Władysław Mirzyński
Władysław Marian Mirzyński ps. „Mudry” (ur. 5 września 1895, zm. 1950) – major audytor Wojska Polskiego II RP i podpułkownik służby sprawiedliwości ludowego Wojska Polskiego.
 podpułkownik
| |
| Data urodzenia |
5 września 1895 |
|---|---|
| Data śmierci |
1950 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
Okręgowy Zakład Gospodarczy nr VI |
| Stanowiska |
sędzia śledczy |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 5 września 1895[1]. U kresu I wojny światowej brał udział w obronie Lwowa w trakcie wojny polsko-ukraińskiej w stopniu podporucznika jako Władysław Mirzyński-Mudry[2][3].
Po zakończeniu wojny dysponując tytułem naukowym doktora praw został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia kapitana zawodowego administracji, dział gospodarczy ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[4]. W 1923 jako oficer Okręgowego Zakładu Gospodarczego nr VI był przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI i Okręgowej Komisji Rekwizycyjnej (tymczasowy stan – etat przejściowy)[5]. Następnie zweryfikowany w stopniu kapitana zawodowego administracji, dział gospodarczy ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[6]. W 1924 jako były żołnierz zawodowy pozostawał oficerem rezerwowym OZG nr VI[7].
Jako oficer rezerwy został powołany do służby czynnej i przydzielony do Wojskowego Sądu Okręgowego Nr VI we Lwowie. 15 maja 1930 roku Prezydent RP przemianował go na oficera zawodowego w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1919 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów sądowych, a minister spraw wojskowych przeniósł do WSO Nr VI na stanowisko sędziego śledczego[8][9]. 29 stycznia 1932 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów sądowych[10]. 21 czerwca 1933 roku Prezydent RP mianował go podprokuratorem przy wojskowych sądach okręgowych, a minister spraw wojskowych przeniósł do Prokuratury przy WSO Nr VI na stanowisko podprokuratora[11]. W 1939 roku był sędzią orzekającym w Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr VII w Poznaniu[12].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 był szefem służby sprawiedliwości 14 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty i szefem sądu polowego nr 14.
Po zakończeniu wojny wstąpił do ludowego Wojska Polskiego i został oficerem Służby Sprawiedliwości. Awansowany do stopnia podpułkownika. Był sędzią Najwyższego Sądu Wojskowego[13]. Zmarł w 1950 roku. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B22-7-19)[14]. Był żonaty ze Stefanią (zm. w 1965, pochowana w Londynie)[15].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Niepodległości – 4 lutego 1932 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[16]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1946, za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą, oraz za sumienne wypełnianie obowiązków służbowych)[17]
- Krzyż Walecznych (przed 1924)[7][1]
- Złoty Krzyż Zasługi
Przypisy edytuj
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 310.
- ↑ Jarosław Waniorek: Obrona Lwowa. 1-22 listopada 1918. T. 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918-1920. owvolumen.pl. [dostęp 2016-12-02].
- ↑ Iwona Łaptaszyńska: Obrona Lwowa 1 – 22.11.1918r.. genealogia.okiem.pl. [dostęp 2016-11-26].
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1294.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1316.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1212.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1178.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 18 czerwca 1930 roku, s. 196, 213.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 310, 880.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 30 stycznia 1932 roku, s. 98.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 125, 137.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 321, 871.
- ↑ Filip Musiał: Kazimierz Schmeling. Kwestionariusz osoby represjonowanej. IPN. s. 2. [dostęp 2018-09-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-09-17)].
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 1 (8), s. 75, Maj 1965. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 29, poz. 35, tu jako kpt. dr Władysław Marian Mudry-Mirzyński.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 51, poz. 332
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.