważną rolę w odrodzeniu muzyki dawnej w Związku Radzieckim. Był także redaktorem muzycznym.
11 marca 1973 po skomplikowanej operacji, Wawiłow zmarł na raka trzustki. Został pochowany obok swoich rodziców na cmentarzu miejskim w Pawłowsku na przedmieściach Petersburga. Na nagrobku z czarnego marmuru widnieje jego podobizna[1].
Muzyczne mistyfikacje edytuj
Wawiłow podpisał kompozycję na swojej płycie jako „utwór anonimowy XVI wieku” ze względu na represje ze strony władzy w kierunku kompozytorów muzyki religijnej. Choć po latach, jego córka Tamara wskazała inny powód mistyfikacji: „Mój ojciec był świadomy tego, że utwory nieznanego kompozytora samouka z trywialnym nazwiskiem Wawiłow nigdy nie będą opublikowane. Jednak zależało mu bardzo, by jego muzyka dotarła do szerokiego grona odbiorców. Nawet za cenę anonimowości i utraty całego splendoru na rzecz średniowiecznych kompozytorów”[2].
Nazwisko Cacciniego zostało dodane do „kompozycji anonimowej” kilka lat po śmierci Wawiłowa, gdy organista Mark Szachin, jeden ze współwykonawców płyty, udostępnił kopię „niedawno odnalezionych nut” kierownikowi Chóru Dziecięcego Leningradzkiego Radia i Telewizji Jurijowi Sławnickiemu, który uczynił z tej muzyki sztandarową pozycję zespołu.
Wawiłow niejednokrotnie przypisywał swe prace innym kompozytorom, przeważnie renesansowym i barokowym (czasami z późniejszych epok), zwykle nie zachowując stylu danej epoki. Powiększył w ten sposób szeregi mistyfikatorów muzycznych (Fétis, Kreisler, Ponce, Casadesus i inni). Jego prace były bardzo popularne, niektóre z nich zostały radzieckimi szlagierami.
Najbardziej znanymi z jego żartów muzycznych stały się:
- Canzona Francesca da Milano, znana później jako pieśń Złote miasto (Город Золотой);
- Mazurek Andrieja Sychry;
- Elegia Michaiła Wysockiego;
- Melodia rosyjska Michaiła Wysockiego;
- Ricercar Niccolò Nigrino (nieistniejący kompozytor);
- Impromptu Bałakiriewa;
- Ave Maria Giulio Cacciniego
Ten ostatni, najpopularniejszy utwór Wawiłowa często wykonują między innymi Andrea Bocelli, Sumi Jo i Charlotte Church.
Dyskografia edytuj
- Lutniewaja muzyka XVI—XVII wiekow (Μелодия, 1970)
- Russkaja muzyka dla gitary (Μелодия, 1985)
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Владимир Федорович Вавилов. [w:] Владимир Федорович Вавилов [on-line]. [dostęp 2017-06-03]. (ros.).
- ↑ Ave Maria by Vladimir Vavilov ( misattributed to Giulio Caccini).. [w:] Origen Music [on-line]. [dostęp 2017-06-03]. (ang.).
Linki zewnętrzne edytuj
- Pełny życiorys po rosyjsku. ru68guit.km.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-08-15)].