Wikipedia

Władysław Piniński

oficer Wojska Polskiego

Władysław Leonard Piniński[1] herbu Jastrzębiec (ur. 15 maja 1893 w Suszczynie, zm. prawdop. 1945 w III Rzeszy) – major kawalerii Wojska Polskiego, hrabia, ziemianin, jeździec, hodowca koni.

Władysław Piniński
Ilustracja
Władysław Piniński (przed 1936)
major kawalerii major kawalerii
Data i miejsce urodzenia

15 maja 1893
Suszczyn

Data i miejsce śmierci

prawdop. 1945
III Rzesza

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Armia Krajowa

Jednostki

1 Galicyjski Pułk Ułanów,
8 Pułk Ułanów Księcia Józefa Poniatowskiego,
Kresowa Brygada Kawalerii,
Dywizjon Krakowski AK

Stanowiska

komendant kwatery głównej,
dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941)
Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Medal Waleczności (Austro-Węgry) Krzyż Wojskowy Karola Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913
Multimedia w Wikimedia Commons

Życiorys edytuj

W 1913 jako jednoroczny ochotnik C. K. Armii w szeregach 1 pułku ułanów brał udział w zawodach hippicznych[2]. Podczas I wojny światowej w korpusie kawalerii został awansowany na stopień podporucznika rezerwy z dniem 20 stycznia 1915[3], a następnie na stopień porucznika służby czynnej 1 maja 1916[4]. Pozostawał z przydziałem do 1 pułku ułanów: około 1915/1916 w rezerwie[5], a następnie do 1918 w służbie czynnej[6][7]

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego w 1918. Został awansowany na stopień rotmistrza kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[8][9]. W 1923, 1924 był oficerem rezerwowym (byłym zawodowym) 8 pułku ułanów Księcia Józefa Poniatowskiego w Krakowie[10][11]. W 1934 w stopniu rotmistrza był oficerem rezerwy 8 pułku ułanów i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Tarnopol Miasto[12]. Później awansowany na stopień majora kawalerii.

Brał udział w zawodach jeździeckich o mistrzostwo dowództw okręgów korpusów[13][14][15]. Był działaczem Towarzystwa Zachęty do Hodowli Koni w Polsce; jako członek zarządu władz centralnych[16] od 1937[17] (sekretarzem generalnym był por. kaw. Tadeusz Possart), pełnił funkcję prezesa Małopolskiego Towarzystwa Zachęty do Hodowli Koni we Lwowie (wybrany ponownie w styczniu 1937[18][19]) i w tym charakterze był organizatorem wyścigów konnych na torze w dzielnicy Persenkówka[20][21][22]. Był członkiem Towarzystwa Hodowli Konia Arabskiego[23].

Był ziemianinem, właścicielem dóbr Suszczyn i Ostalce (a jego brat Mieczysław – uniwersalny spadkobierca po Leonie Pinińskim, był właścicielem dóbr Zielonej i Pajówka) oraz Rozłucz, Iwanówka i Las Nadwolica (dawniej Las Grzymałowski)[24].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku był komendantem Kwatery Głównej Kresowej Brygady Kawalerii. W okresie okupacji niemieckiej został odtwórcą jednostki kontynuującej tradycje macierzystego 8 pułku ułanów Księcia Józefa Poniatowskiego w ramach Armii Krajowej, określanej jako dywizjon krakowski AK i był jego dowódcą od 1942 do 1944[25]. Został aresztowany i osadzony w obozie niemieckim Groß-Rosen. Zmarł prawdopodobnie tam lub po ewakuacji więzienia, podczas marszu w styczniu 1945 do obozu Dora[26].

Rodzina edytuj

Urodził się 15 maja 1893[27] jako syn hr. Aleksandra Augusta (1864–1902) i Ireny z domu hr. Wolańskiej (1871–1929). Miał brata Mieczysława (1895–1945)[26]. Obaj byli bratankami Leona Pinińskiego[26] i Mieczysława Pinińskiego (1862-1918).

Odznaczenia edytuj

austro-węgierskie

Przypisy edytuj

  1. ↑ W II RP podkomisarzem Policji Państwowej był Władysław Marian Erazm Piniński. Podkomisarze Policji Państwowej. policjapanstwowa.pl. [dostęp 2020-04-20].q Odznaczony Krzyżem Niepodległości. M.P. z 1933 r. nr 102, poz. 123.
  2. ↑ III. Konkurs hippiczny. „Gazeta Lwowska”. Nr 224, s. 5, 1 października 1913. 
  3. ↑ Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1916. Wiedeń: 1916, s. 565.
  4. ↑ Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1917. Wiedeń: 1917, s. 725.
  5. ↑ a b Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1916. Wiedeń: 1916, s. 617.
  6. ↑ a b Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1917. Wiedeń: 1917, s. 800.
  7. ↑ a b c d e f Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918, s. 1005.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 697.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 619.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 616.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 558.
  12. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 118, 592.
  13. ↑ Zawody jeździeckie o mistrzostwo DOK VII w Poznaniu. audiovis.nac.gov.pl. [dostęp 2015-06-26].
  14. ↑ Zawody jeździeckie o mistrzostwo DOK VII w Poznaniu. audiovis.nac.gov.pl. [dostęp 2015-06-26].
  15. ↑ Zawody jeździeckie o mistrzostwo DOK I w Warszawie. audiovis.nac.gov.pl. [dostęp 2015-06-26].
  16. ↑ Wiktor Lubicz: Wyścigi konne: Wsparcie władz Ursynowa w obronie Służewca. polskatimes.pl, 2013-11-12. [dostęp 2015-06-26].
  17. ↑ Lista członków Towarzystwa Zachęty do Hodowli Koni w Polsce. 1938, s. 3, 9.
  18. ↑ Władysław hr. Piniński ponownie prezesem Małopolskiego Tow. Zachęty do Hodowli Koni. „Gazeta Lwowska”. Nr 17, s. 2, nr 17 z 23 stycznia 1937. 
  19. ↑ Władysław hr. Piniński ponownie prezesem Małop. Tow. Zachęty do Hodowli Koni. „Wschód”. Nr 37, s. 8, 3 stycznia 1937. 
  20. ↑ Otwarcie sezonu wyścigów konnych we Lwowie. „Wschód”. Nr 11, s. 7, 10 maja 1936. 
  21. ↑ Wyścigi konne atrakcją Zielonych Świąt podczas Zjazdu turystów do Lwowa. „Wschód”. Nr 13, s. 7, 30 maja 1936. 
  22. ↑ 350 koni – 300 tysięcy złoty na nagrody w sezonie jesiennym wyścigów konnych lwowskich. „Wschód”. Nr 22, s. 19, 30 sierpnia 1936. 
  23. ↑ Członkowie Towarzystwa Hodowli Konia Arabskiego w Polsce. lenczewski.com.pl. [dostęp 2015-06-26].
  24. ↑ Tadeusz Epsztein, Sławomir Górzyński: Spis ziemian Rzeczypospolitej Polskiej w roku 1930. Województwo stanisławowskie. Województwo tarnopolskie. ornatowski.com, 1991. [dostęp 2015-06-26].
  25. ↑ Dowódcy Pułku. ulani.pl. [dostęp 2015-06-26].
  26. ↑ a b c Piotr Piniński: Mieczysław Piniński. Szlak wojenny. sztetl.org.pl. [dostęp 2015-06-26].
  27. ↑ Oficerowie. Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. [dostęp 2015-06-25].

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Władysław_Piniński&oldid=73745124”