Wikipedia

Władysław Szelka

Władysław Szelka ps. „Borsuk”, „Czajka” (ur. 25 listopada 1907 w Niebieszczanach, zm. 22 lipca 1944 pod Sanokiem) – podoficer piechoty Wojska Polskiego, podporucznik czasu wojny Związku Walki Zbrojnej–Armii Krajowej, Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.

Władysław Szelka
„Borsuk”, „Czajka”
Ilustracja
podporucznik czasu wojny podporucznik czasu wojny
Data i miejsce urodzenia

25 listopada 1907
Niebieszczany

Data i miejsce śmierci

22 lipca 1944
pod Sanokiem

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
ZWZ–AK

Jednostki

2 Pułk Strzelców Podhalańskich,
obwód AK Sanok

Stanowiska

instruktor WF,
dowódca placówki

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami Krzyż Armii Krajowej
Państwowa Odznaka Sportowa Sprawiedliwy wśród Narodów Świata
Multimedia w Wikimedia Commons

Życiorys edytuj

Urodził się 25 listopada 1907 w Niebieszczanach[1][2][3]. Był ostatnim, ósmym dzieckiem Józefa (miejscowy rolnik[1], w latach 1900-1906 przebywający w Stanach Zjednoczonych w celach zarobkowych) i Agaty z domu Koczera[4]. Miał m.in. bratai Kazimierza[5][a].

W rodzinnej wsi ukończył cztery klasy szkoły podstawowej[4]. W roku szkolnym 1920/1921 uczęszczał do I klasy w Państwowym Gimnazjum im. Królowej Zofii w Sanoku i został uznany za ucznia nieuzdolnionego[6] (nie zaliczył także egzaminu poprawkowego[1])[3]. Około 1930 został zawodowym żołnierzem Wojska Polskiego[3][4]. Służył w sanockim 2 Pułku Strzelców Podhalańskich[7][3]. W jednostce był wychowawcą i instruktorem[3]. Od 1935 w stopniu plutonowego pracował jako instruktor wychowania fizycznego w Powiatowej Komendzie Przysposobienia Wojskowego w Lesku[3][8]. Uchodził za wszechstronnego wychowawcę młodzieży na całym obszarze powiatu leskiego[9]. Był też prowadzącym zajęcia sportowe w leskim Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”[4]. Przed 1939 został przeniesiony na inne stanowisko[9]. Pełnił stanowisko dowódcy placówki straży granicznej koło Stanisławowa[b]. W okresie międzywojennym otrzymał Państwową Odznakę Sportową[10]. Według różnych wersji do 1939 był w stopniu plutonowego[11]. lub sierżanta[7][3][12].

3 października 1931 ożenił się Zofią z domu Posadzką (ur. 15 maja 1912 w Pisarowcach), z którą miał dzieci Waldemara (ur. 1931) i Alinę (ur. 1937)[13][14][4]. W Niebieszczanach wraz z żoną prowadził sklep, a wspólnie z Janem Gołdą zainicjował wybudowanie Domu Ludowego[15]

Po wybuchu II wojny światowej w 1939 uczestniczył w kampanii wrześniowej w szeregach macierzystej jednostki[16][9][12]. Po klęsce polskiej wojny obronnej wrócił do Niebieszczan, gdzie przebywała już jego żona Zofia z dziećmi[14][12]. Po nastaniu okupacji niemieckiej zaangażował się w działalność konspiracyjną, organizując przy sobie żołnierzy WP[9]. Był aktywny na polu wspierania osób udających się przez zieloną granicę na Węgry[17][18]. Zwerbowany przez Alojzego Bełzę ps. „Alik” przystąpił do organizacji Miecz i Pług[19]. Na wiosnę 1940 został zaprzysiężony do Związku Walki Zbrojnej przez por. Stanisława Zielińskiego[17][19]. W podziemiu posługiwał się pseudonimami „Borsuk” i „Czajka”[20][3][19]. W ramach obwodu ZWZ Sanok w 1940 był organizatorem placówki w Niebieszczanach, a w czerwcu tego roku objął stanowisko dowódcy tej jednostki[21][22][23][18][19]. Oddział liczył średnio ok 40 ludzi[19], dowódcy podlegały plutony (w 1942 cztery[24]), drużyny, a jego zastępcą był Jerzy Jasiński ps. „Kadłubek”[25][26]. Intensywnie prowadził szkolenia swoich żołnierzy (m.in. w tajnym kursie podoficerskim[27], wiosną 1943[28]), wywiad wojskowy, działalność nasłuchową w radio oraz propagandową[29][26]. Był także oficerem dywersji w Obwodzie AK Sanok[30]. Od 1942 poszukiwała go gestapo[31]. Mimo aresztowań, w tym po zatrzymaniu przez Niemców komendy Obwodu Sanok zimą 1942, jego placówka dzięki utrzymywaniu ścisłej konspiracji pozostawała nienaruszona i uchodziła za dysponującą doskonałym zabezpieczeniem konspiracji[18]. Po utworzeniu Armii Krajowej pozostawał komendantem placówki nr 5 w Niebieszczanach[32][26]. Służył w stopniu sierżanta[33] oraz podporucznika czasu wojny[3]. Szelka był inicjatorem ukrywania w swojej wsi poszukiwanych przez Niemców osób, schronienie znaleźli tam m.in. ocalony z egzekucji na górze Gruszka w 1940 Jan Schaller, od stycznia 1943 zbiegły z Zwangsarbeitslager Zaslaw dr Leon Penner z żoną i córką[34][35][17][36][19] oraz Rosjanie wcześniej przetrzymywani w stalagu w Olchowcach i w stalagu w Rymanowie, a także członkowie konspiracji obwodu ZWZ-AK Sanok)[17][37]. Od 1943 wraz z podkomendnymi przygotowywał się do akcji „Burza”[38].

 
Byłe więzienie w Sanoku – miejsce nieudanej akcji uwolnienia Władysława Szelki

Wspierał przygotowanie akcji dywersyjnej w Mokrem, w której żołnierze (w tym m.in. „Alik”) 17 czerwca 1944 dokonali ataku na posterunek Werkschutzu i zniszczenia elektrowni przy kopalni ropy naftowej[39][40][41]. Po jej przeprowadzeniu Niemcy prowadzili obławę[42][41] (akcję zaporową[43]). Ponadto, w tym samym miesiącu AK-owcy podlegli Władysławowi Pruchniakowi ps. „Ireneusz” dokonali egzekucji sołtysa Niebieszczan i jednocześnie konfidenta gestapo, Józefa Kiełbasy, o czym nie powiadomiono zawczasu Szelkę, zaś to jego jako wykonawcę zamachu wskazał już śmiertelnie ranny skazaniec[44][45]. Mimo zalecenia opuszczenia Niebieszczan, wydanego przez dowódcę obwodu tj. Adama Winogrodzkiego ps. „Korwin”, Szelka pozostał na terenie wsi, a w razie najścia Niemców ostrzegany ukrywał się[43][45][44]. W dniu 19 czerwca przebywał przed swoim domem, a zaalarmowany o tym, że nadchodzi 5-osobowy patrol (2 Niemców, 2 Ukraińców i Polak), usiłował podjąć ucieczkę do lasu i otworzył ogień[42][41][46][45]. Trafiony sześciokrotnie w nogi został pojmany[46]. Po pobieżnym opatrzeniu ran w dworze Morawski, przewieziono go pojazdem do Sanoka i osadzono w tamtejszym więzieniu (w tamtejszej ewidencji określony jako rolnik)[2][47][48][46][43][45]. Aresztowana wtedy została także jego żona Zofia, którą zwolniono 26 czerwca[13][47][49].

W dniu 28 czerwca wykonano wyrok na osobie, która rzekomo uprzednio zadenuncjowała Szelkę (Aleksander B.)[31][50]. Władysław Szelka otrzymał zarzuty wykonywania wyroków na konfidentach, organizowanie sabotażu i dywersji[31]. Został wtrącony do pojedynczej celi nr 4 tzw. „ciemnicy”[50]. Prowizorycznej pomocy medycznej udzielali mu jedynie pracujący w więzieniu przodownik Kazimierz Nowakowski i Nestor Kiszka ps. „Neron”[50]. Po aresztowaniu dowódcy placówki w Niebieszczanach komendę objął dotychczasowy zastępca, Jerzy Jasiński ps. „Kadłubek”[21].

Decyzją komendy obwodu AK przygotowano akcję odbicia go z więzienia[51][48][52][53]. W nocy 20/21 lipca 1944 konspiratorzy pod dowództwem Władysława Szechyńskiego ps. „Kruk” (w akcji uczestniczyli m.in. Władysław Pruchniak ps. „Ireneusz”[54], Zdzisław Stropek ps. „Ścisły” oraz żołnierze oddziału Józefa Czuchry ps. „Orski”[55]) dokonali przejścia po drabinie przez mur okalający obszar więzienia i znaleźli się na terenie spacerowym[56][48][57][53]. Przebywający w więzieniu współpracujący z AK strażnicy więzienni (zaprzysiężeni do polskiej działalności podziemnej Nestor Kiszka ps. „Neron” i Piotr Dudycz ps. „Cezar”) imitując świętowanie urodzin Dudycza mieli uśpić pozostałych rzekomym alkoholem, a w rzeczywistości specyfikiem przygotowanym uprzednio przez sanockiego farmaceutę i członka AK, Stanisława Kawskiego ps. „Skrzypek”[58][59] (według innej wersji środki nasenne oraz truciznę do unieszkodliwienia psów przekazał Władysław Skałkowski ps. „Dąb”[60]). Według relacji „Ireneusza” datę akcji wyznaczono na 24 lub 27 czerwca, aczkolwiek ustalenia A. Szelki wykluczają tak wczesne podjęcie działań i bardziej prawdopodobny jest okres połowy lipca[61]. Ostatecznie cały plan nie powiódł się (jeden ze strażników Nowakowski nie wziął udział w zainscenizowanej imprezie, zaś Dudycz nie dokonał wygaszenia oświetlenia dziedzińca więziennego oraz odcięcia łączności, nie wprowadzono do budynku oczekujących AK-owców), a przybyli i przygotowani do wkroczenia konspiratorzy postanowili wycofać się[62][63][64][65][59][66][67][68].

W determinacji do uwolnienia Szelki przełożeni zobowiązali Nestora Kiszkę do wyprowadzenia osadzonego z gmachu więzienia[64][66][69]. Ten, po otrzymaniu gwarancji bezpieczeństwa dla swojej rodziny, zgodził się[64][66][69]. Według planu miał on przewieźć Szelkę rowerem do Stanisława Słoneckiego w Jurowcach[70]. Gdy Kiszka pojawił się w pracy na nocną zmianę 22 lipca 1944, dostrzegł, że Władysław Szelka, pozostający z ranami jeszcze z czasu zatrzymania, został wyprowadzony przez gestapowców, po czym wraz z innym więźniem (był nim aresztowany 13 lipca Paul wzgl. Paweł Aleksiejewicz Karpenko, ur. 1921, spadochroniarz-desantowiec sowiecki, jeniec[71][72][73][74]) wywieziony samochodem[64][70]. Pojazd wyjechał z więzienia kierując się ul. Jagiellońską w dół obok terenu Okopiska[70]. Potwierdził to Kiszka, który udał się rowerem za wyjeżdżającym wraz z więźniami pojazdem[75][69]. Nie zauważył już jednak czy dalej transport udał się prosto w stronę Zagórza czy skręcił w lewo w stronę Olchowiec[70]. Później miał jednak otrzymać potwierdzenie od osoby, która miała rozpoznać ciało Szelki grzebane w Olchowcach[70]. Natomiast małżonka zaginionego dwa dni później dotarła do świeżego kopca na przedmieściach Zagórza, gdzie mieli zostać pochowani dwaj złodzieje papierosów[76].

Według Kazimierza Nowakowskiego trzej gestapowcy zabierając trzy łopaty wywieźli limuzyną Szelkę skutego za ręci i nogi, po czym wrócili z pobrudzonymi narzędziami i zakrwawionymi kajdankami[77]. Według niego Szelka mógł zostać wywieziony do lasku w Zahutyniu[78].

W powojennych opracowaniach i relacjach uznawano, że Władysław Szelka i Paul Karpenko zostali rozstrzelani w Olchowcach[79][72][80][75][81][82][73]. Egzekucji miał dokonać gestapowiec Leo Humeniuk[80]. Ciała Szelki nie odnaleziono[69]. Podczas okupacji egzekucje w Olchowcach były w tym miejscu dokonywane w 1942, 1943, 1944[83]. Według Andrzeja Szelki jego krewny Władysław Szelka poniósł śmierć w Olchowcach lub nieopodal Zagórza 22 lipca 1944 około godz. 22[84].

 
Upamiętnienie na Mauzoleum w Sanoku
 
Upamiętnienie w kościele w Niebieszczanach
 
Fragment pomnika przy cmentarzu w Niebieszczanach

Tuż po wojnie wdowa po Władysławie Szelce złożyła wniosek do sądu o uznanie męża za zmarłego[85]. W wyroku sąd uznał go zmarłego, a za datę śmierci przyjęto dzień 15 sierpnia 1944[86]. W późniejszych latach Zofia Szelka nosiła nazwisko Miśkowicz[87].

Upamiętnienie edytuj

Na wniosek Zofii Szelki Sąd Grodzki w Sanoku wszczął sprawę o stwierdzenie zgonu Władysława Szelki i 30 grudnia 1946 wydał postanowienie ustalając datę śmierci na 15 sierpnia 1944[88].

20 lipca 1975 został odsłonięty pomnik przy dawnej cerkwi Wniebowstąpienia Pańskiego w Olchowcach[89][82][90]. W obszarze leśnym na miejscu pamięci został ustanowiony krzyż pamiątkowy.

Władysław Szelka został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Armii Krajowej (nr 7214, postanowienie z 29 stycznia 1970) przez Kapitułę Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej w Londynie (odznaczenie przekazano w marcu 1970 żołnierzom AK z Sanoka)[91][92]. Także w 1970 rodzina otrzymała wiadomość o jego pośmiertnym awanse na stopień podporucznika, o czym także zdecydowały władze emigracyjne[92]. Został też odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami (zaświadczenie Ministerstwa Obrony Narodowej MON z 14 maja 1974; nr DK-10108)[93]. Otrzymał też Krzyż Walecznych (postanowienie ww. MON z 16 maja 1974; nr DK-9940/W)[94]

Za ukrywanie podczas wojny dr. Leona Pennera w dniu 18 kwietnia 1989 Władysław, Karol i Stefania Szelkowie zostali uhonorowani izraelskim odznaczeniem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata (numer wyróżnienia Władysława: 41754)[95][96][36][97]. W 1991 w Łańcucie odznaczenia odebrał Karol Szelka[98].

W 1962 Władysław Szelka został upamiętniony wśród innych osób wymienionych na jednej z tablic Mauzoleum Ofiar II Wojny Światowej na obecnym Cmentarzu Centralnym w Sanoku.

Ponadto został wymieniony w zbiorowym upamiętnieniu parafian z Niebieszczan poległych w latach 1939-1945, ustanowionym w kościele św. Mikołaja w Niebieszczanach (został tam też upamiętniony jego brat Kazimierz Szelka, który zginął w walkach z UPA)[99].

W 2003 przy cmentarzu w rodzinnej wsi odsłonięto pomnik, na którym upamiętnieni zostali „parafianie w Niebieszczan, którzy zginęli w zawierusze wojennej w latach 1939-1947”, a wśród nich wymieniono Władysława i Kazimierza Szelków[100].

Uwagi edytuj

  1. ↑ W innych źródłach pojawiła się te informacja, iż bratem Władysława był Karol (ur. 1915), zob. Szelka Karol & Stefania. righteous.yadvashem.org. [dostęp 2020-04-30]. (ang.). Szelka Stefania, Karol i Władysław. muzeumulmow.pl. [dostęp 2020-04-30]. Jednak zaprzeczyła temu wnuczka Władysława Szelki, Agnieszka Szelka-Bartnicka.
  2. ↑ A. Szelka 2007 ↓, s. 9. Tu podano Ryjowiec

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c Państwowe Gimnazjum Wyższe w Sanoku. Katalog główny, rok 1920/21 (zespół 7, sygn. 80). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 68.
  2. ↑ a b Księga więźniów 1944 ↓, s. 275 (poz. 813).
  3. ↑ a b c d e f g h i Bełza 2005 ↓, s. 28.
  4. ↑ a b c d e A. Szelka 2007 ↓, s. 9.
  5. ↑ A. Szelka 2007 ↓, s. 60, 61.
  6. ↑ XXXV. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum w Sanoku za rok szkolny 1920/1921 wraz z dodatkiem za lata: 1917, 1918, 1919 i 1920. Sanok: Fundusz Naukowy, 1921, s. 60.
  7. ↑ a b Brygidyn. San 1992 ↓, s. 88.
  8. ↑ A. Szelka 2007 ↓, s. 9, 12.
  9. ↑ a b c d Bełza 2005 ↓, s. 29.
  10. ↑ A. Szelka 2007 ↓, s. 13.
  11. ↑ Akta w sprawie Zofii Szelka o stwierdzenie zgonu Władysława Szelki (zespół 532, sygn. 2152). AP Rzeszów – O/Sanok, k. 9.
  12. ↑ a b c A. Szelka 2007 ↓, s. 20.
  13. ↑ a b Księga więźniów 1944 ↓, s. 275 (poz. 814).
  14. ↑ a b Bełza 2005 ↓, s. 29, 35.
  15. ↑ A. Szelka 2007 ↓, s. 14.
  16. ↑ Wykaz żołnierzy września 1939 roku oraz zmobilizowanych na obczyźnie w Polskich Siłach Zbrojnych na terenie ZSRR. W: Andrzej Brygidyn: Żołnierskimi rzuceni losami. Krosno: PUW „Roksana”, 1997, s. 219. ISBN 83-87282-47-2.
  17. ↑ a b c d Brygidyn. San 1992 ↓, s. 89.
  18. ↑ a b c Bełza 2005 ↓, s. 30.
  19. ↑ a b c d e f A. Szelka 2007 ↓, s. 23.
  20. ↑ Brygidyn. San 1992 ↓, s. 88, 289.
  21. ↑ a b Grzywacz-Świtalski 1971 ↓, s. 201.
  22. ↑ Brygidyn. San 1992 ↓, s. 88-89, 249.
  23. ↑ Zagórski 1995 ↓, s. 746.
  24. ↑ Brygidyn. San 1992 ↓, s. 89, 169.
  25. ↑ Brygidyn. San 1992 ↓, s. 88, 89.
  26. ↑ a b c Bełza 2005 ↓, s. 31.
  27. ↑ Brygidyn. San 1992 ↓, s. 179.
  28. ↑ A. Szelka 2007 ↓, s. 24.
  29. ↑ Mieczysław Przystasz. Powiat sanocki w latach 1939–1947. „Rocznik Sanocki”. Tom II, s. 243, 1967. Wydawnictwo Literackie. 
  30. ↑ Zagórski 1995 ↓, s. 745.
  31. ↑ a b c Bełza 2005 ↓, s. 36.
  32. ↑ Brygidyn. San 1992 ↓, s. 169.
  33. ↑ Grzywacz-Świtalski 1971 ↓, s. 157, 200.
  34. ↑ Grzywacz-Świtalski 1971 ↓, s. 157.
  35. ↑ Edward Zając. Dzieje Żydów Sanoka i powiatu sanockiego w latach 1939–1943. „Materiały Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku”. Nr 32, s. 136, 1994. 
  36. ↑ a b Szelka Stefania, Karol i Władysław. muzeumulmow.pl. [dostęp 2020-04-30].
  37. ↑ Bełza 2005 ↓, s. 32-33.
  38. ↑ Bełza 2005 ↓, s. 31, 33.
  39. ↑ Brygidyn. San 1992 ↓, s. 201-204.
  40. ↑ Zagórski 1995 ↓, s. 732.
  41. ↑ a b c Bełza 2005 ↓, s. 34.
  42. ↑ a b Brygidyn. San 1992 ↓, s. 204.
  43. ↑ a b c Kiszka 2012 ↓, s. 233.
  44. ↑ a b A. Szelka 2007 ↓, s. 29.
  45. ↑ a b c d Pruchniak 2012 ↓, s. 558.
  46. ↑ a b c A. Szelka 2007 ↓, s. 30.
  47. ↑ a b Brygidyn. San 1992 ↓, s. 217.
  48. ↑ a b c Bełza 2005 ↓, s. 35.
  49. ↑ Bełza 2005 ↓, s. 35, 36.
  50. ↑ a b c A. Szelka 2007 ↓, s. 31.
  51. ↑ Brygidyn. San 1992 ↓, s. 206.
  52. ↑ Kiszka 2012 ↓, s. 234.
  53. ↑ a b Pruchniak 2012 ↓, s. 559.
  54. ↑ Paweł Fornal: Sanockie struktury Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość” (1945–1949). Geneza, działalność i likwidacja. W: Powiat sanocki w latach 1944–1956. Sanok – Rzeszów: Muzeum Historyczne w Sanoku / Instytut Pamięci Narodowej / Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu Oddział w Rzeszowie, 2007, s. 221. ISBN 978-83-60380-13-0.
  55. ↑ Stropek 2012 ↓, s. 561.
  56. ↑ Brygidyn. San 1992 ↓, s. 206-208.
  57. ↑ Kiszka 2012 ↓, s. 234-236.
  58. ↑ Brygidyn. San 1992 ↓, s. 207.
  59. ↑ a b Bełza 2005 ↓, s. 35-36.
  60. ↑ Edward Zając: Szkice z dziejów Sanoka. Część druga. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2000, s. 85. ISBN 83-909787-0-9.
  61. ↑ A. Szelka 2007 ↓, s. 35.
  62. ↑ Grzywacz-Świtalski 1971 ↓, s. 208.
  63. ↑ Jan Łuczyński, Edward Zając: Z dziejów Sanoka i powiatu sanockiego w okresie okupacji hitlerowskiej (1939–1944). W: Księga pamiątkowa (obchodów 100-lecia Gimnazjum oraz I Liceum Ogólnokształcącego w Sanoku). Sanok: 1980, s. 54.
  64. ↑ a b c d Brygidyn. San 1992 ↓, s. 208.
  65. ↑ Zagórski 1995 ↓, s. 707.
  66. ↑ a b c Kiszka 2012 ↓, s. 235.
  67. ↑ Pruchniak 2012 ↓, s. 559-560.
  68. ↑ Stropek 2012 ↓, s. 561-563.
  69. ↑ a b c d Pruchniak 2012 ↓, s. 560.
  70. ↑ a b c d e A. Szelka 2007 ↓, s. 45.
  71. ↑ Księga więźniów 1944 ↓, s. 284 (poz. 902).
  72. ↑ a b Edward Zając. Pomnik na miejscu straceń w Olchowcach. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 16 (35), s. 1-2, 15 sierpnia - 15 września 1975. 
  73. ↑ a b Bełza 2005 ↓, s. 37.
  74. ↑ Kiszka 2012 ↓, s. 236.
  75. ↑ a b Brygidyn. San 1992 ↓, s. 209.
  76. ↑ A. Szelka 2007 ↓, s. 46.
  77. ↑ Akta w sprawie Zofii Szelka o stwierdzenie zgonu Władysława Szelki (zespół 532, sygn. 2152). AP Rzeszów – O/Sanok, k. 8 (a-b).
  78. ↑ Akta w sprawie Zofii Szelka o stwierdzenie zgonu Władysława Szelki (zespół 532, sygn. 2152). AP Rzeszów – O/Sanok, k. 8 (b).
  79. ↑ Grzywacz-Świtalski 1971 ↓, s. 206.
  80. ↑ a b Cyran, Rachwał 1979 ↓, s. 47.
  81. ↑ Zagórski 1995 ↓, s. 709.
  82. ↑ a b Oberc. Pomniki 1998 ↓, s. 9.
  83. ↑ Cyran, Rachwał 1979 ↓, s. 46.
  84. ↑ A. Szelka 2007 ↓, s. 47, 75.
  85. ↑ A. Szelka 2007 ↓, s. 51.
  86. ↑ A. Szelka 2007 ↓, s. 51, 52.
  87. ↑ A. Szelka 2007 ↓, s. 25, 37, 56.
  88. ↑ Akta w sprawie Zofii Szelka o stwierdzenie zgonu Władysława Szelki (zespół 532, sygn. 2152). AP Rzeszów – O/Sanok, k. 2.
  89. ↑ Arnold Andrunik: Rozwój i działalność Związku Bojowników o Wolność i Demokrację na Ziemi Sanockiej w latach 1949-1984. Sanok: 1986, s. Tabela Nr 4. s. 3..
  90. ↑ A. Szelka 2007 ↓, s. 59.
  91. ↑ Władysław Pruchniak: Ciąg dalszy moich Wspomnień. W: Andrzej Brygidyn, Magdalena Brygidyn-Paszkiewicz: Wspomnienia i relacje żołnierzy Sanockiego Obwodu Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej 1939-1944. Sanok: 2012, s. 71. ISBN 978-83-903080-5-0.
  92. ↑ a b A. Szelka 2007 ↓, s. 53.
  93. ↑ A. Szelka 2007 ↓, s. 54.
  94. ↑ A. Szelka 2007 ↓, s. 55.
  95. ↑ Righteous Among the Nations Honored by Yad Vashem by 1 January 2020. Poland. yadvashem.org. s. 99. [dostęp 2021-04-08]. (ang.).
  96. ↑ Szelka Wladyslaw. righteous.yadvashem.org. [dostęp 2020-04-30]. (ang.).
  97. ↑ A. Szelka 2007 ↓, s. 57, 58.
  98. ↑ A. Szelka 2007 ↓, s. 57.
  99. ↑ A. Szelka 2007 ↓, s. 60.
  100. ↑ A. Szelka 2007 ↓, s. 61.

Bibliografia edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Władysław_Szelka&oldid=71921178”